ติดตามข่าวคราว อ.ธวัชชัย ด้วยความห่วงใย
ได้แต่ส่งกำลังใจ มายังอาจารย์และครอบครัว พร้อมทั้งผู้ใกล้ชิด
ขอให้มีกำลังกาย กำลังใจ ในการเผชิญกับความจริงแห่งชีวิตได้อย่างมั่นคง
ให้อาจารย์มีสุขภาพที่ดีขึ้นโดยเร็วด้วยค่ะ

 @13350 ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ

@12275 ขอบคุณนะคะ..ที่แวะมาอ่าน  และพลอยทำให้ได้พบกับข้อคิดดีๆ ที่ @12268  ช่างบังเอิญที่เป็นคำสอนที่พ่อมักจะนำมาบอกเสมอเมื่อตอนยังเป็นเด็กด้วยค่ะ

สิ่งดีๆ มีไว้แบ่งปันกันนะคะ..ขอบคุณมากค่ะ

วันนี้ได้รับโทรศัพท์จากแผนกบ้านเด็ก..มีเด็กอายุขวบกว่า ถูกแม่ตีมาเขียวช้ำ 

เมื่อไปดู..แทบน้ำตาตก..เด็กผู้หญิงตัวเล็กนิด..มีรอยช้ำเป็นจ้ำๆ เห็นเป็นรอยฝ่ามือชัดเจน..เกือบครึ่งหนึ่งของแผ่นหลัง

ซักถามได้ความว่า เมื่อได้เห็น.. ครูโทรฯ ถามแม่ จึงได้ความว่า ตีลูกเมื่อเช้านี้
ทั้งครูทั้งพยายาบาลถาม..จะต้องแจ้งศูนย์ช่วยเหลือเด็กไหม..

วูบหนึ่งคิด..ทำไมแม่ช่างใจร้าย..ทำได้อย่างไร
แต่เมื่อชั่งใจแล้ว..จึงขอให้ครูพาแม่ไปพบในเวลาที่มารับลูก

ยามเย็น..ครูพาแม่ในชุดนักศึกษามหาวิทยาลัยปีหนึ่งมาหา พร้อมด้วยน้ำตา
เมื่อพูดคุยพบว่า..แม่แบกรับปัญหา เหน็ดเหนื่อยกับภาระ จนเจอฟางเส้นสุดท้ายในเช้านี้

หนูตีลูกแล้ว..หนูก็ทายาให้ลูกแล้ว..ลูกเห็นหนูร้องไห้..ก็ยังมาปลอบหนู..
วันนี้หนูสอบด้วย..เลยต้องไปเรียน.. แต่พอถึงบ่ายก็ทนไม่ไหว..ขออนุญาตอาจารย์กลับมาหาลูกก่อน

บอกแม่ไปว่า..ทุกครั้งที่ตีลูก..คือการปลูกความแข็งกระด้างเย็นชาในใจเด็ก..ชวนให้คิดหาวิธีผ่อนเบาภาระและความเครียด  และบอกให้หาผู้ช่วยรับฟังความทุกข์ ทั้งฝ่ายแนะแนวที่สถาบัน และครูของลูก

เลือกใช้วิธีรับฟังอย่างเข้าใจ และไม่พยายามตัดสินความผิดหรือถูก 
ความทุกข์ของผู้คนช่างซับซ้อน..เกินกว่าจะใช้วิธีของตนเองแนะนำ หรือตัดสิน..

ยังมีความหวังว่า..หากได้รับกำลังใจ..หากได้รับการช่วยเหลือให้เลือกวิธีแก้ปัญหาให้เหมาะกับสภาพของตน.. แม่..คนนี้คงจะก้าวเดินต่อไปได้อย่างถูกทาง

เป็นเรื่องที่ช่างกระทบใจ..เหลือเกิน..ในวันนี้

@9501 อ่านแล้วรู้สึกดีจัง  เติมกำลังใจให้สู้งานได้อีกเยอะ  ชื่นชมที่ช่วยกันทำสิ่งเล็กๆ ที่ยิ่งใหญ่ค่ะ

เช้าวันนี้กำลังจะเดินไปที่ห้องทำงาน ได้ยินเสียงน้องเต้..เด็กชายที่เคยได้รับอุบัติเหตุรุนแรงเมื่อสาม-สี่ปีก่อน ต้องนอนอยู่เป็นปี จนขาไม่เท่ากันต้องใช้ไม้ค้ำยันมาจนทุกวันนี้

เต้ตะโกนด้วยเสียงอันด้งว่า..

