เพชรพระอุมา-ป่าโลกล้านปี

แงซายจอมจักรา

คืนนี้ตั้งแค้มพักที่ป่าหินตรงนี้น กลางคืนฝนตกหนัก ตัวแทร็คโคด่อนคู่หนึ่งออกหากิน เดินไปที่ช่องเขาขาด ถูกไทรันขย้ำ เช้าวันรุ่งขึ้นวางแผนพิชิตไทรันโดยแยกเป็นสสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งเดินล่อ ฝ่ายหนึ่งยิง เมื่อเกิดปะทะกันจริงๆ รพินทร์ยิงตาอีกข้างบอด เป็นโอกาสให้เชษฐาใช้ธนูติดระเบิดสังหารไทรันได้ คืนนี้มาเรียสะบักสะบอมมาก จึงพักที่นี่อีกหนึ่งคืน และคืนนี้ที่แงซายเล่าเรื่องมรกตนครให้รพินทร์ฟัง

 

เช้ารุ่งขึ้นผ่านช่องเขาขาด ไปสู่ทะเลสาบมรณะทางด้านใต้ และที่นี่เจอสัตว์โบราณประเภทมีปีก เทอราโนดอน (เทโรซอร์) ตกบ่ายถึงบึงมรณะ เจอเห็ดมรณะกินคน แต่ก็ผ่านมาได้ ที่ตรงนี้เมื่อผ่าดอกไม้นั้นออกมา ก็เจอกระโหลกคน 2 หัวทำให้สงสัยว่าเป็นกระโหลกนายชดกับหนานอินหรือไม่ แงซายพิสูจน์ว่าไม่ใช่ และบอกเจอปลอกกระสุนของนายชดฝั่งคะนี้ เมื่อแน่ใจว่าไม่ใช่ศพของนายชดกับหนานอินก็ออกเดินทางต่อ พอค่ำก้พักที่เนินแห่งหนึ่ง

 

ณ.ที่นี่สัมภาระและอาวุธบางส่วนหายไป ต่อมาจึงพบว่าถูกลิงยักษ์ยึดไป ตกดึกเทอราโนดอน โจมตี พวกลิงก็ช่วยกำจัด จนรุ่งเช้าจึงพบว่าตกเป็นเชลยลิง ถุกต้อนให้ตามลิงนักษ์ไป

 

บ่ายแก่ๆก็มาถึงเมืองลิง ที่มีหัวหน้าชื่อวายา ซึ่งกำลังบาดเจ็บไส้ไหลเพราะถูกตัวสามเขาขวิดเอา ดารินช่วยเย็บแผล เสร็จแล้วก็ได้ไปนมัสการฤาษีโกฑัญญะด้วย และที่นี่ก็ได้ทราบข่าวของนายชดด้วยว่าเมื่อปีกลายนายชดโดนงูกัด วายาช่วยไว้ได้

 

ในคืนนั้นเองรพินทร์กับแงซายออกไปช่วยปราบไอ้ตัวสามเขาอีกตัว แงซายโดนหินถล่มทับ รพินทร์ดดนแมงมุมหกขากัด แงซายหนีรอดมาตามรูตุ่นออกมาช่วยรพินทร์ได้ทัน

 

กราบลาฤาษีโกฑัญญะ ออกเดินทางเลียบเขาครุฑมุ่งหลุมอุกาบาตที่ 1 โดยมีจุดหมายแรกที่แอ่งการะเวก ณ.ที่นั่นเจอพายุลูกเห็บ เส่ยกับส่างปา เป็นตะคริวหนาวจนต้องพึ่งยาร้อนบุญคำ คืนนี้ที่มาเรียออกอาการแพ้ท้อง

 

จะไปหลุมอุกาบาตที่หนึ่ง ต้องไปตั้งต้นที่ช่องประตูผา แต่เดินจนเที่ยงแล้วก็ยังไม่เจอ รพินทร์จึงออกอุบายแยกตัวไปหาตามลำพัง ตกเย็นรพินทร์ยังไม่กลับ เชษฐากับแงซายจึงออกตาม จนใกล้รุ่งรพินทร์ก็โผลเ(ลกลับมา พอจะทิ้งกายลงพัก ก็มาทราบว่าเชษฐากับแงซายออกตามจนป่านนี้ยังไม่กลับมา รพินทร์จึงต้องพานายจ้างที่เหลือมาที่ประตูผา รพินทร์เล่าว่าที่มาช้าเพราะโดนว่านพิษที่ช่องประตูผา ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะในลายแทงฉบับภาษาไทยที่รพินทร์ถืออยู่ไม่ได้บอกเตือนเอาไว้

