แอบดูปราชญ์คุยกัน
ตามอ่านบล็อกของท่านครูบาสุทธินันท์ ว่าด้วยการศึกษา
ทั้งตอนหลักสูตรทิ้งถิ่น หนทางผลิตบัณฑิตในฝัน และ กระทงเท้งเต้ง กระทงการศึกษา
ได้เพิ่มพูนปัญญาจากข้อคิดเห็นจากหลายท่าน
พลอยให้ต้องไปตามอ่านอีกหลายบล็อก
คุณบางทรายบอกว่า
- เรียน---->เอาไปปฏิบัติจริง------>เรียนรู้แบบยกระดับขึ้นไปอีกจากของจริง
- เราจะได้เด็กที่ติดดิน ทำเป็น คิดเป็น สร้างสรรค์เป็น ดัดแปลงได้ มีความสนใจเฉพาะส่วนตัวตามความถนัดของตัวเอง
- เราจะได้เด็กที่ยืนอยู่บนของจริง
ลุงเอกบอกว่า
<p>
คงต้องผสมผสานทั้งศาสตร์และศิลป์เข้าด้วยกัน
คุณครูที่มุ่งแต่ศาสตร์ วาดภาพแต่ในตำรา หามีปัญญาไม่
เราไม่ทิ้งศาสตร์ แต่ศิลปในการสอน การนำเสนอเนื้อหา ที่ไม่ต้องยึดติดแต่ในห้องเรียนเหลี่ยมๆ
โต๊ะเก้าอี้เรียงเป็นแถวๆ ไม่สร้างปัญญาการเรียนรู้สักเท่าไร
คงต้องไปดูภายนอกห้องเรียนแล้วนำมาเล่าเรื่องอย่างที่ชาวบล็อกเขาทำกัน</p><p></p><p>ทั้งบัณฑิตที่สังคมไทยควรผลิตของคุณเม้ง
และยังชอบใจกับ ประเด็นการเสนอให้มีโรงเรียนสอนพ่อแม่ของคุณ คนดอย</p><p></p><p>เป็นเรื่องราวที่ตรงใจ แม้ไม่ได้อยู่ในแวดวงของผู้ผลิตบัณฑิต
แต่คลุกคลีอยู่กับการดูแลเด็กๆ ในโรงเรียน</p><p>
ด้วยความหวัง ความฝัน ให้เด็กเติบโตและก้าวสู่วิถีชีวิตที่ดีงาม
ทำให้มีโจทย์อยู่ในใจเสมอมา</p><p>จะทำความหวัง ความฝัน นั้นให้เป็นจริงอย่างไร
จะหาใครมาร่วมฝัน
จะก้าวเดินไปอย่างไร ท่ามกลางข้อจำกัดที่มีอยู่ไม่น้อย
ทั้งต้องคอยจัดสรรกำลังทรัพย์ กำลังคน กำลังสติปัญญา ให้พอเพียงแก่การงาน
ทั้งต้องจัดการกับใจของตน ที่บางครั้งอ่อนล้ากับการเดินทางที่ดูแตกต่างจากใครอื่น</p><p></p><p>การเป็นคนเล็กๆ ในสังคม ที่ไม่อาจรอคอยการเปลี่ยนแปลงของระบบการศึกษา
จึงต้องพึ่งพาการระดมสรรพกำลังเท่าที่มีอยู่...แม้น้อยนิด
ให้คิดทำหน้าที่ของตนอย่างเต็มกำลัง</p><p></p><p>ช่วยกันตั้งความหวังและมุ่งมั่นสร้างให้เด็กของเรา มีความใฝ่รู้
มีวินัย มีน้ำใจ และรู้จักใช้ปัญญาในการเลือกดำเนินชีวิต
ให้รู้คุณค่า รักษาวัฒนธรรมอันดีงาม
ให้เติบโตอย่างสมบูรณ์ทั้งกายและใจ</p><p></p><p>ทั้งชวนกันฝึกฝนตนเองเพื่อจะ สอนด้วยความรัก
รักในการสอน รักที่จะเข้าใจเด็ก และรักในการเรียนรู้
สอนด้วยความรู้ อันผสานด้วยศาสตร์ และ ศิลปะในการดำเนินชีวิต
สอนด้วยความเป็นครูอย่างแท้จริง</p><p></p><p>งานของการเป็นครูมีรายละเอียดมากมาย และเหนื่อยหนักสมกับคำว่า คุรุ