"ย้า..ย่า...มีเพื่อนขาหักเหมือนกันเล้ย.."

ตามด้วยเสียงเด็กผู้หญิง..บอกว่า..

" ไม่ช่ายขาหัก...ขาแพล้งงง..."

เงยหน้าขึ้นไป เจอเด็กชาย เด็กหญิง ยืนใช้ไม้ค้ำยัน..เคียงคู่กัน..ยิ้มเผล่อยู่บนระเบียงอาคาร

จะยิ้ม..หัวเราะ..หรือจะเศร้า..ดีเนี่ย

วันนี้เหน็ดเหนื่อยทีเดียว กับการดูแลหนุ่มน้อยวัยประถม ที่บังเอิญโชคไม่ดีไปเจอประสบการณ์ร้ายๆ จากโรงเรียนอื่นมา  ทำเอาเกิดอาการกลัวห้องเรียน เครียดจัดกันไปทั้งครอบครัว น่าเห็นใจจริงๆ

ดูแล ยอมตามมาได้สัปดาห์กว่าๆ แล้ว  วันนี้ตัดสินใจกันว่าคุณแม่จะปล่อยไว้ให้ที่โรงเรียนในตอนเช้าเลย  น้องเลยต่อต้านกันน่าดูชม  ช่วยกันดูแลหลายคน  กว่าจะยอมสงบและชวนไปห้องคอมพ์ได้  แม้ว่าตอนกลางวันจะออกไปกับคุณแม่และไม่ยอมกลับมาตามเวลาที่ตกลงไว้  ยอมมารับน้องตอนเกือบใกล้โรงเรียนเลิก

เอาน่ะ..อย่างน้อยก็เป็นสัญญานที่ดี  มีความก้าวหน้า...พรุ่งนี้เริ่มใหม่..  สู้ว้อยยยย

ประทับใจคุณครูทั้งหลายจริงๆ  ช่วยโดยไม่ต้องร้องขอ  สลับสับเปลี่ยนยังกะส่งเวร   เห็นความอ่อนโยนของคุณครูชาย หญิงของเราชัดเลยวันนี้  มีแรง..มีแรง...  ขอบคุณจริงๆ

ไปสวนป่า..มีเรื่องขำๆ..หลายเรื่อง..
ขอให้แม่อุ๊ยจันตาเขียน..ก็เธอออกจะเล่าสนุก..แต่เห็นว่างานยุ่งจริงๆ

ถ้าอยู่ใกล้ๆ สวนป่า..คงได้ไปช่วยงาน..ล้างจาน..บ่อยกว่านี้...
นี่อารามขับรถสิบกว่าชั่วโมง..วันนี้เลยตื่นซะสิบโมง..ดีว่าบ้านอยู่ในโรงเรียน..เลยแอบทำเป็นเนียนๆ ว่ามาทำงานนานแล้วได้..^_^

หูย..แต่เธอเอาวิชาที่ได้รับมาใช้ทันทีเชียวนะ..

เปิดเรียนวันแรก..ผ่านไปได้ด้วยดี
มีเรื่องราวประทับใจ..เลยเอามาเขียนบันทึกก่อนบันทึกเรื่องไปสวนป่าครูบา  คงต้องรอมีเวลาอีกสักหน่อย

งานรออยุ่ตรึม..อีกแล้ว..ไม่เป็นไรค่อยทำไปนะ..สู้ๆ..dd_L
อิ..อิ..ปลอบใจตัวเองนี่แหละ

@3163 ขอบคุณสำหรับเพลงเพราะๆ ค่ะ  เลยได้นั่งฟังเพลงในวันฝนพรำ ประกอบเสียงนกเขาขันคู  เป็นการเริ่มต้นวันอาทิตย์ที่มีความสุข

@3104 เย้ๆๆๆ ..สอบเสร็จแล้ว..ขอเอาใจช่วยให้แก้ไขเสร็จไวๆ..จะได้วางภาระไปอีกหนึ่ง...แล้วมาทำชีวิตให้มีสีสันกันนะ..^__^

