ก่อนอื่นครูต้องขอโทษพวกเราด้วยที่จากมาโดยที่เราไม่มี
โอกาสได้ร่ำลากัน วันนี้ครูไปเก็บของที่ห้องรู้ไหมว่าครูรู้สึกอย่าง
ไร มันบอกไม่ถูกเหมือนกัน มองไปรอบๆ ห้อง ทุกอย่างมันอยู่
ในความทรงจำจนแทบไม่ต้องบรรยาย รู้ไหมน้ำตาครูไหลออก
มาโดยที่ตัวเองก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ นึกไปเรื่อยๆ ว่าพอเปิดเทอม 2
ใครจะมาดูแลพวกเรา ใครจะมาเขี่ยวเข็ญให้พวกเราไปแปรงฟัน
ใครจะมาคอยดูแลห้องเรียนให้สะอาด ใครจะมาบังคับให้พวก
เราแลกคูปอง โดยที่ไม่แอบหนีไปแลกกับลุงชาญ ใครจะตรวจ
สมุดรักการอ่าน ใครจะมาด่าเช้าด่าเย็นอย่างครู และอีกหลายๆ
อย่างที่ครูเป็นห่วง และห่วงพวกเราอีกหลายๆ คน ที่กำลังจะดี
ขึ้น ยกตัวอย่าง อย่างจิรสิน คงไม่มีใครเขาทนเธอได้นอกจาก
ครู เกมส์อีกคนที่ไม่รู้จักกาลเทศะสักเท่าไหร่ ใครจะมาคอยห้าม
ครูคนอื่นเขาคงเบื่อเธอกันเป็นแถวๆ แน่ แต่ที่ครูต้องจากพวก
เรามาเพราะครูมีความจำเป็นต้องมาดูแลครอบครัว ทั้งที่ครูยัง
อยากเป็นครูของพวกเธอต่อไป และตลอดไป แต่ด้วยหน้าที่
ของลูกที่ดีครูจำเป็นต้องจากพวกเธอมา
อยากบอกกับพวกเราทุกคนว่าครูรักพวกเราทุกคนมาก
ไม่ว่าจะเป็นห้อง ป.4/1 ป.5/1 ป.6/1 ป.6/2 หรือแม้แต่ลูกศิษย์คน
อื่นๆ ที่ครูไม่ได้สอนด้วย อยากให้พวกเราตั้งใจเรียน เป็นลูก
ที่ดีของพ่อแม่ เป็นศิษย์ที่ดีของคุณครู และอยากให้จดจำความ
รู้สึกดีๆ ที่เราเคยมีให้ต่อกัน ความผูกพันธ์ตลอดเวลาที่เป็นครู
เป็นศิษย์กัน และคิดถึงครูบ้าง ครูสัญญาว่าจะคิดถึงพวกเราทุก
คนตลอดไป........และขอโทษที่ครูไม่ทำตามที่สัญญาที่บอกว่า
จะอยู่กับพวกเราต่อไป ครูขอโทษ .......ครูมิม