น้องเมจะทำอย่างไรดีคะ....คุณพ่อ
เมื่อวานก่อน...ผมไปร่วมงาน...มหกรรมรวมพล คนสร้างสรรค์สังคม...ได้มีเวลาเข้าห้องเสวนาทั้ง 7 ห้อง... พอเข้าห้องที่ว่ากันด้วยเรื่องครอบครัว...ผมก็นึกไปถึงลูกสาว...ก็เลยยกตัวอย่างเรื่องนี้ให้ รมช.พม.ฟัง...นึกขึ้นได้ว่าสมควรนำมาบันทึกเก็บไว้อีกเรื่องหนึ่ง...
เป็นที่เข้าใจกันในครอบครัวผมว่า...ผมเป็นคนขี้ขลาดในสมัยเด็ก ๆ ... ขณะอยู่ที่ชั้น ป.6 .... เพื่อนทุกคนยกมือให้ผมเป็นหัวหน้าชั้น(นัยว่าเป็นคนเรียนเก่งและนิสัยดีว่างั้นเถอะ...555...อย่าพึ่งอ้วกนะครับ...อิอิ) แต่ผมกลับฟุบโต๊ะร้องไห้เฉยเลย(และไม่เคยเป็นหัวหน้าห้องเลยในชีวิต...555)...เรื่องนี้ผมเล่าให้ลูกฟัง จนกลายเป็นเรื่องที่ลูกผมมักจะเมาเสียดสีอยู่เป็นประจำ...(จากเรื่องที่ลูกชายคนโตเป็นหัวหน้าห้อง)
คราวนี้มาถึงลูกสาวคนเล็กครับ...วันหนึ่งเธอก็มาบอกว่า...คุณพ่อขาน้องเมเป็นรองหัวหน้าห้องแล้วค่ะ...ผมหัวเราะ...เย้ยกันเข้าไป...
ผ่านไปอีก 1 เดือน...คุณพ่อขา...น้องเมไม่ได้เป็นรองหัวหน้าห้องแล้วค่ะ...
ผมถาม...ทำไมเหรอลูก...
เธอตอบ...ก็ไปสายทุกวัน...วันไหนหัวหน้าห้องไม่มาก็ไม่มีใครนำร้องเพลงชาติซิคะ...55555(เรื่องเก่า...ลูกผมไปโรงเรียนสายทุกคน...)
เดือนต่อมา...คุณพ่อขา น้องเมไม่รู้จะทำอย่างไรดี...เพื่อนไม่ยอมทำงานเลยค่ะ...
ผมถาม...งานอะไรเหรอลูก...
น้องเม...ก็รายงานกลุ่มน่ะซิคะ...น้องเมแจกงานให้เพื่อนทุกคนแล้ว...แต่เพื่อนบางคนไม่ยอมทำเลย...ทำไงดีคะคุณพ่อ...นัยว่าน้องเมเป็นหัวหน้ากลุ่มแล้วแบ่งงานกันทำ...ว่างั้น
ผมอึ้งไปชั่วครู่...แต่ก็ด้วยความเก๋า...ไม่นานก็คิดได้...น้องเมขา...เอางี้ซิคะ...น้องเมก็บอกเพื่อนคนนั้นว่า...นี่ตัวเอง....ถ้าตัวเองทำงานเสร็จนะ เพื่อน ๆ จะดีใจมากเลย...เค้าเชื่อนะ ว่าตัวเองต้องทำได้...
สัปดาห์ต่อมา...คุณพ่อขา...น้องเมพูดอย่างที่คุณพ่อบอกทุกอย่างเลยค่ะ....เพื่อนก็ทำใหญ่เลย...
ดีมากเลยลูก....ผมบอก
แต่เสียดายนะคะคุณพ่อ...เหลืออีกนิดเดียวจะเสร็จอยู่ละ...มีเพื่อนอีกคนบอกว่า...ไม่น่าเชื่อ...เพื่อนเลยเลิกไม่ทำอีกเลยค่ะ....55555
คนกระทำมิสู้ฟ้าลิขิตจริง ๆ เลย....555555
ความเห็น (4)
สวัสดีครับพี่สอน
สบายดีนะครัีบ ขอบคุณมากๆนะครัีบที่แวะมาเยี่ยม พี่เป็นไงบ้างครับ
รักษาสุขภาพครัีบ
