Tag คิดถึง คนที่ ๔
ความจริงเหลือเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมง ผู้เขียนก็จะได้พบกับผู้ที่Tag คิดถึงอยู่แล้ว และเราก็สามารถที่จะนั่งคุย ถ่ายทอดความรู้สึกนึกคิดต่อกันได้อีก ตามแต่ใจต้องการ แต่ที่สุด ผู้เขียนก็ตัดสินใจเขียนบันทึกนี้ ในยามดึก ที่คงมีผู้รับรู้เหลืออยู่ไม่กี่คน
เหตุผล ต้องบอกด้วยใช่ไหม ก็ได้นะ เพราะผู้เขียนมีเจตนา อยากจะให้ใครๆ มีโอกาสดีๆ อย่างผู้เขียนบ้าง ที่ได้พบเจอเธอ ทั้งทางบล็อกและตัวตนจริง ขอTag คิดถึง เจ้าของบันทึก ความทรงจำ
คุณผู้ใช้นามแฝง Moo
ใส่ชุดดำค่ะ แต่ใจดีมากๆ มีโอกาสได้สัมผัสความโอบอ้อมอารีย์ มีน้ำใจเธอมาแล้ว ซาบซึ้งมาก เธอว่า การได้พบกันระหว่างเรา เป็นความลับของดวงดาว
ขอทวนบันทึกที่ผู้เขียนรู้สึกประทับใจ ตั้งแต่วันแรกที่อ่าน จนแม้ครั้งสุดท้ายที่เปิดอ่าน ก็ยังรู้สึกว่าบันทึกนี้มีชีวิต ถ่ายทอดความเป็นตัวตนที่แท้จริงของเจ้าของ เป็นการแสดงให้เห็นว่า แม้กาลเวลาจะผ่านเลยไปนานเท่าไหร่ แต่คำว่าประทับใจ สำหรับคนเรา ไม่มีวันลืมเลือน
กับบันทึกที่ทุกตัวอักษร สื่อให้เราได้เกิดความรู้สึกดีๆ ไปกับเธอ โดยเฉพาะผู้ที่มีหัวใจ ใฝ่พัฒนา และความรักของชนบท ด้วยจิตอาสา เชิญอ่านกันเลยค่ะ
"ความทรงจำ "
ความซาบซึ้งใจที่ไม่มีวันลืม
สมัยที่เรียนมัธยม 4-5 ประมาณปี พ.ศ.2515-2516 ดิฉันได้มีโอกาสออกค่ายอาสาสมัครกับนิสิตมหาวิทยาลัยขอนแก่น ชื่อว่า ค่ายอาสานาตะแบง ซึ่งสมัยนั้นยังเป็นอำเภอมุกดาหาร อยู่ในเขตจังหวัดนครพนม
ก่อนนั้นและเป็นพื้นที่สีแดงที่อันตราย แต่ชาวค่ายมุ่งมั้นที่จะสร้างโรงเรียนให้ชาวบ้านให้สำเร็จ พ่อดิฉันมาตามให้กลับบ้าน ดิฉันคุยกับพ่อว่าพี่ยังอยู่หนูจะอยู่กับพี่ๆ ตอนนั้นคิดอย่างเด็กๆ ถ้านับจากวันนั้น เป็นเวลา 30 กว่าปีผ่านมา
เป็นความทรงจำที่ดิฉันซาบซึ้งใจ คิดถึงครั้งใดก็จะมีความสุขและภาคภูมิใจในตัวพี่ๆเสมอ พี่ๆนิสิตไปช่วยเหลือชาวบ้าน สร้างโรงเรียน แบกหิน อิฐ ทราย ทำกันเองทั้งหมด
บางวันดิฉันก็ถูกบังคับให้เป็นประธานในการประชุม พี่ชี้แจงว่าทุกคนที่อยู่ในค่ายต้องมีส่วนร่วมกันไม่ว่าดิฉันเป็นเด็กเล็กสุดยังไม่มีความรู้ ความสามารถ ไม่มีประสบการณ์ ก็ตาม ดิฉันได้รับคำสอน แนะนำ แม้จะเป็นเพียงขั้นตอนที่ไม่ลึกซึ้งมากนักก็ตาม