ม่วนอกม่วนใจ๋..ยินดีตวยขนาดเน้อ

@ 3002 ฝนตกลมแรงตั้งแต่ตอนเย็นวันที่ 2 พ.ค.51 ตกต่อเนื่องถึงกลางคืน  เช้านี้ฝนหยุด  แต่ฟ้ายังมืดครึ้ม พร้อมจะหยดมาเป็นฝนอีก  ดู แผนที่ แล้ว..วันนี้ต้องเปียกแน่ๆ  ต้องไปตระเวณเยี่ยมบ้านเด็กด้วย   ขอบคุณสำหรับข่าวลมพายุค่ะ

คุณเพื่อน@ 2763 ขำๆๆๆ..อยู่ที่ level เดียวกันเลย..555...555

วันนี้น้องอ๊อตnaree suwan มาให้ข้อคิดเห็นไว้ที่บันทึกนี้ เลยได้กลับไปอ่านเรื่องราวอีกครั้ง 

อ่านทีไรก็อมยิ้ม..ในสำนวนและเรื่องราวที่เขียนผิดบ้างถูกบ้าง คำผิดบางคำอ่านแล้วน่าขัน 

เกิดปิ๊งแว๊บ..ขึ้นมาว่า..ทำไมเรามักจะยิ้มได้กับข้อผิดพลาดและความไม่สมบูรณ์แบบของเด็กๆ   แต่บางทีเราก็ลืมยิ้มกับข้อผิดพลาด ความไม่สมบูรณ์แบบของตัวเองและผู้ใหญ่ด้วยกัน

ต้องคอยเตือนตัวเองให้ใช้ "ใจ" ระลึกในข้อนี้ให้มากๆ

อ่านอนุทินของเพื่อน@2715  นึกขำๆ ที่ถูกยั่วใจด้วยคำบอกที่ว่า ..บอกว่าทั้งโลกมีแค่ 4 คนที่ผ่าน..เหมือนกัน  ไม่รู้ว่ามาติดแหงกอยู่ที่ level เดียวกันหรือเปล่า..555..

นึกชมคนส่งว่า ช่างคิดหาวิธีท้าทายผู้คนได้ดีนัก.. แค่ 4 คนทั้งโลกเนี่ยนะ..  แต่เราก็เล่นด้วยความอยากรู้ไปแล้ว..อิ..อิ

ตั้งแต่เช้าจดเย็นย่ำของวันนี้  นึกขำๆ ว่า ได้แปลงร่างเป็นหลายอาชีพในหนึ่งวัน..  จะได้รู้สึกเหนือยน้อยลง

น้องออม เด็ก P.R.C ที่มาเข้าค่าย มาโพสต์ข้อความไว้ในบันทึกครูเอ๋ บอกว่า หยุดไป 4 วันเหมือนไม่เจอกัน 4 ปีคิดถึงทุกทุกคนมาก

เออหนอ..ครูก็บ่นคิดถึงเด็กกัน  รู้สึกขาดอะไรไปบางอย่างจริงๆ ด้วย

เจ้าชาโดว์ แก่และป่วยมาก..พยายามแปลงเรื่องเศร้าให้เห็นเป็นอนิจจัง  แต่ก็พบว่า แวบๆ..ยังแอบเศร้า

วันนี้ฉันรับรู้ว่า การได้รับข้อความบอกให้รู้ว่ามีคนที่ระลึกถึงและอยากให้ฉันมีความสุข  @2359  ช่วยเติมวันอันเหนื่อยล้า :-o ให้อิ่มเต็มขึ้นด้วย.. :-)   ขอบคุณค่ะ

และบ่อยครั้ง..กับบางคน..การสื่อสารเช่นนี้มาถึงถูกที่..ถูกเวลาจริงๆ..^__^

ปีนี้ชวนให้น้องม.1  ตั้งใจเรียนรู้  โดยให้คิดว่า..ฉันทำได้..ฉันได้ทำ..และฉันทำดี

อยากจะแถมด้วย.อย่าดีแต่พูด..ให้พูดแต่ดี..  แต่จะออกในเชิงลบไปหน่อย  ต้องรอไว้ก่อน

วันนี้มีผู้ปกครองมามอบตัวลูกจะเข้าเรียนชั้นอนุบาล..คุยให้ฟังว่า.ชวนเพื่อนมาเข้าโรงเรียนนี้ด้วยกัน  แต่เค้าบอกว่า โรงเรียนนี้มีต้นไม้ใหญ่มาก..กลัวว่าเวลามีลมพายุ จะเป็นอันตราย..

มาติดตามบันทึก อันเนื่องมาจากคุณทวดละมุด ของ ด.ญ.เสื้อสีส้ม..มีผู้ใหญ่ใจดีมาให้กำลังใจหลายคน..