ทั้งงานสอน งานดูแลเด็ก งานพัฒนาตนให้ต่อเนื่องทันเหตุการณ์
ทั้งงานความคาดหวังของสังคม ที่ระดมสรรพปัญหาให้ครูร่วมรับผิดชอบแก้ไข
แต่ในความเหนื่อยหนัก ก็มีความสุขจากความเติบโตของเด็กคอยหล่อเลี้ยงใจให้ชื่นบาน
จึงมีครู ที่รักในการเป็นครู และมุ่งมั่นทำหน้าที่ของตนอยู่เสมอ</p><p></p><p></p><p>เมื่อได้ติดตามอ่านความคิดของผู้รู้ ผู้มีประสบการณ์ ผ่านบล็อก
ได้รู้เห็นถึงความพยายามที่จะผลักดันให้เกิดสิ่งดีในวงการศึกษา
ได้แนวทางความคิดที่หลากหลาย
จึงได้เรียนรู้เรื่องราวที่ตรงใจ และ เติมใจให้มีความหวัง
ทั้งยังอยากชักชวนกันสร้างความฝันให้เป็นจริง
ด้วยกำลังสติปัญญาของคนเล็กๆ อย่างเราๆ..</p><p></p><p></p><p>
</p><p></p><p>แด่..คุณครู อาจารย์ ทุกท่าน</p><p></p>
ความเห็น (18)
- สวัสดีค่ะพี่อึ่ง
- ปราชญ์ทุกท่านรักษ์ก็ติดตามอ่านประจำชอบ ๆ อ่านค่ะ
- แต่ไม่ค่อยได้เข้าไปแสดงความคิดเห็น
- เข้าลักษณะแอบดูปราชญ์คุยกัน จริง ๆ ด้วย
- ยิ่งรักษ์ด้วยแล้วประสบการณ์น้อยต้องอาศัยผู้ใหญ่ใจดีคอยชี้แนะ
- ในที่แห่งนี้มีหลายท่านที่ห่วงใยและพยายามผลักดันสิ่งดีดีให้เกิดกับวงการศึกษาน่ายกย่องมาก
- ฝันจะเป็นจริงได้คงต้องอาศัยความร่วมมือกัน
- อย่ามองข้ามรากฐานกำลังสติปัญญาของคนเล็ก ๆ อย่างครูนะคะ
- ขอบคุณพี่อึ่งมากค่ะ
คุณครูอึ่ง dd_l ครับ
- นี่คือตัวอย่างที่ดีที่สุดที่ครูบาท่านเฝ้าป่าวประกาศว่า blog คือแหล่งความรู้ ประสบการณ์สดๆที่ผู้คนเข้ามาเติมเต็มกันและกัน
- ไม่มีใครสมบูรณ์ที่สุด มีแต่รู้สิ่งนี้ ไม่รู้สิ่งนั้น ชำนาญตรงนี้ ด้อยประสบการณ์ตรงนั้น
- และครูอึ่งก็ใช้โอกาสนี้ศึกษาและหยิบ ประโยชน์มันขึ้นมาทันที
- ขอชื่นชมในการรู้จักใช้ประโยชน์นี้ครับ
- ขอชื่นชมที่มีความตั้งใจ ตั้งจิตอันแน่วแน่ที่จะสร้างเด็กน้อยให้เติบโตเป็นคนอย่างแท้จริง
- ขอบคุณมากครับ
ทุก ๆ ท่านที่กล่าวมามีประสบการณ์มากมายที่นำมาบอกกล่าวและแลกเปลี่ยน ข้อคิดดีๆ สามารถนำมาต่อให้เกิดประโยชน์ได้มากมาย ขอบคุณที่หยิบยกประเด็นที่เป็น ช็อตเด็ดมานะค่ะ
สวัสดีครับพี่สาว
เป็นอย่างไรบ้างครับ เห็นภาพที่น่ารักของคุณครูกับหนูน้อย แล้วอบอุ่นจริงๆ นะครับ ทำให้คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ ที่เคยผ่านมา ผมยังไม่ได้เขียนชื่นชมคุณครูในชีวิตผมเลยครับ กะว่าจะเขียนมาตั้งแต่ ป.หนึ่ง จนถึงปัจจุบันครับ แย้มตอนแรกไว้แล้วเป็นปฐมบท พระธรรมชาติครับ
