สืบเนื่องจากการประชุมเพื่อ ลปรร. ระหว่างทีมงานจาก สวรส.ภาคใต้ มอ. กับสมาคมคนตาบอด จว.พัทลุง เมื่อวันศุกร์ที่ 20 มกราคม 2549 ที่ผ่านมา อีกเรื่องหนึ่ง เรื่องนี้สำคัญเพราะจะเป็นตัวเดินเรื่องที่เกี่ยวกับแผนงานคนพิการ จว.พัทลุง ต่อไปเลยทีเดียว เพราะผลของการ ลปรร.กันวันนั้นเท่าที่ฟังทั้งจาก ทีม สวรส.ภาคใต้ มอ. และทีมสมาคมคนตาบอด จว.พัทลุง โดยผมตั้งใจว่าจะเป็นผู้ฟัง และเป็นคนกลาง เพราะอยู่ทั้ง 2 ฝ่าย คือ ทำอย่างไรให้เกิดการรวมตัวเพื่อสร้างพลังของคนพิการทุกประเภทได้สำเร็จ หลังจากที่ได้พยายามมาโดยตลอด แต่ไม่ประสบผลสำเร็จ ในช่วง 2 ปีที่ผ่านมา
แต่กลับพบว่าสมาคมคนตาบอดจังหวัดพัทลุง มีความแข้มแข็ง และมีแนวโน้มที่ดีในการให้การช่วยเหลือกลุ่มเพื่อนคนตาบอดด้งยกัน กระนั้นก็ยังมีปัญหาอีกมากคือ ยังมีคนตาบอดอีกเกินกว่าครึ่งหนึ่ง ยังไม่ได้รับการช่วยเหลือ เหลือชวนกันออกมาสู่โลกกว้าง (ลุงช่วงใช้คำว่า ให้ออกมาจากใต้ถุนบ้านแคบ ๆ) อีกประเด็นที่สรุปได้คือ องค์กรที่ดำเนินงานเกี่ยวกับคนพิการในจังหวัด ทั้งภาครัฐและเอกชน ทำงานแบบแยกส่วน ประสานกันไม่ติดเลย อีกทั้งทาง ผศ.พงค์เทพ สุธีรวุฒิ ผอ.สวรส.ภาคใต้ มอ. ก็เห็นไปในทำนองว่า เราน่าจะเอาความสำเร็จของสมาคมคนตาบอด จว.พัทลุง มาเป็นแบบ หรือแหล่งเรียนรู้ในการสร้างเครือข่ายเพื่อสร้างพลังของคนพิการทุกประเภทได้สำเร็จ โดยเพิ่มการจัดการดี ๆ เข้าไป ผมได้เพิ่มเติมให้ได้ทรายว่า ชมรมเพิ่มพูนพลังคนพิการ อ.เขาชัยสน ก็เป็นเรื่องเป็นราวขึ้น ทีมนำแข้มแข็งมาก และ Active เพียงแต่รอกลวิธีเดินเรื่องซึ่งจะนัดประชุมกันเร็ว ๆ นี้อีกครั้ง ส่วนทางผมก็จะใช้เครื่องมือ คือ การทำแผนที่มนุษย์ (EHM) กรณีคนพิการทั่วไป และที่มีศักยภาพ เป็นเครื่องมือให้กับทีมนำของ อ.เขาชัยสน ใช้ในการเดินเรื่องขยายไปยังอำเภออื่น ๆ ตามที่ตั้งใจไว้เดิม
แล้วจากข้อสรุปที่ผมนั่งฟังอย่างใช้สมาธิ เมื่อใกล้เวลาเที่ยง ผมก็โพล่งเสนอออกไปว่า คือ น่าจะให้มีเวที ลปรร.ระหว่างเครือข่ายต่าง ๆ ของคนพิการแต่ละกลุ่ม องค์กรที่ดำเนินงานเกี่ยวกับคนพิการในจังหวัด ทั้งภาครัฐและเอกชนที่สนใจจริง ๆ และนักวิชาการอิสระที่สนใจด้านนี้ ซึ่งที่ประชุมกันในเวที ลปรร.ขณะนั้น ตอบรับและเห็นดีเห็นงามด้วย โดยเฉพาะท่าน ผศ.พงค์เทพ สุธีรวุฒิ ผอ.สวรส.ภาคใต้ มอ. ได้มอบให้ผมได้มายกร่างและทำประมาณการส่ง สวรส.ภาคใต้ มอ. ให้เร็วหน่อย
ผมจึงขอกำหนดโจทย์เพื่อเป็นการทบทวนอีกครั้งว่าเวทีนี้ เรา (เครือข่ายต่าง ๆ ของคนพิการแต่ละกลุ่ม องค์กรที่ดำเนินงานเกี่ยวกับคนพิการในจังหวัด ทั้งภาครัฐและเอกชนที่สนใจจริง ๆ และนักวิชาการอิสระที่สนใจด้านนี้) จะ ลปรร.กัน จนได้คำตอบร่วมกันว่า “ทำอย่างไรให้เกิดการรวมตัวเพื่อสร้างพลังของคนพิการทุกประเภทได้สำเร็จ” ซึ่งผมจะได้บันทึกต่อไปว่าต้องเตรียม และประมาณการอะไรบ้าง ต่อที่ ยกร่างจัดเวที ลปรร. เพื่อแก้โจทย์ “สร้างพลังจากการรวมกลุ่มฯ”
