ร่วมอยู่ในความเบิกบาน : ถอดประสบการณ์อบรมภาวนา (2)

<2>

"ฉั่ว เราอยากจะชวนนายไปงาน Oktober Fest ว่างหรือเปล่า"

ชัชวาลเพื่อนเก่าโทรมาหาผมเมื่อเดือนที่แล้ว

"เอ่อ คืออย่างนี้นะชัช เราน่ะเลิกกินเหล้าแล้วว่ะ" ผมอธิบายให้ชัชวาลฟัง

"เฮ้ย ทำไมวะ อะไรว้า นายน่ะไม่สนุกเลย ต่อไปนายก็คงกลายเป็นอาจารย์แก่ๆที่น่าเบื่อใช่มั้ย"

คือเพื่อนผมคนนี้มันติดนิสัยกวนๆมาตั้งแต่อยู่มหาวิทยาลัย คนอื่นฟังอาจจะรู้สึกว่ามันพูดจาไม่น่าคบ แต่ลึกๆผมรู้ว่าเขาไม่มีพิษภัยอะไร ชอบพูดเล่นกวนประสาท เย้ายวนเพื่อนๆไปเรื่อย ใครเผลอไผลไปอาจจะพาลขุ่นข้องหมองใจ แต่ผมกลับยิ้มเล็กน้อย

"เอ่อว่ะ สงสัยเราคงต้องเป็นแบบนั้นว่ะชัช เป็นอาจารย์แก่ๆลงพุงน่าเกลียดด้วย"

ชัชวาลหัวเราะ เมื่อรู้ว่าผมตามมุกเขาทัน

"ทำไมเลิกล่ะ ฉั่ว" เสียงของชัชวาลเริ่มจริงจังขึ้นเล็กน้อย

"ก็ไม่มีอะไรหรอกรู้สึกว่ามันไม่ค่อยได้ประโยชน์น่ะ มีอยู่ช่วงหนึ่งค่อนข้างติดด้วยกินเกือบทุกวัน" ผมอธิบายไปสั้นๆ

"งั้นไม่เป็นไร แหมเสียดายทีมเราก็เลยไม่รู้จะส่งใครลงแข่งดื่มเบียร์เลยถ้าไม่มีนาย..." จากนั้นผมกับชัชคุยกันถามสารทุกข์สุกดิบกันไปตามเรื่องอีกสักพักจึงวางสาย ผมมานั่งทบทวนดูว่าผมเลิกดื่มเหล้าตั้งแต่ครั้งที่กลับจากอบรมภาวนา กับท่าน ติช นัท ฮันท์ ที่เชียงใหม่ เมื่อเดือนพฤษภาคมที่ผ่านมา ถึงตอนนี้ก็เป็นเวลาสัก 5 เดือนเห็นจะได้ ผมจำได้ว่าเมื่อสองเดือนที่แล้วผมเอาเหล้าที่อยู่ในตู้กับข้าวขึ้นไปเก็บไว้อีกที่หนึ่ง เพื่อให้ไกลหูไกลตา ก่อนหน้านั้นผมจะต้องผสมเหล้าดื่มเกือบทุกวันตอนเย็น จนแทบจะเป็นกิจวัตร แต่ก็ไม่ได้ดื่มมากมายอะไรเพียงแก้ว สองแก้ว เพื่อให้ครึ้มๆเท่านั้น วันนี้ผมกลับไปมองย้อนดู พบว่าแท้จริงแล้วมันไม่ได้ให้อะไรกับผมเลย นอกจากความเมามาย และขาดสติ ในเมื่อความมีสติ ตื่นรู้เป็นสิ่งที่ผมใฝ่หา การใช้แอลกอฮอล์จึงเบียดบังเป้าหมายที่สำคัญยิ่งในชีวิต ลึกๆผมจึงไม่รู้สึกเสียดายเลย เพราะรู้ว่า 'ทาง' ที่จะมุ่งไปนั้นมีความเจริญงอกงามกว่า ผมเคยสงสัยว่ามันจะทำให้ผมมีความคิดสร้างสรรค์น้อยลงหรือไม่ แต่ก็พบว่าไม่เลย ยังสามารถสร้างสรรค์งานต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นงานละคร งานเขียน ดังนั้นถ้าใครคิดว่าศิลปินจะต้องกอดขวดเหล้า จึงจะสร้างสรรค์งานได้ ผมคิดว่าเป็น "ความเห็นผิด" อย่างหนึ่ง