ขอให้มีความสุขกับน้องๆ นักเรียนนะครับ อนาคตของชาตินะครับ
ขอบคุณมากครับ
- ชอบอันนี้
งานของการเป็นครูมีรายละเอียดมากมาย และเหนื่อยหนักสมกับคำว่า คุรุ
ทั้งงานสอน งานดูแลเด็ก งานพัฒนาตนให้ต่อเนื่องทันเหตุการณ์
ทั้งงานความคาดหวังของสังคม ที่ระดมสรรพปัญหาให้ครูร่วมรับผิดชอบแก้ไข
แต่ในความเหนื่อยหนัก ก็มีความสุขจากความเติบโตของเด็กคอยหล่อเลี้ยงใจให้ชื่นบาน
จึงมีครู ที่รักในการเป็นครู และมุ่งมั่นทำหน้าที่ของตนอยู่เสมอ- ที่มงคลวิทยาได้ทำให้เห็นอะไรหลายๆอย่างในการพัฒนาการศึกษา
- ประเด็นคือ ระบบการศึกษา ระบบการพัฒนาอาจารย์ การให้ค่าตอบแทนครูที่อยู่ในพื้นที่ห่างไกล ด้อยโอกาสรัฐบาลไม่ได้จริงใจแก้ไขจริงๆๆถ้ามีใครมาร้องว่าไหนว่าทำการศึกษาเท่าเทียมกัน เมื่อนั้นรัฐบาลจะหนาว
- ขอบคุณครับผม
เป็นบันทึกที่ชื่นชอบ(อีกแล้ว) จ๊ะคุณเพื่อน
เพิ่มความเห็นในส่วนของการเป็นครู...ผู้สร้างโมเดลของชาติในอนาคตทั้งระยะใกล้และไกล
"คนเป็นครู...แม้เปลี่ยนอาชีพในวันหนึ่ง ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า เคยสร้างคนขึ้นมาอย่างไร....
เหมือนที่เคยสอนนักศึกษาพยาบาลเสมอว่า...เมื่อเราปฏิบัติงานในส่วนของสูติศาสตร์ เราปฏิเสธไม่ได้ว่า คำแนะนำของเรา การดูแลของเรา ไม่ว่าขณะคุณแม่ตั้งครรภ์ หรือขณะคลอดและหลังคลอด มีผลกับอนาคตชาติไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง...เพราะเด็กน้อยในอุ้งมือเรา ทั้งที่ยังไม่เกิดและกำลังเกิด...หากเราดูแลด้วยความขาดสำนึก...ผลกระทบต่อสุขภาพของเขาในระยะยาวหรือแม้แต่ตลอดชีวิตนั้น...ก็มีผลพวงจากการปฏิบัติของเราด้วย...และมันคือวงจรที่จะย้อนกลับมา...เมื่อเราชราขึ้น..เราก็อยู่ในอุ้งมือของอนาคตชาติเหล่านี้...จำนวนหนึ่งอาจจะเป็นนายกรัฐมนตรี บางส่วนไปเป็นโจรการเมือง...บางส่วนไปเป็นเกษตรกรที่ขาดสำนึกของพิษจากสารเคมี....และบางส่วนอาจจะเป็นแพทย์พยาบาล....สุขภาพของเขาจึงมีความสำคัญต่อเนื่องอย่างนี้
ขณะที่เราปฏิบัติอย่างไร..เราต้องย้อนมาถามตัวเองเสมอว่า เรากำลังทำอะไรอยู่ และผลของมันจะกระทบกับอนาคตอย่างไร.....
การเป็นครูจึงไม่ใช่สิ่งที่ทำเพื่อวันนี้เพียงอย่างเดียว...ใช่ไหมจ๊ะเพื่อน....แต่คือการสร้างโมเดลของชาติและของโลกในไม่กี่ปีข้างหน้าด้วย..."
การเป็นครูจึงไม่ใช่เพราะ ได้รับเงินเดือน สอน ออกข้อสอบ ทำคะแนน สอบซ่อม ให้ผ่านไปเป็นปีๆ แต่มันคือการให้ชีวิตแก่คนอย่างนี้...
