วันนี้ที่รอคอย... 21 กันยายยน 2550

สิ่งที่ผมมีความสุขที่สุด นั้นคือการทำให้พ่อแม่ภูมิใจ

        กว่าจะสำเร็จได้...วันนี้เป็นอีกวันที่ดีที่สุดสำหรับผม กับการได้เป็นบัณฑิตอย่างสมบูรณ์ (หลังจากที่เป็นบัณฑิตเถื่อน มาหลายเดือน)

     มันไม่ใช่แค่วันของผมคนเดียว แต่มันเป็นวันทั้งครอบครัว พ่อแม่ พี่น้อง ที่รอคอยวันสำเร็จของลูกๆ ด้วยความหวังและกำลังใจ (นี้ก็ถือว่าโชคดีแล้วครับที่จบมาได้) ที่ไม่ได้ทำให้พ่อแม่ผิดหวัง....

     เรียนมา 4 ปี สุดท้ายได้แค่กระดาษแผ่นเดียว เพื่อใช้วุฒหรือเป็นตั๋วผ่านในการเข้าสมัครงาน  มันคงไม่แปลกสำหรับสังคมไทยที่ต้องการแสวงหามัน  เพราะสังคมไทยวัดคนที่ปริญญา  แต่สำหรับเมืองนอกมันไม่ใช่  จึงทำให้คิดเสมอว่า การศึกษาของไทยต้องการอะไร...โอ้ยช่างมันเถอะ

      แต่...ถึงอย่างไรวันนี้ก็เป็นวันที่ผมดีใจที่สุด ดีใจที่ทำให้พ่อแม่มีความสุขและภูมิใจในตัวผม และเป็นแรงบัลดาลใจให้กับใครอีกหลายๆ คน