ถ้าดูจากเรื่องราวที่เธอเขียน..แม้เป็นเรื่องแต่ง ก็มีความเป็นตัวเธออยู่ในนั้นมาก..จนพิมพ์ไป..ขำไป..

บางเรื่องก็ไม่คิดว่าเธอจะหยิบเอามานำเสนอ เช่น ประเด็นของเศรษฐกิจพอเพียง  วิธีการนำเสนอนโยบายแต่ละข้อ  การดำเนินอาชีพ(ซึ่งจัดเป็นประเภทเสียด้วย) หรือ วิธีการบอกทัศนะในการดำเนินชีวิต ซึ่งข้อหลังนี้น่าจะเกิดจากการได้พูดคุยกันในครอบครัว

ลองถามว่ารู้จักเกษตรยั่งยืน เกษตรผสมผสาน ได้อย่างไร..บอกว่า ก็ที่เรียนวิชาสังคม..แถมอธิบายได้คร่าวๆ ด้วย

น่าสนใจว่า..เป็นเพราะเธอได้รับอิสระจากการคิด..เขียน อะไรต่อมิอะไรบนบอร์ดที่บ้านให้ผู้คนขำๆ อยู่บ่อยๆ  ได้มีประสบการณ์จากวิธีการเรียน การอยู่ค่าย..หรืออย่างไร  ก็ปกติรู้สึกว่าเป็นเด็กที่ใช้เวลากับการอ่านไม่มาก ขี่จักรยาน ดูทีวี วาดรูปเสียมากกว่า

น่าสนใจว่า..จะนำข้อสังเกตจาก คุณหนูเสื้อส้มนี้มาพัฒนาการจัดกระบวนการเรียนรู้เพื่อพัฒนาเด็กๆ ได้อีกไหม..มีการบ้านอีกแล้ว..

แต่แน่นอนว่า..ความภูมิใจที่เธอได้รับการชื่นชมครั้งนี้ คงเติมเชื้อไฟในการเขียนได้อีก..

เขียนบันทึกถึงคุณทวดละมุด ดีใจจังที่ผู้อ่านมีความสุข..และสัมผัสได้ถึงความงดงามของชีวิตที่เรียบง่าย

คนที่เคยสัมผัสกับความรู้สึกเช่นนี้..คงจะจดจำและรำลึกอยู่ในใจเสมอ..เพียงแต่ชีวิตไม่เอื้อให้ได้อยู่..ได้เป็น..แบบนี้

ก็อยู่..ก็เป็น..กับชีวิตที่เรียบง่ายตามบริบทของตนเองให้มากที่สุด..

ความเรียบง่ายอยู่ที่ใจที่พอเพียงนี่นะ...ว่างๆ ก็แวะไปเติมใจ..บ้าง

ต้องขอบคุณน้องซูซานแหละ..ที่แนะนำโปรแกรมจัดภาพทำให้สื่อเรื่องราวผ่านรูปได้ชัดเจนขึ้น

วันนี้ร้อนมากกกกก..ไปตระเวณดำหัวพระสงฆ์มาหลายวัด..อากาศร้อนจริงๆ..อาบน้ำก็แล้ว..ว่ายน้ำก็แล้ว..ราวๆ ห้าทุ่มฝนตกลงมาพอสมควร..ดีใจ..เย็นลงบ้าง..

อ้าว..พอฝนหยุดตก..ร้อนอีกแล้ว..ร้อนแบบเหนี่ยวๆ ด้วย..คิดถึงฝนจัง..

วันนี้..ดำหัวกู่อากง..อาม้า..

ปีละครั้ง..เจอญาติและคนรู้จักที่มาจากแต่ละแห่งหน

เจ้าตัวเล็กวัยเพิ่งเดินได้คล่อง..เล่นทรายอยู่ใกล้ๆ กู่ ที่เก็บอัฐิของผู้จากไป

วัยรุ่นร่างสูงใหญ่..เปลี่ยนตำแหน่งจากวัยซน..มาเข็นรถให้ปู่วัยหลงลืมได้นั่ง

แต่ละปี..พิธีกรรม..เสียงพระสวด..ยังคงเป็นบทเดิม..

แต่ผู้คน..มีทั้งจากไป..และเพิ่มจำนวนสมาชิกใหม่..

เออหนอ...มาจากไหน..และจะไปไหน....