ทำไมกล่องข้าวน้อยถึงฆ่าแม่

เมื่อกลับมาถึงบ้านหลังจากที่ได้ไปร่วมงาน “มหากรรม KM ภูมิภาค ครั้งที่ 1” ที่มหาวิทยาลัยนเรศวร วันนั้นเป็นวันเสาร์มาถึงบ้านประมาณ 3 ทุ่ม รู้สึกว่าเหนื่อยมากไม่ทราบเหมือนกันว่าเกิดจากอะไร ทั้งที่ไม่ได้ใช้แรงอะไรมากมายเลย ตอนที่อยู่ในงาน ตอนนั่งรถกลับก็หลับมาเกือบตลอดทาง ในใจคิดว่าเหนื่อยแบบนี้และมีเวลาพักอีกเพียงแค่วันเดียวคงไม่พอแน่ ๆ จึงได้บอกกับเพื่อนร่วมงานอีกคนว่า “เจอกันวันอังคารนะ ขอลาวันจันทร์อีกวัน รู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน” คืนนั้นหลังจากอาบน้ำผมก็มาดูละคร “เหมียว เขี้ยวเพชร” กับลูก ๆ จนจบ ละครก็ถึงตอนอวสานพอดี จากนั้นก็เข้านอน คืนนั้นนอนหลับลึกมากจนกระทั่งเช้า ก็ไปถวายภัตตาหารเช้าที่วัด คิดว่ากลับมาแล้วจะมานอนต่อ เอามันทั้งวันให้หายอยากไปเลย แต่พอเอาเข้าจริง ๆ นอนได้เพียง 2 ชั่วโมงเท่านั้นก็นอนไม่ลงอีกต่อไป ผมกลับมาคิดถึงตอนที่บอกเพื่อนว่าจะลาวันจันทร์ ว่าทำไมผมถึงคิดเช่นนั้น มันเป็นเพราะผมไม่เคยเหนื่อยหรืองัย ทำไมถึงโลภมากขนาดนั้น คิดได้งัยว่าเวลานอน 2 คืน กับ 1 วัน ไม่พอต้องลาเพิ่มอีกวัน เมื่อคิดทบทวนไปมาหลายรอบจึงได้อะไรมาบ้าง ตอนนั้นผมเหนื่อยมีความโลภมาครอบงำทำให้การตัดสินใจอะไรขณะนั้นผิดไปอย่างไม่น่าให้อภัยส แล้วจึงคิดย้อนกลับไปอีกว่าในอดีตเราเคยได้ตัดสินอะไร หรือใครในขณะที่มีความโลภ โกธร หลง บ้างหรือไม่ ปรากฏว่าเพียบเลยครับ ต้องบอกตัวเองเลยว่าได้ทำอกุศลกรรมไว้มากมายเลยทีเดียว

เป็นแบบนี้นี่เองกล่องข้าวน้อยถึงได้ฆ่าแม่ของตน เพราะเห็นว่าข้าวแค่นั้นคงไม่พอประทังความหิวอันมากมายของตัวเองได้ เจ้าความโลก โกธร หลง นี่มันช่างร้ายกาจอะไรเพียงนี้  ฉะนั้นต้องตั้งกฏของเราไว้เลยว่าให้ระมัดระวังความคิดของตัวเองให้มาก ๆ ในขณะที่เรามีความโลภ โกธร และความหลงครอบงำอยู่ คิดไปอีกขั้นหนึ่งว่าในขณะที่เราถูก ความโลภ โกธร และความหลงครอบงำอยู่นั้นเรามักไม่รู้ตัวนะ ถ้าไม่รู้ตัวกฏที่ตั้งไว้ก็ไร้ประโยชน์  สิ่งที่สำคัญไปกว่าการะมัดระวังความคิดในขณะมีอกุศลจิตคือการรู้ตัวเองมากกว่า สตินั่นเองที่จะทำให้เรารู้ตัวระลึกได้ ถึงว่าสิครับ ทำไมพ่อแม่ครูบาอาจารย์จึงได้เน้นนักเน้นหนาว่าให้เรามีสติ เจริญสติให้มาก

พระธาตุกล่องข้าวน้อยฆ่าแม่

กล่องข้าวน้อยตัดสินใจผิดเพราะมี ความโลภ โกธร และความหลงครอบงำอยู่ จึงต้องเสียบุคคลที่รักเขาที่สุดด้วยน้ำมันเขาเอง แล้วเราละได้อะไรบ้างจากการเรื่องกล่องข้าวน้อยฆ่าแม่เคยได้ยินมาตั้งแต่ตอนเด็ก แต่เพิ่งจะมาเข้าเต็มใจเอาตอนปีที่ 35