ทางแยกบนเส้นทางสังคมสัญลักษณ์
เหมือนเป็นทางแยกอีกครั้งของชีวิตครับ
เมื่อปีกลายผมมีโอกาสไปพักผ่อนที่ภูชี้ฟ้า ห้องพักที่ผมไปพัก มีรูปวาดเล็กๆพร้อมข้อความที่บอกถึงแรงบันดาลใจสำหรับการเดินทางของชีวิต
“มีเส้นทางอยู่สองเส้นทาง เส้นทางหนึ่งราบเรียบ สวยงาม แต่ไม่อบอุ่น แต่อีกเส้นทางหนึ่งอาจดูลำบาก แต่ทว่าท้าทาย มีมิตรคอยให้กำลังใจ จะเลือกเส้นทางไหน”
ประโยคนี้ฉุกใจผมมาก...คืนนั้นผมหลับไปด้วยคำถามสำหรับตัวเอง ยังไม่มีคำตอบหรอกครับ...
ช่วงเช้ามืดพี่ชายที่เคารพได้โทรศัพท์ปลุกเพื่อที่จะขึ้นไปชมแสงแรกของตะวันที่บนภูชี้ฟ้า ท่ามกลางความเหน็บหนาว และการต่อสู้กับตัวเองให้ละทิ้งจากที่นอนอันอบอุ่น...แต่ผมก็ชนะมันได้ (ชนะตัวเองนี่มันช่างยากเย็นจริงๆ)
จากจุดเริ่มต้นที่ดอยสูงภูชี้ฟ้า มองไปข้างหน้ายังไม้รู้ว่าเป็นยังไง ทั้งมืด ทั้งหนาว แต่เราก็เดินไปเรื่อยๆ หมอกหนาทึบ แรงลมกระชากเป็นระยะๆ แต่เรามีความหวังว่า เราจะขึ้นไปดูแสงแรกของตะวันที่บนดอยภูชี้ฟ้า ...คงได้เล่าขับขานเป็นตำนานให้กับตัวเอง ว่า ครั้งหนึ่งผมก็เคย!!!
เสียงหายใจหอบถี่ของใครบางคนข้างๆกาย ก็รู้ว่าเดินทางเหนื่อยขนาดไหน แต่ไม่ปริบ่น เดินขึ้นไปเรื่อยๆ เพื่อจุดหมายที่เป็นความต้องการที่จะพิชิตให้ได้...
การเดินขึ้นภูวันนั้น ให้ข้อคิดสำหรับการก้าวไปของชีวิตผมมาก..
ไม่นานหลังจากนั้นผมก็ตัดสินใจลาออกจากงานประจำและมีเส้นทางเดินตามใจที่ตัวเองฝัน มันอาจเป็นเส้นทางที่ขรุขระบ้าง แต่มันก็ท้าทาย เป็นเส้นทางที่ผมโลดแล่นไปได้เสรี มันยังมีดอกไม้ป่าริมทาง ให้ได้เห็นให้ได้ชื่นใจ ผมขอเลือกเส้นทางนี้ครับ!!