 

ที่นี่ที่ช่องประตูผาพบร่องรอยของเชษฐาพร้อมกับสัญลักษณ์ว่าได้ออกเดินทางล่วงหน้าไปรอที่หลุมอุกาบาตที่หนึ่งแล้ว ทำให้รพินทร์เครียดว่าแงซายต้องออกลายทรยศซะแล้ว จึงเร่งออกเดินทางไปหลุมอุกาบาตที่หนึ่ง

 

เมื่อไปถึงก็ให้ทั้งคณะพักรอ ตัวเองกับบุญคำย่องไปสำรวจ แต่แงซายเห็นก่อนแล้ว ด้วยลักษณะการย่องเช่นนั้นแงซายก็รู้ทันทีว่า รพินทร์กำลังสงสัยว่าแงซายทรยศ อาจมีการฆ่ากันตาย จึงทำสัญญาณให้รพินทร์ทราบและยอมวางอาวุธ พร้อมกับบอกว่าเชษฐาบอกให้นำทางมาที่หลุมอุกาบาตโดยไม่ต้องย้อนกลับไปให้เสียเวลา ทั้งๆที่แงซายทักท้วงแล้วแว่าอาจทำให้รพินทร์เข้าใจผิดได้ เมื่อเจอเชษฐาจึงได้ทราบว่า รพินทร์โง่และระแวงไปเอง แล้วรพินทร์มอบลายแทงตัวจริงให้แงซายถือตลอดไป (เพราะแงซายอ่านภาษาพม่าโบราณออก)

 

บ่ายนั้นฝนตกหนัก หลังผนตกรพินทร์ออกไปสำรวจพบเหมืองทองที่พระเจ้าล้อเล่นลองใจ ตกดึก มาเรียแอบย่องมาหาบุญคำออกอุบายจะขอยาร้อน แต่รพินทร์ออกมาขวาง และหว่านล้อมจนมาเรียยอมเก็บลูกไว้ และยอมรับไชยยันต์เป็นพ่อเด็ก ตกดึกคืนนั้นแงซายบอกรพินทร์ว่าอาจต้องแยกตัวที่เนินพระจันทร์และเล่าเรื่องที่มาของตนเองว่าต้องกลับไปเพื่อทำหน้าที่ "ทศพิธราชธรรม

 

สามวันต่อมาก็บรรลุหลุมอุกาบาตที่สาม ไชยยันต์บอกวันนี้ คือวันศุกร์ที่ 30 ตุลาคม ขึ้นหนึ่งค่ำ วันขึ้น 5 ค่ำ เดือนพฤศจิกายน ตรงกับวันอังคารที่ 3 นับจากวันนี้ไปก็เหลืออยู่อีก 4 วันครึ่ง เดินทางต่อ คะหยิ่นพบแหล่งนอนที่เป็นบ่อน้ำร้อน คืนนี้เป็นคืนแรกที่หิมะตกบนเขาพระศิวะ

 

วันรุ่งขึ้น การเดินทางเริ่มขึ้นในช่วงสายๆ เดินทางได้ไม่เท่าไหร่ ดารินก็เป็นง่อย จากโรคเก่า รูมาตอยด์ ช่วงนี้เองที่รพินทร์พบร่องรอยของอนุชาและหนานอิน แงซายยิงสัตว์ประเภทเลียงผา(ผสมแกะภูเขา)ได้ และใช้น้ำมันของมันผสมกับรากไม้บางชนิดเคี่ยวให้เข้ากัน สามารถรักษาโรคอันเกิดจากไขข้อทุกชนิด (โดยต้องกินดีของมันด้วย) ตอนค่ำมาเรียเป็นคนชโลมน้ำมันและนวดให้ดาริน อาการดารินดีขึ้นอย่างมาก

 

รุ่งขึ้นดารินหายจากอาการปวดข้อ ตื่นแต่เช้าออกมาฉอเลาะกับรพินทร์อยู่พักใหญ่ จนนายจ้างตื่น แงซายก็ออกมายืนเป็นเพื่อนด้วยเพื่อป้องกันคำครหา