เล่นกีฬา พาเรียนรู้ (ชีวิต)
งานกีฬา Sport day ของภาควิชาพยาธิ ซึ่งใช้เวลา 3 สัปดาห์กว่า ก็ปิดงานไปแล้วเมื่อค่ำวาน แต่มีเรื่องเก็บตกที่อยากเล่าให้ฟัง
เรื่องของเรื่องก็คือ ในเย็นวันที่ 12 ต.ค ได้มีโอกาสร่วมเล่นวอลเลย์บอลผสม (ชาย 3 หญิง 3) ของสีม่วง แข่งกับสีชมพู ได้เป็นตัวจริงเนื่องจากมีนักกีฬาหญิงตัวจริงขาดไป 1 คน ตัวสำรองอย่างเราก็เลยได้เป็นตัวจริง (แทน)
หัวหน้าทีม เจ้าโต (หรือสิงโตของหน่วย AP) วางแผนการเล่น โดยกำหนดตำแหน่งให้พวกเราทั้ง 6 ยืน และวางกลยุทธ์การเล่นโดยให้คนที่เก่งกว่า วิ่งเข้ามารับลูกแทนคนที่ (คาดว่า) เล่นไม่เก่ง
เวลาลูกวิ่งมา คุณสิงโต ก็จะเรียกชื่อ ผู้เล่นที่ตนเองวางแผนไว้ให้วิ่งเข้ามารับ
แต่เผอิญ ผู้เล่นบางคน ก็ไม่ได้ยินเสียงเรียก ก็เกิดอาการเกี่ยง หรือแย่งกัน เกิดความสบสน
ส่วนตนเองนั้น ทำหน้าที่ตามที่หัวหน้าทีมแนะนำไว้อย่างเคร่งครัด คือหลบให้คนอื่นรับลูกแทน ได้เป็นอย่างดี รู้สึกว่าแทบจะไม่ได้รับลูกเลย ยกเว้นตอนเสร์ฟลูก
จบเซ็ตแรก เราแพ้
ระหว่างพักยก พวกเราก็ AAR กัน
มีเสียงบ่นกับหัวหน้าทีมว่า
“โต นายต้องไว้ใจคนอื่นนะ”
“สิงโต ให้แต่ละคนเล่นเขาเล่นในตำแหน่งของตนเอง ตามธรรมชาติดีกว่านะ เราลงกัน 6 คนไม่ใช่ 2-3 คนนะ”
พอยก 2 พวกเราก็เล่นตามที่ AAR ไว้ เล่นไปตามธรรมชาติ ทุกคนทำหน้าที่ของตนเองที่ควรในจังหวะที่เหมาะสม ไม่ต้องให้ใครเรียก ให้โอกาสคนที่ถูกคาดว่า อาจเป็นปัญหากับทีม
ไชโย ได้ผลค่ะ ยกนี้ เราชนะ
ต้องตัดสินด้วยเซ็ตที่ 3
แต่น่าเสียดาย ทีมเราแพ้ค่ะ ส่วนหนึ่ง เป็นเพราะเราเสียโอกาสในการทำคะแนน จากการเสิร์ฟลูกพลาด เรามีโอกาส แต่เราทำโอกาสนั้นเสียไป
แต่ถึงแม้เราจะแพ้ในวันนั้น แต่พวกเราในทีมที่เล่นด้วยกันก็สนุกกันมาก ตนเองรู้สึกว่า ช่องว่างระหว่าง หัวหน้า (ภาค) และ ลูกน้อง รวมทั้งช่องว่างระหว่างวัย ลดเล็กลงในทันที
นอกจากสนุกแล้ว ก็ยังได้ข้อคิดดีๆ ดังที่เล่าไปข้างต้น
พื้นที่สนามเล็กๆ กับเวลาเพียงไม่ถึงชั่วโมงของการแข่งข้น มันจำลองการใช้ชีวิต และ การทำงานของคนเราได้ดีแท้
ความเห็น (1)
แข่งกีฬาเหมือน ลีค เลยนะครับท่าน
3 สัปดาห์เชียว
ยินดีครับ ยินดี