บันทึกการเดินทาง(2)
ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณกัลยาณมิตรทุกคนที่ส่งกำลังใจและความห่วงใยมาให้
ในช่วงที่ต้องเดินไป-กลับจากบ้านมาทำงาน...หรือกลับจากที่ทำงานมาบ้าน ฉันค้นพบกิจกรรมคั่นเวลาระหว่างการเดินทางที่ตัวเองชื่นชอบมากอยู่2-3อย่าง
กิจกรรมแรกที่จะขอนำเสนอก็คือการหาพ็อกเก็ตบุ๊คดีๆติดมาอ่าน..โดยเฉพาะหากว่าเราต้องนั่งรถที่ติดอยู่ไม่ขยับนานๆจะสามารถอ่านได้วันละ25-40หน้าสบายๆเลย
.ส่วนกิจกรรมที่สองก็คือการสังเกตพฤติกรรมเพื่อนร่วมการเดินทางซึ่งเราจะพบกับวาทกรรมเด็ดๆของคนลักษณะต่างๆที่อยู่ในถนนสายเดียวกันกับเราแต่เป้าหมายหรือสภาวะอารมณ์อาจแตกต่างกันกับเรา
และกิจกรรมที่สามที่ฉันชอบทำคือการตามลมหายใจเข้าออกซึ่งพบว่าเป็นวิธีการที่ให้กำลังและผ่อนคลายความอ่อนล้าของตัวเองได้เป็นอย่างดีทีเดียว
..ในช่วงที่ฉันกำลังมีข้อสงสัยเกี่ยวกับชีวิตของตนเองและคิดหาวิธีการในการค้นหาทางที่จะเข้าใจตนเองให้มากยิ่งขึ้น...วันหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้เองจันทร์เมามายเขาได้ไปหาบทความน่าสนใจมาให้ฉันอ่านเป็นการถอดความบันทึกการประชุมจิตวิวัฒน์ ครั้งที่34(6/2549)ในหัวข้อเรื่อง"การเดินทางสู่ความเป็นมนุษย์ที่แท้"ซึ่งเป็นเรื่องของท่านอาจารย์ประมวล เพ็งจันทร์ที่ท่านได้ทดลองด้วยตัวท่านเองในการเดินทางด้วยเท้าและไม่มีเงินติดตัวออกเดินทางจากจังหวัดเชียงใหม่จนมาถึงเกาะสมุย โดยใช้เวลาในการเดินทาง66วัน.
..เป็นบทความที่ปลุกขวัญและกำลังใจที่ดีมากให้แก่คนที่ต้องการค้นหาความหมายของตนเองแต่ลังเลที่จะตัดสินใจกระทำ อีกทั้งสิ่งที่ได้เรียนรู้และประทับใจอย่างหนึ่งจากการอ่านประสบการณ์และความเชื่อของอาจารย์ประมวล เพ็งจันทร์ก็คือ สิ่งที่ดีที่งดงาม เป็นเรื่องของสาธารณะ เราควรเผื่อแผ่ความสุข,ความดีความงามให้แก่ผู้ที่อยู่ใกล้เคียงของเราด้วย....
จากความประทับใจตรงนี้ทำให้ฉันคิดเห็นว่าการที่ต้องเดินทางไกลๆหรือแม้กระทั่งความพยายามที่จะเขียนบันทึกของฉันไม่ได้มีแต่ข้อเสียซะทีเดียวแต่มีประโยชน์หลายอย่างๆแฝงไว้อยู่...ฉันค้นพบน้ำใจที่ไม่คาดคิดทั้งจากเพื่อนที่รู้จักคุ้นเคยและเพื่อนบางคนที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันมาก่อนเลย...แม้ฉันจะไม่คาดคิดมาก่อนว่าตัวเองต้องการอยากให้ใครมาเชียร์หรือส่งกำลังใจอะไรให้มากมายก็ตามแต่การได้รับโดยไม่คาดหวังมันทำให้ฉันรู้สึกตื้นตันใจมากและรู้สึกเหมือนถูกกระตุ้น/ปลุกพลังให้คิดอยากที่จะทำนั่นทำนี่(สิ่งที่ดีๆ)เพื่อชดเชยให้แก่คนอื่นๆบ้าง..นี่คือพลังที่ฉันได้ประจักษ์จากการเข้ามาร่วมแลกเปลี่ยนในชุมชนG2Kแห่งนี้...
ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองจะอดทนและสามารถเขียนบันทึกต่อเนื่องเช่นแบบนี้มาก่อนเลย..ฉันพบว่าแม้ในบันทึกบางเรื่องจะมีคนอ่านไม่มากหรือไม่ข้อคิดเห็นใดๆสะท้อนกลับมาแต่ฉันก็คิดว่ามันเป็นสิ่งที่ฉันอยากจะบันทึกเอาไว้ฉันก็จะยังบันทึก/ถ่ายทอดมันออกมา...พี่ปิ่งพัชราเป็นมิตรร่วมทางที่เห็นคล้ายๆกัน
..เรามองว่าการเปิดบันทึกอาจจะไม่ยากเท่ากับการที่เราจะยังคงรักษาพลังหรือความตื่นตัวในการเขียนเอาไว้ให้ต่อเนื่อง..หากไม่มีใจที่อยากเขียนอยากเล่าก็คงจะเป็นบล็อกที่หยุดนิ่งไม่มีการเคลื่อนไหว.
..จากเดิมที่ฉันอาจจะเคยคิดว่าบันทึกเพื่อโชว์ฉันพบว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่ยั่งยืนและเสียเวลาเปล่าทั้งคนเขียนคนอ่านซึ่งฉันคิดว่าไหนๆเราก็มีโอกาสฝึกคิดฝึกเขียนแถมยังมีกัลยาณมิตรที่ดีๆอยู่ในชุมชนนี้แล้ว ทำไมเราไม่เรียนถึงความเป็นจริงภายในของตนให้ชัดเจนและลองถ่ายทอดมันออกมาเพื่อให้เห็นชัดว่าเราเข้าใจอย่างไรในแต่ละขณะหรือสถานการณ์....
ซึ่งฉันพบว่าตัวเองที่ไม่กล้าเขียนเพราะกลัวว่าจะผิดพลาด หรือดูไม่ใช่สิ่งที่ดีสมบูรณ์ หากว่าเราไม่ฝึกหัดและมองเห็นข้อด้อยที่มีอยู่แล้วเราจะเกิดการปรับปรุงหรือสร้างงานที่ดีขึ้นได้อย่างไร..ขอส่งกำลังใจแด่บล็อกเกอร์ทุกคนค่ะ!
ความเห็น (4)
มาให้กำลังใจ"ขวัญ" และมารับกำลังใจด้วยเช่นกัน
มีเรื่องมากมายที่อยากบันทึก แต่มีปัญหาเรื่องการบริหารเวลา( คอมฯที่บ้านที่ต้องจัดสรรเวลาให้ลงตัว)ประกอบกับอารมณ์ที่อยากบันทึกมันผ่านไปแล้ว จึงไม่สอดคล้องลงตัว
เคยคิดทบทวนเหมือนกันว่าทำไมยังทนเขียนอยู่ได้(บางครั้งแม้ไม่มีอารมณ์) นึกได้ว่าอดีตเคยฝันอยากเป็นนักเขียน ปกติตัวเองเป็นคนพูดน้อย(เก็บกด) แต่ช่างคิดจึงสร้างสมดุลด้วยการเขียนบันทึก(อดีต) ปัจจุบันก็เช่นกันแต่เปลี่ยนมาเขียนบล็อคแทน ซึ่งให้ประโยชน์โดยเฉพาะในการพัฒนาความคิดเชิงบวกของตนเองอย่างมากๆเลยแหละ
ที่สำคัญพี่รู้สึกว่าเป็นการทำบุญ(เฉพาะตัวนะคะ)
เรียนพี่ปิ่งพัชรา
เห็นด้วยเพียงบางส่วนในเหตุผลที่พี่ให้ว่าเรื่องเวลาและอารมณ์เป็นปัจจัยหลักที่ทำให้เกิดการเลื่อนที่จะบันทึกค่ะ...แต่บางทีขวัญว่าพี่มีเรื่องที่อยากจะบันทึกมากเกินไปหรือเปล่าเลยเรียงลำดับไม่ถูกประมาณรักพี่เสียดายน้อง..คิดไปคิดมาเลยไม่ได้บันทึกเอาซะเลย...ฮึฮึแซวเล่นๆนะคะ...และขอขอบคุณพี่ปิ่งมากค่ะสำหรับการให้Feedback
เรียนคุณหมออัจฉรา
ขอบพระคุณค่ะ ...แม้ว่าคุณหมอจะเกษียณไปก็ตามแต่สิ่งดีๆที่ผอ.เคยแนะนำหนูจะยังคงทำสิ่งนั้นต่อไปและจะพยายามทำให้ดียิ่งขึ้นค่ะ....อยากบอกว่าหนูรู้สึกปลอดโปร่งและสบายใจที่จะยังคงได้มีโอกาสสื่อสารเรียนเรื่องราวต่างๆต่อผอ.ในช่วงที่ผอ.จะเกษียณ..มากยิ่งกว่าตอนที่ผอ.ยังดำรงตำแหน่งอยู่..ยังคงอยากได้คำแนะนำและความเมตตาจากผอ.อัจฉราต่อไปค่ะ
ด้วยรักและนับถือ