สิ่งสำคัญที่สุดดิฉันได้เรียนรู้การแบ่งปันกัน รักและห่วงใยซึ่งกันและกัน อีกหลายอย่าง ที่นี่เป็นโรงเรียนแห่งชีวิตของดิฉัน ณ ที่แห่งนี้พี่ๆคนดี หล่อหลอมดวงใจดวงนี้ ให้แข็งแกร่งมุ่งมั่นและอยากเดินตามรอยเส้นทาง เหมือนเป็นพันธะสัญญาว่า เราจะสร้างโอกาสให้เราได้แบ่งปันสิ่งดีๆเพื่อคนอื่น ทำได้มาก ได้น้อยก็ต้องทำ
อยากเอ่ยกับพี่ๆ (ซึ่งไม่ทราบว่าอยู่ที่ไหนบ้าง) ว่าขอบพระคุณอย่างสูงยิ่ง พี่ทำหน้าที่ของพี่ได้เยี่ยมยอดมากคะ
มาถึงบรรทัดนี้ผู้เขียน เข้าใจกับคำพูด ที่บอกว่า ถึงเธอจะเป็นพยาบาล แต่เธอมีความรักที่จะเป็นครู ของเจ้าหน้าที่สาธารณสุขมากกว่า เพราะถือว่า คนกลุ่มนี้ เป็นผู้ใกล้ชิดประชาชนที่สุด และดูแลชาวบ้านได้ดีที่สุด อาจเข้าใจได้ว่า เป็นการสานฝันให้กับความทรงจำเดิม ที่เธอเองชื่นชอบงานพัฒนาชนบท หรือ แท้จริง เธอมีความมุ่งมั่นในการที่จะ มีสว่นปลุกปั้น ประติมากรรมชิ้นเอก ที่มีชีวิต เลือดเนื้อ และอุดมการณ์ เท่าเทียมเธอ ไปเป็นผู้พัฒนาหน่วยเล็กที่สุดของประเทศ ให้มีความเข้มแข็ง ด้วยน้ำใจแห่งการเป็นผู้รู้คุณแผ่นดิน ตามที่เธอได้ถูกหล่อหลอมมา แม้จะล่วงเลยมานานมากแล้วก็ตาม
Tag คิดถึง พี่Moo ด้วยความประทับใจแห่งการได้พบกัน ตามความลับแห่งดวงดาวค่ะ
ความเห็น (36)
สวัสดีครับคุณบุญรุ่ง
ยินดีด้วยครับกับ tag คนที่ ๔
โชคดีทุกคนครับ
ฝากความคิดถึงให้คุณหมูด้วยค่ะ
สวัสดีค่ะ
ดึกๆอย่างนี้ ทำให้อยู่กับควมเงียบ แล้วก็เกิความคิดถึงกันไป
เปิดภาพที่บันทึกของนายช่างใหญ่ไม่เห็นได้เลย รอตั้งนาน
สวัสดีค่ะ
พี่sasinanda 15 นี้ จะไปบอกเธอให้ค่ะ
น้องรุ่งค่ะ ขอบคุณในความคิดถึงจากหัวใจจริง ๆ ขอบคุณความลับแห่งดวงดาวอันไกลโพ้นที่ทำให้เราได้เจอกัน ตามสัญญาใจคะ
สวัสดีคะคุณศศินันท์ มารับความคิดถึง จะกอดเอาไว้กลางหัวใจ ขอบคุณคะ 
สวัสดีครับ
- ขอแสดงความยินดีกับทั้ง 2 ท่านที่จะได้พบกันอีกครั้ง
- ความรักและความสุขอยู่ที่ตัวเราเป็นผู้กำหนด
- ขอบคุณมาก
เป็นสิ่งที่แสดงให้เห็นความผูกพัน ฉันพี่น้องและสิ่งที่ดีงามต่อกัน
- ขอแสดงความยินดีด้วยครับผม
เข้ามาร่วมประทับใจกับมิตรภาพดีๆ และที่ได้เผื่อแผ่ให้คนอื่นได้รับทราบด้วย
สาธุครับคุณหมอนักกวี โยคีน้อย
- สวัสดีค่ะ คุณรุ่ง
- แวะมาร่วม tag คิดถึง ยามเที่ยงค่ะ
- สบายดีนะค่ะ
- รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ
สวัสดีครับ
มาประทับใจกับความรู้สึกดีๆของกลุ่มชนที่นี่ ซึ่งอบอวลไปด้วยความรักความห่วงใยครับ
