slow is beautiful

         เคยได้ยินคำพูดที่ว่า"เก่งไม่กลัว กลัวช้า" แล้วเดี๋ยวนี้รูสึกว่าคนเราเร่งรีบกันจังเลย แม้กระทั่งตัวเองในอดีต รีบเพื่อให้งานเสร็จ รีบเพื่อจะได้ไปโน่น ไปนี่ต่อ ..ลืมนึกไปว่าวันหนึ่งก็มีเวลา 24 ชั่วโมงเท่ากันไม่ต่างกันเลย แล้วเราจะรีบอะไรกันนักหนา   ผลสุดท้ายรีบจนลืมกลับมาดูแลตัวเองและคนในครอบครัว....มาคิดได้เมื่อป่วยหลายขนาน แล้วก็มาสะดุดตรงประโยค"เร็วไม่ว่า ช้าให้เป็น" เลยหยิบยกมาเล่าสู่กันฟังนะคะ

        การทำตัวให้ช้าลง ช่วยให้เรามีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น เราลองมาใช้ชีวิตความเร็วต่ำกันดีกว่า

 การอ่านหนังสือ เป็นการปรับสมดุลของชีวิต การอ่านช้าลง เปิดโลกใหม่ให้พบรายละเอียดและสีสันของภาษา

 การทำสวน ไม่ว่าจะเป็นการปลูก การตัดแต่ง ถอนหญ้า รดน้ำ รอให้ต้นไม้เติบโต ช่วยให้เราช้าลงได้ เป็นความสุขง่ายๆ จากการได้สัมผัสดิน เจอเพื่อนร่วมโลกในดินอันหลากหลาย

Slow food อาหารมื้อที่สนุกสนาน ผ่อนคลาย มีผลสร้างความสงบและความเจริญงอกงามในจิตใจ

 การเดิน ช่วยให้สุขภาพร่างกายแข็งแรง ทำให้จิตใจสงบ เมื่อเราเดินโลกจะกว้างขึ้น เพราะมีเวลารับรู้รายละเอียดรอบตัว ไม่ว่าจะเป็นนก ต้นไม้ ท้องฟ้า ต้นหญ้าริมทาง และบ้านเรือน

โยคะ ช่วยให้เราเข้าถึงแก่นแท้ของความสงบ ผ่อนคลายสร้างกล้ามเนื้อให้แข็งแรง เสริมระบบภูมิคุ้มกัน ทำให้เลือดหมุนเวียนดี

          ฝากไว้ลองดู..แล้วจะรู้สึกว่า..รู้งี้ทำตั้งนานแล้ว..

[รักชาติ ท. บ. พล ทหาร]

• สวัสดีครับ อย่างน้อยก็ย่าลืมคนในครอบครัว
• หน้าเป็นเป็นหว่งนะครับ โดยเฉพาะเด็กในสังคมปัจจุบัน

[Up to you.]

- เห็นด้วยคะคุณรักชาติ...ครอบครัวสำคัญที่สุดและต้องบริหารเวลาให้เหมาะ ลงตัวได้จะงามทั้งงานและส่วนตัวนะคะ

- วันก่อนไปอบรมมาอาจารย์บอกว่า "ถ้าใครพ่อแม่ยังมีความเกรงใจลูก แสดงว่าครอบครัวนี้มีความสัมพันธ์ที่ไม่ได้เรื่องเลย"