ผมมีพี่....มีเพื่อน..เป็นนักเขียนดัง

 

ผมมีพี่...มีเพื่อน..เป็นนักเขียนดัง

ครูพิสูจน์ กับ คุณสมคิด ลวางกูร

พบกันที่โรงเรียนบ้านบัวขาว ๒๙ พฤศจิกายน ๒๕๕๐

 

     ถ้าท่านชมละครโทรทัศน์สีช่อง ๓ วันจันทร์ ถึง วันศุกร์ ตอนหัวค่ำช่วงนี้ ท่านจะได้ชมละครเรื่องหุบเขากินคน นำแสดงโดย ทราย เจริญปุระ ละครเรื่องนี้ผู้แต่งคือ มาลา คำจันทร์ นักเขียนรางวัลซีไรท์ มาลา คำจันทร์ ชื่อจริง คือ นายเจริญ มาลาโรจน์ แกเป็นพี่ร่วมห้องเรียนปริญญาโทกับผม เราเรียนสาขาจารึกภาษาไทย ภาควิชาภาษาตะวันออก คณะโบราณคดี เป็นจารึกรุ่นที่ ๗ ของมหาวิทยาลัยศิลปากร จารึกภาษาไทยรุ่นนี้ มี ๑๓ คน เป็นผู้ชายเพียง ๒ คน คือผมกับพี่เจริญ

     ผมโง่มานาน ทั้งๆที่เรียนร่วมห้องกับนักเขียนใหญ่ (แต่ตัวเล็กนิดเดียว)แต่ไม่รู้หรอกว่าพี่แกเป็นนักเขียนระดับรางวัลซีไรท์ จนกระทั่งวันหนึ่ง เห็นแกคลี่หนังสือราชการออกอ่าน ผมอดเสียมารยาทสอดตาเข้าไปดูไม่ได้ พบข้อความว่าเชิญคุณเจริญ ไปบรรยายเทคนิคการเขียนหนังสืออะไรทำนองนี้ เพื่อนคนอื่นเขารู้กันทั้งห้องผมนั่งเรียนใกล้กับแกแท้ๆกลับไม่รู้ ตอนที่มาเรียนนั้นพี่แกยังเป็นครูดอย แกเรียนจบก่อนผมเพราะผมหาหัวข้อวิทยานิพนธ์ได้ช้า เกือบไม่จบ ได้ข่าวว่าจบแล้วแกก็ไปเป็นอาจารย์อยู่ที่มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ต่อมามาทำหนังสือ เดี๋ยวนี้ไม่ได้ติดตามข่าวแกเลย ดูแต่ละครหุบเขากินคนแล้วยังคิดถึงแกอยู่ ไม่รู้แกลืมน้องชายคนนี้หรือยัง

      นักเขียนอีกคนที่ผมรู้จักเพราะเป็นคนบ้านเดียวกันคือ คุณสมคิด ลวางกูร ตอนก่อนผมเรียกมันว่า ไอ้คิด เดี๋ยวนี้ผมต้องเรียกมันว่า คุณสมคิด เพราะมันเป็นนักเขียนดัง เจ้าของหนังสือชุดฮาสุดขีด มีเงินเป็นล้าน มันอยู่เบื้องหลังความสำเร็จ ของนักพูดหลายคน เช่น นายแพทย์พงศ์ศักดิ์ ทนายประมาณ ทนายวันชัย โย่ง เชิญยิ้ม หนังสือของมันไม่ใช่อ่านแล้วขำอย่างไร้สาระ หนังสือดีๆมีหลายเล่มเช่น หยุดความเลวที่ไล่ล่าคุณ มันนำเรื่องราวของคนดังๆที่ไปพูดไว้ในที่ต่างๆมาเขียนได้อย่างน่าอ่านน่าคิด มีอารมณ์ขันและเป็นเจ้าของฉายา"วลีกวนตาวาจากวน.....เท้า"(มันไม่ใช้เท้ามันใช้ยิ่งกว่าเท้า..แต่ผมกลัวหยาบ)

     คุณสมคิด ลวางกูร มันดีตรงที่รวยแล้วไม่ลืมตัว มันเคยเป็นเด็กวัดเป็นลูกศิษย์พระครูพิพิธพัฒนคุณ(หลวงพ่อแบน)หลวงพ่อมีงานมันก็หาอะไรต่ออะไรมาช่วย กับเพื่อนฝูงนัดสังสรรค์ก็ไม่เคยขาด มันเป็นรุ่นน้องผม ผมไม่ได้ไปสังสรรค์หรอกแต่รู้จักค่อนข้างสนิท..โดยเฉพาะกับแม่ของมันที่ชื่อแม่สมหวัง คุยกับแกทีไรแกจะคุยอย่างภาคภูมิใจถึงลูกแกคนนี้ เวลาญาติสนิทตายมีงานฌาปนกิจศพ คุณสมคิด จะนำหนังสือฮาสุดขีด ราคาปกเล่มละ ๑๔๕ บาทมาแจกเป็นของที่ระลึก แขกที่มางานแย่งกันทีเดียวเพราะเป็นของมีค่าเสริมปัญญา

    เมื่อวันที่ ๒๙ พฤศจิกายน ๒๕๕๐ คุณสมคิด นำคณะเพื่อนๆจากกรุงเทพฯมาเลี้ยงอาหารเด็กโรงเรียนบ้านบัวขาว พร้อมทั้งนำเงินและปัจจัยต่างๆรวมทั้งหนังสือชุดฮาสุดขีดมามอบให้โรงเรียนบ้านบัวขาว เนื่องจากโรงเรียนบ้านบัวขาวเป็นโรงเรียนของภรรยาของผม ผมจึงถือโอกาส ขออนุญาตผอ.มาต้อนรับคุณสมคิดและคณะ และช่วยเป็นพิธีกรให้ด้วย

     ผมก็รู้จักคนดังกับเขาเหมือนกันนะ...และผมก็เห่อคนดังเสียด้วย ว่างๆจะเล่าเรื่องคนดังคนอื่นๆอีก

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

สวัสดีค่ะพี่ชาย

• อ่านแล้วปลื้มใจนะคะ  ที่พี่ชายมีเพื่อนที่เก่งและดีมากค่ะ
• เวลาได้เปลี่ยนคนไปนะคะ  ทั้ง 2 ทางคือดีและไม่ดี
• ครูอ้อยก็มีเพื่อนเป็น สมาชิกสภาผู้แทนราษฏรภาคเหนือ  ครั้งหนึ่งได้เป็นถึงโฆษกรัฐบาล   ครูอ้อยได้แต่ชื่นชม  ไม่ได้ไปรบกวนอะไรเธอ  พูดกับพ่อบ้าน  นี่คือเพื่อน  เท่านั้นเองค่ะ

ขอบคุณนะคะ

[พิสูจน์]

• ขอบคุณ ครูอ้อยแวะมาเยี่ยมเยือน
• คุณค่าของคน อยู่ที่ความดีและความไม่ลืมตน
• คนเราจะมีเกียรติยศ ทรัพย์สิน ฐานะอย่างไร
• สุดท้ายก็ไม่มีใคร หนี อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
• สิ่งที่แน่นอนที่สุดคือกรรม ทำดีเข้าไว้ อยู่ที่ไหนก็อยู่ได้