สวัสดีค่ะพี่เกษตรยะลา
เป็นความรู้สึกที่ดีมากๆ ตั้งแต่พบกันที่บึงฉวาก เจอกันก็สนิทกันเลย คุยกันไม่หยุดเลยนะพี่ ไปเดินตลาด ซื้อขนมกิน แบ่งกันกิน ไปไหว้พระ กินข้าวเย็น ขับรถมาส่งอีก
เธอบอกว่า ขอเอาบทความของบล็อกเล่าสู่กันฟังที่เขียนไว้ ใน G2K นี้ไปเล่าให้เด็กฟังเป็นประจำ ตันติราพันธ์ เลยกลายเป็นครูทางอ้อมของเด็กๆไป ชื่นใจจัง
สวัสดีค่ะคุณรักชาติ
คุณMoo บอกว่า ให้ดิฉันตอบกระทู้ยาวหน่อย เพราะจะเก็บสาระที่ดิฉันพูดคุยกับท่านอื่นด้วย
ที่Tag คิดถึงนี้ เพราะสนิทกันทั้งทางบล็อกและเจอกันจริงๆ เป็การพบที่ไม่ได้คาดหมาย และเธอตั้งใจตามหามากเลยค่ะ ปลื้มๆๆๆ
ขอบคุณที่แสดงความยินดีกับสองเราค่ะ
สวัสดีค่ะคุณรัตน์ชนก
ขอบคุณมากค่ะ การแสดงความยินดีกับผู้อื่น เป็นคุณธรรมชั้นสูงนะคะ ขอให้ได้รับความเบิกบานกลับไปด้วยค่ะ
สวัสดีค่ะ
เราคุยเรื่องของคุณพลเดชตั้งแต่สุพรรณ จนถึงกรุงเทพเลยค่ะ แต่ตอนนั้นเป็นพระพลเดชอยู่ค่ะ
คุณMoo บอกว่า ได้ติดตามบันทึกที่เราสนทนาธรรมกัน เรื่องการปฎิบัติ แล้วเธอก็นำข้อแนะนำต่างๆ ไปฝึกด้วย ทำให้ทุกวันนี้ เธอสวดมนต์ วันละหลายสิบจบ และปฎิบัติงานด้วยการใส่ความเมตตา
เธอศรัทธาคุณพลเดชมาก แต่ไม่ทราบจะเข้าไปถามอะไร ก็ได้รอให้ดิฉันสอบถาม ถ้าตรงกับข้อสงสัยของเธอ ก็ได้แก้สงสัยไปทีเดียว
จากที่พูดคุยกัน เธอพูดจาไพเราะมาก มีความสงบนิ่ง เย็นใจ เวลาอยู่ใกล้ๆค่ะ
พวกเรายินดีมากค่ะ ถ้ามิตรภาพของพวกเราจะสร้างความรู้สึกดี ประทับใจให้แก่ท่าน และทุกๆคน
สวัสดีค่ะคุณ
จะเก็บความคิดถึงไปให้คุรMoo ถึงที่เลยค่ะ ช่วงนี้สบายดีอยู่ค่ะ ชื่นใจจังมีคนห่วงใย
- สวัสดีครับคุณหมอพี่รุ่ง
- มาติดตามtag คนที่ 4 ครับ
- รู้สึกดีใจและรับรู้ถึงน้ำใจและความห่วงใยของพี่น้องเราครับ
- ขอบคุณพี่รุ่งครับ
สวัสดีค่ะ
วันที่พบกันคุยถึงคุรอัยการชาวเกาะด้วย เคยอ่านว่าเป้นครอบครัวอบอุ่น ทำขนมขายด้วย อยากกินจัง
มิน่าละครับ วันหนึ่งพระเตชะพละโพธิสะอึกขึ้นมานานทีเดียว นึกว่าใครบ่นถึง
นักปฏิบัติธรรมเดินเส้นทางเดียวกันครับ ไม่วันใดวันหนึ่งก็เห็นกัน เจอกัน เป็นเช่นนี้เอง
เพราะเส้นทางธรรมนั้นมีสายเดียว ยาว กว้างใหญ่และเป็นทางสายสากล
สาธุครับ
สวัสดีค่ะ
พรุ่งนี้จะไปดงหลวง เจอกันไหมนี่ คุณMoo ก้เป็นแฟนคลับคุณบัวชูฝักค่ะ แหม นี่ยังนึกไม่ออกเลย ว่าไม่ได้คุยถึงใครบ้าง กับเวลา 7 ชั่วโมงที่เอกัน...
