งานพ่อให้ …ให้พ่อ: ทำความดีถวายในหลวง
วันนี้เพิ่งกลับจากการไปร่วมงาน "พ่อให้ ...ให้พ่อ" รู้สึกเจ็บคอ แต่ก็เป็นสุขใจ อิ่มใจ ตื้นตันใจ ฯลฯ....ใจ
นับเป็นปีที่สอง ที่กลุ่มธุรกิจของเราจัดงาน ทำความดีถวายให้กับในหลวง โชคดีที่ปีนี้เรามีโอกาสเข้าร่วม ปีที่แล้วจัดวันเสาร์ พี่ๆ พนักงานพาน้องๆ จากโรงเรียนคนพิการทางสายตา ไปดูหนัง ก้านกล้วย ที่สยามพารากอน โดยพาขึ้นรถไฟฟ้า เล่นเอาพี่ๆ สนุกสนานไปกับการนั่งรถไฟฟ้าด้วย
สำหรับครั้งนี้ต้องชมคนที่เตรียมการ
เพราะตั้งเป้าหมายไว้ว่าจะต้องให้ความช่วยเหลือคนที่ยังลำบาก
งานนี้ประสานกับราชภัฎสวนดุสิต ที่มีโรงเรียนสอนเด็กพิเศษ
เป็นกลุ่มออทิสติก กับกลุ่มที่มีปัญหาทางการได้ยิน
อายุตั้งแต่ประมาณสามขวบจนถึงระดับมหาวิทยาลัย ทีมงานเชิญน้องๆ
นักเรียน มาประมาณเกือบ 50 คน พร้อมด้วยอาจารย์
และผู้ปกครองของเด็ก โดยพามาจัดกิจกรรม
สันทนาการที่บริษัทของเรา
ทีมงานจัดการจับคู่พนักงานที่เป็นพี่เลี้ยง น้องเลี้ยง ให้ดูแลเด็กหนึ่งคนซึ่งอาจจะเป็นน้องที่มีปัญหาทางหู หรือเป็นออทิสติก งานนี้มีคุณครูที่โรงเรียน พร้อมทั้งผู้ปกครองมาด้วย เรียกว่าอบอุ่น มาก แทบทุกคนใส่เสื้อเหลืองมาร่วมงาน แสดงถึงพลังและความตั้งใจทำความดี
ประมาณบ่ายสามโมง Big Boss นำทีมไปร่วมกันปลูกต้นราชพฤกษ์ที่สถานีรถไฟบางซื่อ เสร็จแล้วเดินกลับมาเลี้ยงขนมน้องๆ ที่โรงอาหาร จากนั้นจึงมาที่สนามที่ ทีมงานเนรมิตให้เป็น สนามเด็กเล่น
ตัวเราเองไม่มีน้องต้องดูแล ก็เลยทำหน้าที่เก็บภาพบรรยากาศ และคอยสังเกตเด็กๆ ที่วิ่งไปมา พบว่าส่วนใหญ่ไม่ค่อยยอมเล่นอะไรนาน ช่วงแรกปล่อยให้เด็กๆ เดินเล่นเกม และของเล่นตามใจชอบประมาณเกือบชั่วโมง มีการแสดงโชว์มายากล อันนี้ก็น่ารักมากๆ ไม่เคยเห็นการแสดงกลใกล้ชิด จับไม่ได้เลย
ส่วนน้องๆ เจ้าตัวเล็ก พอนักมายากลเสกกระต่าย หรือนก ออกมาได้ ก็วิ่งไปจับจนเราหวาดเสียว กลัวเจ้ากระต่ายน้อยจะแย่ก่อน เพราะไม่รู้กี่สิบมือมารุมบีบเค้นด้วยความรัก แต่ตอนที่เด็ดสุด คือมีเครื่องหมุนกระดาษเปล่าออกมาเป็นธนบัตร ตอนแรกเป็นใบละ 20 บาท ผู้แสดงก็มอบให้เด็กน้อยคนหนึ่ง พอเพื่อนเห็นก็อยากได้บ้าง ครั้งที่สองออกมาเป็นใบละร้อย แต่ละครั้งมูลค่าจะเพิ่มขึ้น เด็กๆ มารุมมาตุ้มกันใหญ่ เห็นแล้วอดขำในความเป็นเด็กไม่ได้
<p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">
การแสดงต่อมาเด็กๆ มีส่วนร่วมมากขึ้น
