ปี4 ที่น้ำหนาว

ผ่านไปแล้วสินะเกือบ 4 ปี แล้วพวกเขาก็จะจบไป เหลือไว้เพียงความทรงจำดีดีที่มีกันและกัน

     ช่วงเวลาที่ดูเหมือนยาวนาน กับการปฏิบัติหน้าที่อาจารย์ที่ปรึกษาของนักศึกษาสาขาการจัดการ คณะบริหารธุรกิจ วิทยาลัยนอร์ทกรุงเทพ ซึ่งขณะนี้พวกเขากำลังเรียนอยู่ปีสุดท้ายในรั้วน้ำเงินขาวแห่งนี้ เวลา 4 ปีที่ผ่านมาช่างท้าทายความสามารถ ความอดทนอดกลั้น ของผมเป็นอย่างยิ่ง แต่แน่นอนที่สุดมันคุ้มค่าจริง ๆ กับสิ่งที่ผมลงทุนและทุ่มเทไปสุดหัวใจ  มากกว่าคำว่าหน้าที่ แต่มันคือจิตวิญญาณ

     ทุก ๆ ปีผมพยายามที่จะชักชวนพวกเขาไปพักผ่อนหย่อนใจร่วมกัน เพื่อระลึกถึงสิ่งที่เราได้ทำร่วมกันมาตลอดระยะเวลา 1 ปี และปีนี้ก็เช่นกันผมได้มีโอกาสพาพ่อแม่และครอบครัวของผมไปเที่ยวที่จังหวัดเพชรบูรณ์ และได้เชื้อชวนพวกเขาไปกับผมด้วย  ผมพยายามสุดความสามารถที่จะนำพาพวกกเขาไปให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ทว่าความฝันของผมก็ไม่ประสบผลสำเร็จนัก นริศมีร่างกายที่ไม่แข็งแรง  เกมส์ก็มีบ้านอยู่ที่เพชรบูรณ์และไม่อยากร่วใวงสนทนากับเพื่อนบางคน โอ๊ต บอกผมว่าต้องกลับบ้านที่สิงห์บุรี แต่เขาก็ไม่ได้ไปปด้วยเห็นว่ามีกิจกรรมที่น่าสนใจมากกว่า ไพศาลคงติดภาระกิจหาเงินหาทองมาเพื่อจุนเจือครอบครัว หาโอกาสยากมากที่จะเจอ ฟ้าและมามีสาเหตุที่พิลึกก็คือ โดนของไม่สามารถเดินทางต่างจังหวัดได้ เอาสิ หาเรื่องได้ดีทีเดียว ส่วนปัทมาก็เป็นลูกน้อยในคำสั่งครับ ครอบครัวเป็นห่วงและต้องช่วยขายของ เจ้าบาสกับเจ้าหน่อยก็รับปากรับคำเป็นอย่างดีแต่ก็ไม่ไป ส่วนชัยก็มีภาระหน้าที่แห่งสโมสรนักศึกษา เมธีกับบอยก็ติดแข่งบอลที่สุพรรณบุรี สาโรจน์ นพพล ก็ไม่สามารถติดต่อได้ ส่วนอัสรีนาตัวน้อยบอกว่า ถ้าหนูไปหนูก็ขาดรายได้วนละเป็นพันนะคะ  เฮ้อทุกคนมีเหตุผลของตนเองหมด ทำยังไงได้เราไม่ได้รวยพอที่จะออกค่าใช้จ่ายให้พวกเขา แต่เอาเป็นว่า ผมทุ่มเทสุดความสามารถเท่าที่ผมจะทำได้ เราเลยมีสมาชิก 15 คนคือ ครอบครัวผม 4 คน แจง นัท แตง กานต์ ไก่ เปิ้ล พลอย ปาน รวมเป็น 12 คน นอกจากนี้ยังมีแขกอีก 3 คนคือ นุ้ย เพื่อนพลอยผู้มาช่วยขับรถให้  ต่อแฟนของปาน และเด็กน้อยชื่ออั้ม ที่มาให้สีสันกับเรา

     เรานัดออกรถกันประมาณเก้าโมงเข้าของวันที่ 3 ธันวาคม 2550 ปรากฏว่ารถตู้ที่เรานัดกันไว้ไม่มาเสียดื้อ ๆ ทั้งที่ยืนยันกันไว้ครับ เขาเป็นเด็กที่ให้บริการรถรับจ้างในกิจการของวิทยาลัยที่แหละ แต่เขาก็ทำกับเราได้ คงเป็นสาเหตุว่าเราให้เงินเขาน้อยเกินไป แต่ช่างมันครับ แค่รถ 2 คน เราก็ไปกันได้ครบ 15 คน  ในระหว่างทางเราได้แวะรับประทานไก้ย่างกัน รถผมแวะที่ชัยบาดาลถิ่นเดิมที่เคยมาออกค่ายเมื่อกลางปี 2549 ส่วนเด็ก ๆ ไปแวะกินไก่ย่างวิเชียรบุรีที่ร้านบัวตอง  ร้านก็ประดับได้ดี แต่ไก่ย่างก็รถชาติธรรมดาครับ  จากนั้นเราก็มุ่งหน้าขึ้นอุทยานแห่งชาตินำหนาว ซึ่งผมนำหน้ามาก่อนเพื่อจะหาที่พักและติดต่อเต็นท์  ส่วนเด็ก ๆ แวะซื้อของที่ตลาดก่อนขึ้นมาอุทยาน ระยะทางก็ประมาณ 50 กม.จากตลาด 

 

    ผมเดินทางมาถึงอุทยานแห่งชาติน้ำหนาวประมาณ 18.00 น. ก็ไปรับกุญแจบ้านพัก ซึ่งผมได้โอนเงินมาล่วงหน้าแล้วเป็นเงิน 4,000 บาท และก็ได้เช่าเต็นท์เพิ่มอีก 2 หลัง ๆ ละ 50 บาทต่อคืน รวมเป็นเงิน 200 บาท แล้วก็ไปที่บ้านพักเลขที่ 113 ซึ่งเป็นบ้านพักที่ทำเลดีมากครับ สงบและมีพื้นที่ทำกิจกรรมมากมาย เด็ก ๆ ตาขึ้นมาถึงประมาณ 1 ทุ่ม เราก็ช่วยกันทำกับข้าว มีส้มตำที่ซื้อมาจากร้าน ไข่เจียว ผัดผักยอดมะระ แล้วก็ของกินอีกมากมายที่เขามาช่วยกันทำ ที่ขาดไม่ได้เบียร์และสปาย อิอิ ผมก็แอบเอามากินขวดนึง