สวัสดีค่ะท่านทูต
จริงหรือคะ ที่ว่าสะอึกขึ้นมา อย่างนี้ พวกโยมๆจะมีเศาเวรไหมนี่ แต่ที่พูดถึงนะ ล้วนเรื่องราวที่แม้เทวดาได้ฟังก็ต้องอนุโมทนาบุญทั้งนั้นเลยค่ะ
ไม่แน่น้า... ถ้าศูนย์กุสินาราคลีนิก เปิดรับสมัคร อาสาสมัครเมื่อไหร่ อาจได้พยาบาล ทั้งสองนี้ ไปทำงานเป็นชุดแรกก็ได้ ต้องรบกวนท่านทูตประสานงานแล้วละคะ
พบกันบนเส้นทางธรรม สว่นพวกเราตามกันเจอแล้ว
ยินดีต้อนรับสู่ห้องเรียนชีวิตแห่งโลกครับ
ไปดูความเจริญ(ของจิตใจของเขา) ในความเสื่อมที่เราเห็น ผลที่จะได้ก็คือความเจริญในจิตใจของเราครับ
สวัสดีค่ะคุณพลเดช
วันี้ที่ดงหลวง เดินทางมางานเฮฮาศาสตร์ มีอุปสรรคในการเดินทางนิดหน่อย กว่าจะถึง ก็เกือบสามทุ่ม ได้พักดูดาวยามค่ำคืน เหมือนจะเอื้อมมีอ ไปเก็บมาได้ กับมิตรภาพชาวG2K อบอุ่นใจมาก จะได้นำไปเล่าสู่กันฟังต่อไปค่ะ
- สวัสดีค่ะ
- มาบอกคิดถึงพี่หมูด้วยคนค่ะ
- ทุกท่านสนุกและมีความสุขที่ดงหลวงนะคะ
- ขอบคุณค่ะ
- คิดถึงๆๆๆ
- ฝากกอดพี่หมู ป้าแดง พี่จุ๋ม พี่ paew ให้ด้วยครับผม
- ไม่ได้พบพี่อีกแล้ว
- ฮือๆๆๆๆๆๆๆ
สวัสดีค่ะคุณ RAK-NA
พวกเราคิดถงคุณูรักษ์ และพูดถึง โดยเฉพาะพี่Moo คอยติดตามเรื่องในบันทึกนะคะ
สวัสดีค่ะอ.ขจิต
กอดให้ทุกคนแล้ว ทำไมหนอ เราจึงไม่พบกัน คิดถึงและบ่นถึงทุกวันค่ะ
ไม่ว่าใคร ... ก็รักพี่หมู...
ลูกชายผมยังหลงรักเลยครับ !
สวัสดีค่ะ
ใช่เลยค่ะ พี่เขามีความอ่อนโยนในจิตใจมาก บ่นถึงแต่ลูกชายคุณแผ่นดิน ปลื้มใจ มีการโทรหากันระหว่างทางอีกด้วย พี่Moo มีแต่คนรัดค่ะ
สวัสดีค่ะพ่อครู
ภาพนี้เลยค่ะ ที่ต้องฟ้องลูกหลาน อ.ลูกหว้า ตีเข่าพ่อครู ตลอดเส้นทางค่ะ แล้วยังบอกว่าช่วยยึดพ่อไว้ กลัวตกรถ แต่เข่าตัวเองนะ ตีเอา ตีเอา
ขอบคุณสำหรับภาพนี้ค่ะ
สวัสดีค่ะพีMoo
ความสดชื่นของพวกเรา ทำให้โลกสว่างจริงๆค่ะ
คิดถึงพี่Moo ....คิดถึงพี่Moo.... คิดถึงพี่ Moo......
น้องค่ะแวะที่นี่นะค่ะ ใครเอ่ยน่ารักมาก ไปแอบดูมาแล้ว
