เรื่องเล่า...เศร้าไม่ลืมเลือน
ขอชื่นชมกับเยาวชนไอที น้องกอหญ้า น้องนิวส์ ธีร์ดนัย ที่ติดตามอ่านและตอบกลับ ทำให้เกิดกำลังใจที่จะเร่งรัดพัฒนาการอ่านของเยาวชนต่อไป ทุกความเห็นที่เด็กๆให้ความสนใจให้ความเห็น ทำให้คิดถึงเมื่อหลายปีก่อน ที่เคยได้รับการพัฒนาศักยภาพการเรียนการสอนด้วยการเข้าร่วมโครงการ"ระฆังขาน "รู้สึกชอบใจคำว่า "ระฆังขาน" มากๆ เพราะตอนเป็นเด็กได้ยินเสียงระฆังที่่โรงเรียนตีบอกเวลาเมื่อเริ่มกิจกรรมหน้าเสาธง เวลาพักเที่ยงและเวลาเลิกเรียน แต่วันนี้คิดถึงคำว่า"ระฆังขาน" เมือได้อ่านความคิดเห็นของนักเรียนในบล็อกดินสอ สุดแสนจะดีใจที่นักเรียนปฏิบัติตามคำสั่งสอนซึงเป็นการไหว้ครูที่สูงค่ากว่าการยกมือไหว้เสียอีก ขอให้อ่านต่อไปนะคะ เราจะช่วยกันดูแลประเทศชาติด้วยการสร้างเครือข่ายรักการอ่าน แม้ความสำเร็จจะเห็นผลช้า แต่ก็จะไม่ผิดหวังเหมือนความรักของวัยรุ่น ซึ่งบางครั้งหาทางออกไม่ได้ก็ทำร้ายตัวเอง เหมือนที่น้องกอหญ้าว่า รู้สึกชื่นชอบและภูมิใจแทนพ่อแม่ของน้องกอหญ้าด้วยที่มีลูกสาวฉลาด คงมาจากการเลี้ยงดูที่มีพ่อแม่สอนวิธีคิดให้เป็นอย่างดี
ข้อคิดของน้องกอหญ้าที่ให้กับเพื่อนวัยรุ่น ทำให้คิดย้อนไปถึงตอนที่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ตอนนั้นสโมสรนักศึกษาจะมีชมรมอยู่หลายชมรม ซึ่งแต่ละชมรมจะให้ความร่วมมือกับองค์กรภายนอกมหาวิทยาลัยด้วย ดิฉันทำงานให้สโมสรโรตาแรคท์เชียงใหม่ซึ่งมีบรรดาโรตาเรียนใจดีให้การสนับสนุนเป็นอย่างดี พวกเราเคยร่วมวงดนตรีของ 3 คณะ คือ สังคมศาสตร์ วิศวะ และเทคนิคการแพทย์ ซึ่งมีชื่อเสียงเป็นที่ยอมรับ เรามีสมาชิกร่วม 50 คน ( มีครบทั้ง 11 คณะ )เดินทางไปพัฒนาชนบทแถว ต.ยั้งเมิน อ.สะเมิงในเดือนที่หนาวเหน็บอุณหภูมิติดลบ มีแม่คะนิ้งเกาะในตอนเช้า แต่ด้วยพลังหนุ่มสาว ไม่ว่าจะเป็นความเหน็บหนาวของอากาศหรือหนทางถนนลูกรังไต่เขาสูงชันก็ไม่ได้เป็นอุปสรรค มีผู้คนบนขุนเขารอต้อนรับพวกเราด้วยอัธยาศัยไมตรี เราเหนื่อยแต่ทำให้พวกเขามีความสุขด้วยกิจกรรมที่หลากหลายวึ่งทำให้คนบนดอยตื่นตาตื่นใจ หลังเสร็จภารกิจ ค่ำลงก็ถึงเวลาพักผ่อนเล่นรอบกองไฟ ดิฉันสังเกตเห็นเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งเป็นคนเชียงรายเล่นกีตาร์อยู่ข้างกองไฟ ด้วยนำ้เสียงและท่าทางที่ไม่เป็นปกติ เมื่อได้พูดคุยเขาเล่าให้ฟังว่า ทุกเพลงที่เขาเล่นที่ข้างกองไฟเป็นเพลงโปรดของพี่ชาย ที่เสียชีวิตไปเมื่อสองปีที่แล้วพี่ชายเขาฆ่าตัวตายเพราะผิดหวังเรื่องความรักแล้วก็ประชดประชันด้วยการไม่สนใจเรียน เมื่อไม่เรียนก็หันเข้าหายาเสพติด เริ่มจากบุหรี่ แล้วก็เพิ่มชนิด เพิ่มปริมาณไปเรื่อยๆ พอแม่รู้ก็โดนต่อว่า เมื่อพี่ไม่สามารถทำตามความคาดหวังของแม่ได้ก็เลยยิงตัวตาย แต่การตายของพี่ทำให้เขาเสียใจเหมือนจะตายตามไปด้วย เพราะพี่เป็นนักดนตรีที่มีชื่อเสียงตัวเขาเองหน้าตาดีกว่าพี่ชายและฝีไม้ลายมือทางดนตรีก็ไม่ธรรมดาเพราะมีพี่ชายถ่ายทอดให้สุดฝีมือ เมื่อสิ้นพี่ชายความหวังของเขาก็ดับไปด้วย เขาเริ่มดื่มเหล้าเมามายเพื่อให้ลืมภาพเลวร้ายจากการตายอย่างน่าสยดสยองของพี่ แทนที่จะพัฒนาฝีมือให้เท่าเทียมพี่ชายแทนความรักความอาลัยที่มีต่อพี่ เขาไม่ยอมเลิกเหล้าจนเรียนจบก็ไม่ยอมทำงาน แม่เขาก็ผิดหวังมากที่ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนทั้งสองไม่เป็นอย่างที่แม่คาดหวังทั้งที่แม่ทั้งรักทั้งเอาใจ ตามใจเกือบทุกอย่าง ผิดกับลูกสาวคนเล็กที่แม่ไม่ได้ฟูมฟักมากนักเพราะมัวเอาเวลาไปดูแลลูกชายเจ้าปัญหาทั้งสอง แต่ลูกสาวที่ต้องดูแลตัวเองมาตลอดกลับแข็งแกร่ง ต่อสู้เล่าเรียนจนจบดอกเตอร์และดูแลแม่อยู่คนเดียวจนถึงปัจจุบัน ส่วนเพื่อนดิฉันก็ยังโศกเศร้าอยู่กับเหล้าและพยายามฆ่าตัวตายหลายครั้ง เขาไม่ยอมแก้ปัญหากับอุปสรรคชีวิตทั้งที่เหตุแห่งปัญหาไม่ได้มาจากเขาเลย การเอาชีวิตไปผูกติดกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งมากเกินไปเป็นชีวิตที่อาภัพและน่าเวทนา....หมดอนาคต ซ้ำยังเป็นภาระกับคนที่ตนรักอีก เศร้าจัง......
ช่วงเวลา 10 กว่าปีที่ใช้ชีวิตอยู่แถวเชียงใหม่ เชียงราย ลำพูน พะเยา ดิฉันทราบข่าวการฆ่าตัวตายบ่อยครั้งและนึกแปลกใจว่าเขามีปัญหาอะไรถึงได้ฆ่าตัวตายกันมากเช่นนั้น เท่าที่ทราบสาเหตุคือ ป่วยเป็นโรคร้ายบ้าง ติดสุรา เสพยาเสพติด อกหักรักสลาย น้อยใจพ่อแม่ ซึ่งเวลาต่อมา ผู้คนทั้ง 4 จังหวัดก็ยังครองแชมป์ฆ่าตัวตาย (จากการรายงานข้อมูลของกรมสุขภาพจิต ) มีจิตแพทย์โรงพยาบาลสวนปรุงท่านหนึ่ง วิเคราะห์ว่าสาเหตุการฆ่าตัวตายน่าจะมาจากการเลี้ยงดู ที่พ่อแม่ชอบเอาใจลูกบชาย คือเลี้ยงดูให้สบายจนเกินไป ทำงานการอะไรก็ไม่ค่อยเป็น ยกย่องให้เป็นคนสำคัญขวัญใจของบ้านจนลูกเหลิง แต่ในขณะเดียวกันพ่อแม่ก็มีความคาดหวังในตัวลูกชายสูงมาก ความที่ถูกตามใจทุกเรื่องจากครอบครัว ทำให้ขาดภูมิต้านทานเมื่อเข้าสู่สังคมซึ่งไม่มีใครตามใจ ทั้งยังไม่สามารถยอมรับคำตำหนิติเตียนจากใครได้ เนื่องจากไม่เคยถูก ว่าร้ายด้วยถ้อยคำรุนแรงในครอบครัว เครียดแล้วแก้ปัญหาไม่ได้ ยอมแพ้แก่อุปสรรคเลยต้องหันไปพึ่งอบายมุขและจบชีวิตอ่อนแอด้วยการฆ่าตัวตายในที่สุด เวลาผ่านไปนานแต่ดิฉันยังไม่เคยลืมเรื่องเศร้าของเพื่อนคนนั้นเลย
เรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์อันดี สำหรับวัยรุ่นที่ถูกพ่อแม่เลี้ยงอย่างตามใจ มีความโชคร้ายรออยู่บนความโชคดี อยากให้วัยรุ่นทั้งหลายต่อสู้กับอุปสรรคเล็กๆน้อยๆด้วยตนเองจะได้เป็นไม้เนื้อแกร่ง ไม่ใช่เพลิดเพลินอยู่กับความสมบูรณ์พูนสุขที่พ่อแม่มีให้ เพราะไม้เนื้อฟ่ามที่มีค่าน้อยกว่าไม้เนื้อแกร่ง ลองหาหนังสือไล่ตงจิ้นลูกขอทานดูนะคะแล้วจะรู้ว่าเราช่างเกิดมาโชคดีเหลือเกิน
การศึกษาในระบบถุกบังคับให้ทำช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น แต่การเรียนรู้เกิดขึ้นได้ตลอดชีวิต จากผู้คน จากสภาพแวดล้อม แต่การเรียนรู้ทางลัดที่ชัดเจนที่สุดคือการเรียนรู้ด้วยการอ่านค่ะ
ใครอ่านหนังสือดีมีคุณค่า แลกเปลี่ยนเรียนรู้เข้ามา เป็นอานิสงส์ที่ยิ่งใหญ่ทั้งผู้แนะนำและผู้อ่านค่ะ
ความเห็น (10)
คุณกิติยาครับ เรื่องทุกเรื่องของคุณมีสาระดีนะครับ ถึงแม้ว่าผมจะอ่านไม่ได้หมดแต่ดูจากหัวข้อเรื่องแล้วทุกๆเรื่องจะแฝงไปด้วยข้อคิดต่างๆนานา ทำให้เราคิดแก้ปัญหาได้ ผมจะนำข้อคิดที่ได้ไปปฏิบัติครับ สู้ๆ เป็นกำลังใจให้ครับพยายามต่อไป
อาจารย์กิติยา คนดีที่โลกรอ (เอ๊ะ ฟังแล้วคุ้นๆแฮะ)
ศุภกร_ครับ
อาจารย์ กิติยาครับ ์แต่ละอันที่ผมอ่านอะมันทำให้ผมได้รู้ถึงความงามของภาษาไทยนั้นเปนอย่างไร
สอนคนก็ได้ด้วย อาจารย์ครับสุดยอดจริงๆ
เห็นเขียนบนกระดานไว้เลยมาเยี่ยมชมครับ โพ้ม!!!!!!!!
( *_* ) ครูดีที่... โลก... (ไม่) ลืม oHo(*_*)
สวัสดีคะครูกิติยา ครูเป็นครูที่ดีจริงๆค่ะ เท่าที่หนูเรียนกับครูมา ครูไม่ได้สอนแค่ในตำราเรียน แต่ครูสอนให้พวกเรารู้จักชีวิต รู้จักคิด ครูไม่ได้สอนแค่วิชาภาษาไทย แต่ครูบูรณาการวิชาภาษาไทยเข้ากับวิชาอื่นๆด้วยค่ะ
ขอชื่นชมน้องกิติยา.........ความคิดก้าวไกล....ทุกเรื่องที่เขียนมาได้ความรู้แฝงข้อคิดจริงๆ.....เตือนใจดีค่ะ
นี่แหละน้า....ประโยชน์ของการเป็นคนที่อ่านมาก.........ขอชมจริงๆ
หนูก็เป็นคนนึงค่ะที่อ่านไล่ตงจิ้น หนูคิดว่าไล่ตงจิ้นเป็นแบบอย่างที่ดีของวัยรุ่นหรือคนทั่วไปได้อย่างมากเลยค่ะ จริงๆแล้วหนูคิดว่าถ้าเป็นหนูเองก็คงสู้ชีวิตไม่ได้เท่าเค้าหรอกค่ะ ได้อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้หนูคิดได้ว่าทางเลือกในชีวิตมีอยู่เสมอจริง แต่ก็อยู่ที่คนจะเลือกว่าจะก้าวไปทางที่ดีหรือทางที่ไม่ดี ถึงแม้ว่าไล่ตงจิ้นที่หลายคนจะดูเหมือนว่าไม่ค่อยมีทางให้เลือกเดินนัก แต่กลับก้าวขึ้นมาประสบความสำเร็จได้อย่างไม่น่าเชื่อ สุดท้ายนี้ก็ฝากไว้นิดนึงนะค่ะว่าเลือกเดินทางที่ดีที่สุดและถูกต้องที่สุดค่ะ(ป.ล. ลูกทุกคนควรเลือกทางเดินที่ทำให้พ่อแม่ภูมิใจนะค่ะ)