ห้องเรียนแช่แข็ง
วันนี้มาแปลกครับ...คงจะต้องขอแรงกันหน่อย เพื่อการแลกเปลี่ยนเรียนรู้และการแบ่งปันวิสัยทัศน์ มุมมองของประเด็นร่วมกัน คือขอความกรุณา ท่านผู้อ่านได้วาดภาพ “คน” วาดแบบเต็มตัวนะครับ จะเป็นภาพตัวท่านหรือคนที่ท่านรู้จัก อาจจะดึงมาจากความทรงจำก็ได้เพียงคนเดียว ลงมือวาดเลยครับ... (ให้เวลา 2 นาที) หวังว่าคงจะเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลายท่านคงจะรู้สึกลำบากทั้งกาย ลำบากทั้งใจอยู่ไม่น้อยที่ต้องทำกิจกรรมไม่ถนัดหรืออาจจะดูไร้สาระไม่มีจุดหมาย... แต่ท่านที่รัก ดังที่ผมได้เกริ่นไว้แล้วว่าเพื่อที่เราจะได้มีส่วนร่วมแบ่งปันวิสัยทัศน์มุมมองต่อกันและเพื่อประสบการณ์ ร่วมกันของหลายท่านที่ไม่ได้จับดินสอปากกามาลงมือวาดภาพที่เป็นชิ้นเป็นอันหลังจากจบชั้นประถมศึกษาซึ่งก็เป็นเวลาหลายสิบปีมาแล้ว...กระมัง เอาละครับ...มาถึงตรงนี้ขอให้ท่านกลับไป พิจารณารูปวาดของท่านอีกครั้ง ลองดูตั้งแต่ส่วนของ ร่างกายส่วนบนสุดคือผม ใบหน้า อวัยวะต่างๆ หรือเสื้อผ้าอาภรณ์ เครื่องประดับตกแต่งต่างๆ ที่ท่านได้วาดไว้ว่ามีมากน้อยเพียงใด มีรายละเอียดอย่างไร เพราะการวาดภาพนั้นเป็นการถ่ายทอดออกมาจากสิ่งที่ตาเห็น หรือมาจากการสังเกต รับรู้ของท่านผู้วาดหากท่านวาดรูปคนโดยมีรายละเอียดของอวัยวะหรือเสื้อผ้าเครื่อง ประดับตกแต่งได้สมบูรณ์ถูกต้องก็คงจะหมายถึงความสามารถในการสังเกตรับรู้ จดจำนำมาถ่ายทอด สื่อสารของผู้วาดนั่นเอง...เป็นไงครับอย่าเพิ่งตกใจว่ารูปวาดของท่านไม่มีรายละเอียดเพียงพอหรือดูไม่เป็น ผู้เป็นคนเอาเสียเลย นั่นอาจจะเป็นเพราะท่านได้วาดภาพแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อครั้งเรียนชั้นประถมศึกษาหรือมัธยมศึกษาซึ่งก็เป็นเวลาหลายสิบปีมาแล้ว ทักษะทางการวาดภาพของท่านได้ถูก “แช่แข็ง” ไว้โดยระบบของการศึกษา แม้ท่านจะได้ฝึกฝนทักษะการอ่าน เขียนเรียนเลขและอื่นๆ ในระดับชั้นที่สูงขึ้น จนบัดนี้หลายท่านเป็นผู้อำนวยการฯ เป็นครูบาอาจารย์ เรียนจบการศึกษาในระดับปริญญาเป็นอย่างน้อย...
เอาละครับ...เรากลับมาสู่ปัจจุบันกันอีกครั้ง ตอนนี้ผมขอให้ท่านได้ดูภาพวาด (รูปคน) ผู้วาดเป็นนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 กว่าๆ เพราะเรียนอยู่ชั้นนี้มาหลายปี เป็นนักเรียนที่คุณครูหลายท่านฟันธงว่า “ปัญญาอ่อน” หรือเป็นเด็กพิเศษจริงๆ ที่ตกซ้ำชั้นนี้อยู่หลายปี ปัจจุบันอ่านหนังสือไม่ออกเขียนไม่ได้ ผมขอเวลาจากท่านให้เด็กชายคนนี้สัก 1 นาที ขอให้ท่านดูภาพวาดรูปคนของเขา อย่างพินิจพิจารณาอีกครั้งก็จะเห็นได้ว่ารูปคนที่เขาวาดนั้นมีรายละเอียดที่ผ่านการสังเกต รับรู้จดจำ คิดวิเคราะห์ ด้วยสติปัญญาและจินตนาการที่เหมาะสมตามวัย เริ่มตั้งแต่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสจนเห็นฟันขาว เสื้อผ้าอาภรณ์มีกระดุมประดับเรียงราย กางเกง รองเท้า ทั้งยังแวดล้อมไปด้วยธรรมชาติหลากหลาย ต้นไม้ และท้องฟ้า ฯลฯ
ถึงตอนนี้ขอได้โปรดกลับไปดูภาพวาดรูปคนของท่านแล้วเปรียบเทียบกับรูปคนของเด็กชายกันดูเถิด...หากภาพวาดของท่านสวยเหมือนหรือคล้ายกับภาพวาดของเด็กชายคนนั้นก็อาจจะอนุมานได้ว่า ฝีมือการวาดภาพของท่านถูก “แช่แข็ง” ไว้ตั้งแต่อดีต ไม่มีโอกาสได้พัฒนาเหมือนเด็กชายคนนั้นที่ถูก “แช่แข็ง” ด้านการอ่านเขียน ทั้งที่สติปัญญาน่าจะปกติดี ถ้าอนุมานเอาจากภาพวาดที่วาดได้สวยพอๆ กับผู้อ่านซึ่งหลายท่านคงจะเป็นครู ยังมีนักเรียนอีกหลายคนที่ถูก “แช่แข็ง” ความสามารถทางสติปัญญา ไม่มีใครช่วยเอาชนะปัญหาอุปสรรคทั้งปวงเปรียบได้กับการมอบชีวิตจิตวิญญาณของเด็กน้อยให้กับชตากรรม...และที่น่ายินดีเป็นอย่างยิ่งครับ ผมได้มีโอกาสไปนิเทศในหลายๆ โรงเรียนได้พบผู้บริหารโรงเรียนที่กล้าหาญและครูกล้าแกร่งได้พยายามเอาชนะมารผจญที่มาฉุดกระชาก ความสามารถในการอ่านเขียนด้วยความเพียรจนเด็กหลายคนได้พ้นบ่วงกรรมแล้วนั้น ด้วยอานุภาพแห่งความดี ที่ตอบแทนให้ท่านได้พบกับความสุขอย่างทันตาเห็นท่านคงปิติสุขกับกรรมดีที่ท่านได้กระทำ การให้อภัยต่อความไม่รู้ของเด็กนั้นผมว่าเป็นทานอันยิ่งใหญ่ เป็นบ่อเกิดแห่งปัญญาอันสูงค่าถือเป็นมหานิสงส์ที่ใหญ่ยิ่ง...นี่แหละงานครูในห้องเรียนที่เมตตา ในโรงเรียนที่กรุณา ในสังคมที่อุดมปัญญา ในโลกแห่งความรู้ ความจริงและความดีงาม...อนุโมทนาสาธุด้วยครับ
ความเห็น (1)
ขอบคุณน้อง "มะปรางเปรี้ยว" มากๆ ครับที่กรุณาแนะนำ "ห้องเรียนแช่แข็ง" ให้สมาชิกได้อ่าน และขอบคุณทุกท่านที่ได้กรุณาแลกเปลี่ยนความคิด ความเห็นครับ