เพราะเป็นการเล่านิทาน เริ่มจากเป็นหุ่นมือก่อน ตอนเริ่มเรื่อง
ผู้แสดงที่อยู่ใต้เวทีต้องบอกว่าเล่นต่อไม่ได้แล้ว
เพราะน้องเล่นวิ่งออกไปบีบคอหุ่นตัวเอก
ทำให้คนดูที่เป็นผู้ใหญ่พลอยขำไปตามๆ กัน</p>
<p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">
เสร็จจากเล่านิทานก็เป็นการร้องเพลงโดยวงประสานเสียง
3 เพลง เริ่มจาก
ของขวัญจากก้อนดิน ต้นไม้ของพ่อ และจบลงด้วยเพลง
สรรเสริญพระบารมี งานนี้แหละค่ะที่ทำให้ citrus
เจ็บคอ</p>
<p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>
<p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">
</p>
ตอนขึ้นไปบนเวที มีพี่ระดับผู้จัดการฝ่ายท่านหนึ่งประหลาดใจจนทนไม่ไหว ตะโกนถามขึ้นมาบนเวทีว่า citrus ก็ไปร่วมวงกับเขาด้วยหรือ โอ๊ย อายแทบแย่ เพราะตามที่เคยเล่าไว้ในบันทึกเรื่อง "อยากเป็นนักร้อง" วงนี้มีแต่เด็กหน้าใส โชคดีหน่อยงานนี้เป็นตอนกลางคืน ไม่ต้องเห็นว่ามีใคร ต่อใครยืนดูอยู่บ้าง
บรรยากาศในงานวันนี้ สุดยอดแห่งความประทับใจ เพราะประกอบด้วยปัจจัยหลายอย่าง เห็นภาพพี่เลี้ยง น้องเลี้ยง ช่วยกันเป็นพี่เลี้ยงน้องน้อยๆ อีกที อันที่จริงพี่เลี้ยงหลายคนน่ารักมาก ช่วยอยู่ดูแลน้องในช่วงเย็นด้วย ทั้งที่หมดหน้าที่แล้ว
งานนี้ได้รับประโยชน์หลายอย่าง
-
พนักงานมีโอกาสทำความดีอีกรูปแบบหนึ่ง ทำให้เด็กๆ มีความสุข เขาก็มีความสุขไปด้วย และอิ่มใจที่ได้ทำเพื่อในหลวง
-
พี่เลี้ยง น้องเลี้ยงมีกิจกรรมร่วมกัน ในรูปแบบสบายๆ เสริมเส้นใยแห่งความสัมพันธ์ให้เหนียวแน่น
-
ทีมงานที่มาช่วยกันทำงาน ก็พลอยมีความสุข ที่เห็นพนักงานมาร่วมงานกันอย่างอบอุ่น
-
ทีมนักร้องก็มีโอกาสแสดงพลังเสียง (สำหรับตัวเองไม่ค่อยมีเท่าไหร่)
สำหรับเรื่องร้องเพลง ยังเหลืออีกงานที่ใหญ่กว่านี้ รู้แต่ว่าทีมนักร้องก็เอาตัวรอด ดำน้ำกันเก่งเหมือนกัน เพิ่งรู้ตอนมาร่วมวงนี่แหละค่ะ
ความเห็น (8)
สวัสดีครับ
- ตอนเที่ยงจะเข้าไปหัวลำโพงเอารถเครื่องไปจอดที่บางซื่อ ถามทีมงานที่กำลังตั้งเต้นท์และเครื่องเสียงอยู่เหมือนกัน กะว่ากลับมาจะถ่ายรูปและร่วมงานด้วย
- กลับมาถึง 4 โมงครึ่ง เขาเก็บหมดแล้ว ต้นไม้ปลูกเสร็จแล้วเรียบร้อย
- มีอะไรให้รับใช้ติดต่อเพื่อนผมได้เป็นนายสถานีบางซื่อ2 ครับ
ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะ คุณ 
1. สะ-มะ-นึ-กะ
ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณค่ะ ที่แนะนำเรื่องเพื่อนที่สถานีรถไฟ เพราะน่าจะมีโอกาสขอความช่วยเหลืออีกแน่ค่ะ คงต้องนึกถึงคุณ 1. สะ-มะ-นึ-กะ แน่นอนค่ะ
เพียงได้ยินว่าอยากมาร่วมงานด้วย ทำไมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ ที่เห็นในน้ำใจของคนไทยด้วยกันไม่ว่าจะอยู่ในหมู่เหล่าไหนก็ตาม น่าปลื้มใจจริงๆ ค่ะ
กิจกรรมดีๆอย่างนี้ ทำให้ผู้ร่วมงานมีความสุขดีนะคะ
- ภาพบรรยากาศน่าสนุกจัง
สวัสดีค่ะ พี่
เสียงไม่ค่อยดีหรอกค่ะ ตอนสมัครขอร่วมวง ก็เพราะผู้จัดการวงบอกว่า เสียงไม่ดี ไม่เป็นไร ขอให้ใจรัก หน้าตาก็ไม่เกี่ยงค่ะ
ถ้าให้กล้อมแกล้มไปกับคนอื่นพอไหว แต่ถ้าให้ร้องเดี่ยวคงลำบากค่ะพี่ อิอิ
สวัสดีค่ะ คุณใบบุญ 
ได้ยินผู้ปกครอง กับคุณครูของน้องๆ บอกว่าเขามีความสุขมากที่เห็น ลูกศิษย์ ลูกเขายิ้ม หัวเราะ อย่างที่ไม่ค่อยเห็นบ่อยนัก น้องๆ พนักงานเอง ก็ดูสนุกที่เล่นกับเด็ก
ส่วนตัวดิฉันเอง ตอนดูมายากล กับการเล่านิทาน ยังอดจ้องตาไม่กระพริบไปด้วย เห็นเด็กๆ เขาไร้เดียงสา เราก็อดสงสารในโชคชะตาของเขาไม่ได้ ค่ะ
เห็นภาพแล้วน่าสนุกนะครับ ขอเป็นส่วนหนึ่ง เอาเพลงมาร่วมแจมให้ฟังกันครับ http://gotoknow.org/blog/thanyanat/151523
ขอบคุณ คุณ
โจณัฐ
ขออนุญาตนำบทกลอนดีๆ นี้มาเผยแพร่ในวงที่กว้างขึ้นไปเรื่อยๆ ค่ะ
ชอบมากคำสอนของพ่อ ชนะความไม่ดีด้วยความดีที่ออกจากส่วนลึกของจิตใจ ไม่ใช่แค่ผิวเผิน
ครั้งที่เคยร้องไห้กลับไปบ้าน
ด้วยถูกเพื่อนรังควานตะบันหน้า
มือกุมเลือดกำเดาเคล้าน้ำตา
เสื้อเปื้อนเลือดแดงปร่าเต็มอกตน
พ่อจับมือขึ้นกำตั้งคำถาม
ว่านิยามลูกผู้ชายไยหายหน
ลูกผู้ชายต้องแกร่งต้องอดทน
ต้องกล้าสู้กล้าผจญใช่ลนลาน
ยามเมื่อมีอันธพาลประจัญหน้า
เจ้าจงจ้องสายตาเข้าตอบต้าน
ด้วยคนชั่วใช่ชั่วโดยสันดาน
จ้องให้ลึกให้ผ่านเพดานใจ
หากหัวใจของเขาทำด้วยหิน
จงเอาน้ำใสรินราดรดใส่
แม้เป็นเหล็กเป็นทั่งหลั่งด้วยไฟ
เป็นพฤกษ์พงพุ่มไม้ใส่ด้วยดิน
แม้ยังให้กำปั้น ตอบกำปั้น
เมื่อถึงขั้นท้ายสุดจักหยุดสิ้น
กำปั้นใช่หมายถึงใจทมิฬ
แต่กำปั้นอาจพลิกปลิ้นสถานการณ์
อาจกลับอาจกลายไปเป็นต่อ
อาจก่อความรักสมัครสมาน
หรืออาจพังทลายลงแหลกลาญ
ซึ่งทรัพย์สินถิ่นฐานแม้ชีวิต
ขอเพียงเจ้ามั่นใจในความกล้า
ศรัทธาในจิตใจอันไพจิตร
ชัยชนะย่อมดั่งนฤมิต
มิเหลือกว่าที่คิดที่ไขว่คว้า.
รำลึกถึงพ่อผู้สถิตอยู่ในหัวใจของลูกเสมอ