ก่อนนอนทุกคืน...จึงควรมีการไหว้ 5 ครั้งเป็นอย่างน้อย โดยตั้งใจระลึกถึงพระรัตนตรัย ท่านผู้มีพระคุณแก่ตนคือ บิดามารดา และครูอาจารย์
ทุกคนในโลกนี้ต่างเป็นนักเรียนของกันและกัน และก็อาจจะเป็นครูของใครด้วยก็ได้..แม้ทุกคนไม่ได้ถืออาชีพครูตามนิยายของการงานอาชีพนั้น...
ปราชญ์และบรรดาผู้ที่เต็มไปด้วยเมตตาจิตอุทิศความรู้แก่ผู้อื่นผ่านการเขียนลงบล็อก..ฉันจึงขอถือเป็นครูและขอคารวะเช่นกันค่ะ
- พี่อึ่งคะ...การที่เราจะได้ผู้ใหญ่ที่ดี
- ต้องปลูกฝังแต่เด็กๆตัวน้อย...ตัวนิดค่ะ
- ดังนั้น..คณะครูตัวเล็กๆ..ในโรงเรียนเล็กๆของพี่อึ่งสำคัญที่สุด
- ที่จะสร้างให้เด็กเป็นเหมือนดอกไม้แย้มบานที่สดใส..และคิดดีทำดี
- ซึ่งจะเป็นเกราะป้องกันเขาในวัยรุ่นให้ผ่านพ้นสิ่งมอมเมาที่แพร่เข้ามา
- พี่อึ่งขา...ไม้แก่ดัดยาก..คำกล่าวนี้ถูกต้องมาก
- ตอนนี้เราแก้ปัญหาสังคมกันที่ปลายเหตุ
- พ่อแม่..สังคม..ชุมชน..ประเทศชาติได้แต่ฝากความหวังไว้ที่โลกใบเล็กๆ ของพี่...
- ดังนั้นอาชีพครูเป็นอาชีพที่ยิ่งใหญ่...เป็นอาชีพที่สร้างคนค่ะพี่อึ่ง
- ครู = แสงส่องทาง
- หลวงปู่ชา...สอนว่า "มองปัญหาแบบเทียน..อย่ามองปัญหาแบบไฟฉาย" หมายถึงมองจากตัวเองและสิ่งรอบๆ ตัว ไม่ส่องไปหาผู้อื่นว่าเป็นต้นเหตุปัญหา
- .....
- โต๊ะเก้าอี้เรียงเป็นแถวๆ ไม่สร้างปัญญาการเรียนรู้สักเท่าไร...คงต้องไปดูภายนอกห้องเรียน...
- เป็นกำลังใจให้ครูทุกคนทำหน้าที่ของตนอย่างเต็มกำลังค่ะ
- ขอบคุณพี่อึ่งมากค่ะ
- แม้จะเป็นเพียงแสงไฟดวงน้อย หากแต่เต็มเปี่ยมไปด้วยจิตวิญญาณ พลังแห่งความมุ่งมั่นและความรัก......ขอเป็นกำลังใจให้กับแสงสว่างดวงน้อยทุกดวงค่ะ
ครูพี่อึ่งขา
- เมื่อวันเสาร์ยานพี่สาวมารับที่หน้าบ้านครูพี่อึ่งแล้ว เจอแต่โปโล ครูพี่อึ่งเลยอดไปลอยกระทงที่บ้านสวนริมน้ำของหนูเลย เสียดายจัง!
- เสียดายหนูไม่มีภาพลอยกระทงมาฝาก ก็ฝีมือหนูไม่ดีนี่นา ก็เลยมีแต่ภาพนี้มาฝากค่ะ
-
- ธุค่า ..
