งาน 50 ปี ประโคนชัยพิทยาคม ใต้ร่มพระบารมี

ย้อนวันวานกับเพื่อนๆช่วงเวลาที่มีความสุขในวัยรุ่น

  คนเราในช่วงเวลาหนึ่งมักมีสิ่งที่ประทับใจเก็บไว้ในลิ้นชักความทรงจำ   ความทรงจำในวัยขาสั้น คอซองเป็นความประทับใจที่อยากจะลืมเลือน 

วันนี้ผมตั้งใจที่จะไม่พลาดไปร่วมงานเลี้ยงรุ่น  ผมเองทำงานอยู่ที่ อ.มวกเหล็ก  จ.สระบุรี ใช้เวลาเดินทางประมาณ 5 ชั่วโมงก็จะถึงบ้าน  ความทรงจำเมื่อวันวานเหมือนเพิ่งผ่านวันนั้นมาเพียงไม่กี่วัน แต่ในความเป็นจริง เราจากวันนั้น มา 10 ปีแล้ว (ทำไมถึงเร็วเช่นนี้)

วัยผมในขณะนี้อายุ 27 ปี คงกำลังจะก้าวผ่านวัยรุ่นตลอดปลายสู่วัยผู้ใหญ่ สิ่งต่างๆเข้ามาในชีวิตมากมายหลายอย่างเขาเรียกว่าประสบการณ์นั้นแหละ    โรงเรียนเก่าผมคือประโคนชัยพิทยาคม  เป็นโรงเรียนมัธยมศึกษาขนาดใหญ่   ตัวผมเองอยู่ห้อง 6/3 เป็นห้องไม่เก่งจนเกินไปพูดง่ายๆก็คือกลางๆนั้นเอง

ผมเดินทางโดยรถโดยสารสายกรุงเทพ - ราชสีมา  แล้วมาลงที่โคราช ต่อรถสาย 274  ราชสีมา - สุรินทร์ เพื่อเดินทางไปยังบ้านของผม อ.ประโคนชัย  ตลอดระยะเวลาที่นั่งรถมาก็คำนึงถึงความรู้สึกถึงวันเก่า นึกถึงเพื่อนสนิท  นึกถึงคุณครูที่เคยพรำสอน  และคนที่เคยหลงรักสมัยยังเป็นวัยเรียน  (คงเป็นความรู้สึกดีที่เก็บไว้ในใจคนเดียว) บรรยากาศสองข้างทางท้องทุ่งนาเขียวขจี  ข้าวกำลังจะออกรวงยิ่งบนรถโดยสารเปิดเพลงลูกทุ่ง  ต่ายอรทัย เพลงก็เพราะดีเหมือนกันทั้งที่เราไม่เคยอยากจะฟังมันเลย    วิถีชิวิตบนรถโดยสารทั่วไป  ก็มี พ่อค้า แม่ขายขึ้นมาขายของบนรถโดยสารโดยเฉพาะอาหารสุดฮิตของคนอีสาน  ไก่ย่าง  ครับ ไก่ย่าง  แต่ตัวผมเองไม่ได้ลิ้มลองเลยตั้งใจจะกลับไปกินข้าวบ้าน  รถโดยสารเทียบชานชะลาที่ บขส ประโคนชัย เวลา 16.00 โทรหาเพื่อนรัก  ให้มารับ   ถึงบ้านก็นัดรวมพลเฮฮาตามประสาพื่อนเก่า  เรื่องที่จะคุยสนุกในวันนี้ ก็คงไม่พ้นเรื่องเล่าสมัยยังเป็นนักเรียนมีเรื่องขำๆอีกหลายเรื่อง   18.00 พวกเราก็เคลื่อนพลสู่บริเวณที่จัดงาน สภาพแวดล้อมโรงเรียนเปลี่ยนไปมากจากที่เราเคยอยู่  สวยงาม สะอาด สบายหู สบายตา  พวกเราได้ที่นั่งข้างหลังไกลจากเวทีมาก แต่ก็ไม่เป็นปัญหา วันนี้รู้สึกตื่นเต้นเพราะได้เจอเพื่อนบางคนที่ไม่เคยเจอตั้งแต่เรียนจบ   บรรยากาศในงานก็มีการแสดงหลายๆอย่างแต่ผมก็ไม่ได้ให้ความสนใจเท่าที่ควร นอกจากสอดส่ายสายตามองดูเพื่อนๆ ผมเดินทักทายเพื่อนๆหลายๆคนที่ไม่ได้เจอกัน บางคนก็แต่งงานมีครอบครัว   บางคนก็กำลังจะแต่ง มีเรื่องแปลกเรื่องหนึ่งที่ไม่น่าเชื่อ เพื่อนที่เรียนจบกันไปคนล่ะที่  แต่สุดท้ายก็กลับมาแต่งกันเองแสดงว่าเวลาที่ผ่านไปยังไงก็สู้เพื่อนไม่ได้(55555555)

   งานล่วงเลยมาจนถึงเวลา  23.00 ก็เลิก เวลาเรามีความสุข ทำไมเวลาผ่านไปเร็วจัง  วันนี้ก็เช่นเดียวกัน  แล้วสุดท้ายวันนี้ผมก็มีความสุขที่ได้กลับมางานเลี้ยงรุ่น  วันนี้ความสุขเกิดขึ้นที่เดียวก็คือในหัวใจผมเองครับ

รวมรุ่น ปพ38 ครับ

ทำไมดูรูปไม่ได้อ่า อยากดูรูปจัง อยากเห็นหน้าตารุ่นพี่แต่ละคนว่าเปลี่ยนไปขนาดไหน แต่มันดูไม่ได้อ่ะพี่จิ๊...

[ชนกชนม์ 6/1]

ผม ปพ 47 ครับ

[พลอยระวี 6/1]

ปพ 47 ค่ะ คิดถึงบรรยากาศม.ปลายที่สุดเเสนจะสนุก