ถึงเส้นทางแยก <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">วันนี้วางแผนให้กับตัวเองอีกครั้ง…</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">โอ..เส้นทางข้างหน้า ทั้งรก ทั้งชัน จะไปไหวไหม ถามตัวเองก็หลายครั้ง…แต่ในใจก็บอกว่า “สู้” และเราต้องชนะ …ให้ได้</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ผมกำลังจะเรียนต่อครับ…การเรียนของผมครั้งนี้ความคาดหวังไม่ได้อยู่ที่ใบปริญญา แต่เป็นความมุ่งมั่นที่อยากเรียนรู้ อยากค้นหา และอยากทำในสิ่งที่ชีวิตนี้ยังไม่เคยทำ…เป็นความท้าทายอย่างหนึ่งที่ผมพบมาโดยตลอดชีวิตของผม</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">การเรียนระดับสูงสุด…อาจไม่ใช่คำตอบของชีวิตผมนะครับ แต่เป็นเพียงทางผ่านให้ก้าวสู่ “สังคมสัญลักษณ์” ที่ไม่ได้แยก “ของจริง ของปลอม” เรายังเห็น “ของปลอม” ดาษดื่นในสังคม</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">และเป็น “เส้นทางในการก้าวเดินต่อ” ทำคุณประโยชน์ให้แก่สังคม ให้แก่ประเทศชาติ นั่นคืออุดมการณ์ที่ยังอยู่ในใจ</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">และ วันนี้ก็ผมก็ยังเดินไปอย่างต่อเนื่อง…</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>
ความเห็น (10)
สวัสดีค่ะ
คงสบายหายป่วยแล้วนะคะ พูดถึงความมุ่งหวังของแต่ละคน ย่อมมีเหตุผลและแรงบันดาลใจในตัวเอง ทุกเส้นทาง ทีเดิน แม้เหนื่อยยาก แต่ถ้าเราหันกลับมามองคนรอบข้าง ที่อาจกำลังหอบเหนื่อย ก็อย่าลืม เอื้อมมือ สัมผัส แม้แค่แตะเพียงบ่า ก็จะสื่อให้เพื่อนร่วมทาง ที่อาจไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน ได้มีรอยยิ้ม และก้าวเดินต่อไปได้ จนถึงจุดหมาย วันนี้ขอแตะบ่าให้กำลังใจคุณจตุพร ก่อนก็แล้วกัน ไว้เผื่อวันหน้าอาจจะร้องขอบ้าง ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ
ความคาดหวังไม่ได้อยู่ที่ใบปริญญา แต่เป็นความมุ่งมั่นที่อยากเรียนรู้ อยากค้นหา และอยากทำในสิ่งที่ชีวิตนี้ยังไม่เคยทำ
- การเรียนรู้ช่วยบ่มเพาะความสมบูรณ์ของชีวิตค่ะ...
- ระวังนะคะ...หนังสือเก่าในตู้อาจจะมีหนอนตัวอ้วนๆ หน้าคล้ายๆ "ครูกั๊ต" ซุกอยู่ค่ะ
สวัสดีครับ
ขอพลังจงอยู่กับท่าน
เป็นพลังลมในวันที่พัดฉิว
เป็นพลังน้ำที่ถั่งโถมจากน้ำตกใหญ่
เป็นพลังแสงอาทิตย์ในวันแดดจ้า
ให้ท่านก้าวถึงจุดหมาย
- แวะมาเป็นกำลังใจให้นะคะ
- แม้มีหุบเหว และอุปสรรครอ อยู่ข้างหน้า
- ขอให้ก้าวข้ามผ่านพ้นไปได้ด้วยดีนะคะ
เป็นบันทึกที่ทำให้มีกำลังใจมากคะ ขอบคุณสำหรับสิ่งดี ๆ คะ
เป็นบันทึกที่อ่านแล้ว ได้สิ่งดี ให้นำมาใช้ในชีวิตคะ ขอบคุณสำหรับสิ่งๆดี คนเราถ้าใจเราสู้ทุกอย่างมันก็จะไปได้คะ บอกตัวเองนะคะ
พี่มีความอดทนจังเลยพี่คิดเหมือนแก้วเลยแต่แก้วอยากเรียนแล้วกลับมาที่เดิมมาให้ใครหลายคนเห็นว่า...เด็กคนนี้ถึงมาทีหลังแต่แก้วก็ทำได้...แก้วอยากเรียนโทจิตเวชแก้วอยากรู้หลายๆอย่างอยากช่วยอยากเข้าใจในสิ่งที่คนเหล่านั้นคิด...และจะเป็นคนที่รับฟังคนเหล่านั้น
จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร
สวัสดีครับ ทุกท่านครับ
วันนี้ผมอยู่ที่เมืองพิษณุโลกสองแคว แม้ว่าฉายเดี่ยวกรีฑาทัพมาจากเมืองเชียงใหม่ แต่พบปะมิตรรักที่นี่อบอุ่นมากครับ
บรรยากาศการพบกันฉันท์มิตรของคนชาว Blog อบอุ่นเสมอครับ
วันนี้อาจอยู่ได้เพียงครึ่งวัน และจะรีบกลับเชียงใหม่เพื่อไปสะสางภารกิจที่ยังค้างอยู่ ก่อนจะไปประชุมที่หัวหินต่อ...
มีความสุขดีครับ กับการเดินทาง
แล้วจะมาตอบ จากใจเชื่อมใจรายคนที่เชียงใหม่นะครับ
เอกครับ