ครู มาจากคำว่า "ครุ" แปลได้ว่า หนัก เพราะฉะนั้นงานของครูจึงหนัก
แต่แอบรู้นะ ว่ามีความสุขกับงานหนักนี้ใช่ไหมล่ะคะ? ^_^
เป็นกำลังใจตัวอวบอ้วนให้นะคะ ^_^
งานของการเป็นครูมีรายละเอียดมากมาย และเหนื่อยหนักสมกับคำว่า คุรุ
ทั้งงานสอน งานดูแลเด็ก งานพัฒนาตนให้ต่อเนื่องทันเหตุการณ์
ทั้งงานความคาดหวังของสังคม ที่ระดมสรรพปัญหาให้ครูร่วมรับผิดชอบแก้ไข
แต่ในความเหนื่อยหนัก ก็มีความสุขจากความเติบโตของเด็กคอยหล่อเลี้ยงใจให้ชื่นบาน
จึงมีครู ที่รักในการเป็นครู และมุ่งมั่นทำหน้าที่ของตนอยู่เสมอ
- อ่านบันทึกนี้แล้ว..รู้สึกภูมิใจที่ได้มีคำว่า ครู ขึ้นหน้ายามมีลูกศิษย์ตัวน้อยๆเรียกขาน อย่างน้อย เราก็เป็นคนสำคัญคนหนึ่งของเขา
- แวะมาเยี่ยมเยือนค่ะ สบายดีไหมคะ
สวัสดีทุกท่านค่ะ
- ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยม ทุกความคิดเห็นจะช่วยต่อเติมกำลังใจ กำลังความคิดซึ่งกันและกันนะคะ
- ชอบที่มีผู้บอกว่า หากจะเปลี่ยนแปลงโลก เราสามารถเริ่มต้นด้วยการเปลี่ยนแปลงตนเองก่อน และเชื่อในหลักอิทัปปัจจยตา จึงพยายามทำและชวนให้เพื่อนพ้องทำในส่วนของตนเอง เพื่อร่วมจุดประกายและก่อให้เกิดกระแสของการเปลี่ยนแปลงที่หนุนเนื่องกัน
- ได้เรียนรู้และได้เติบโตทางความคิดจากการแบ่งปันประสบการณ์จากบล็อก จึงอยากเล่าเรื่องราวของตนให้ผู้คนรับรู้ ซึ่งหากจะเกิดประโยชน์เพียงเล็กน้องก็คงดี
- ขอบคุณ G2K ขอบคุณทุกสิ่งที่ทำให้เราได้มาเจอกัน ได้พบปะแลกเปลี่ยนซึ่งกันและกันค่ะ
- แล้วแวะมาอีกนะคะ
- "สอนคนให้ "รักถิ่น มีกิน และมีศักดิ์ศรี"
- "รักถิ่น" เรียนรู้รากเหง้าของท้องถิ่น เรียนแล้วไม่ทิ้งถิ่น อยู่และพัฒนาท้องถิ่นของตนเอง
- "มีกิน" โดยไม่เป็นหนี้ ใช้วิถีเศรษฐกิจพอเพียง (รู้จักกิน รู้จักอยู่ รู้จักใช้)
- "มีศักดิ์ศรี" ช่วยกันคิด ช่วยกันทำ ไม่ต้องรอรัฐ(หรือใคร)มาสั่ง และซื้อเขาไม่ได้
- แต่การจัดการศึกษาต้องระมัดระวัง กว่าจะเห็นผลต้องใช้เวลา ถ้าดีก็ดีไป ถ้าไม่ดี-จะทำอย่างไรกับเวลาที่เสียไป
- ให้นึกถึงบทโคลงของท่าน ม.ล.ปิ่น มาลากุล
กล้วยไม้มีดอกช้า ฉันใด การศึกษาเป็นไป เช่นนั้น แต่ดอกออกคราใด งามเด่น งานสั่งสอนปลูกปั้น เสร็จแล้ว แสนงาม
สวัสดีค่ะอาจารย์
- การศึกษาเป็นเหมือนกล้วยไม้จริงๆ ค่ะ ผลบางอย่างเห็นช้า แต่อยู่ทนนาน โดยเฉพาะเรื่องผลทางด้านจิตใจ ด้านอุปนิสัย และความเป็นมนุษย์
- แต่สังคมเดี๋ยวนี้ก็ต้องการอะไรที่รวดเร็ว จนบางครั้งละเลยเรื่องสำคัญนี้ไป
- ชอบแนวคิด "สอนคนให้ "รักถิ่น มีกิน และมีศักดิ์ศรี" ด้วยค่ะ
- ขอบคุณที่แวะมานะคะ
สวัสดีตอนเช้าค่ะพี่สาว
มาทักทายก่อนออกจากบ้านค่ะ
อากาศตอนเช้าที่นี่กำลังดี ทางเหนอคงหนาวดูแลสุขภาพนะคะ
สวัสดีค่ะ
ขอร่วมรับรู้ด้วยคนนะคะ