แงซายจอมจักราภาคแรกเพชรพระอุมา

สองราชนุกูลม.ร.ว.เชษฐา วราฤทธิ์อดีตทูตทหารบก กับม.ร.ว. ดาริน วราฤทธิ์ศัลยแพทย์จากอังกฤษ และพันตรีไชยยันต์ อนันตรัยพระสหายได้มาติดต่อว่าจ้างรพินทร์ ไพรวัลย์พระเอกของเราซึ่งจบวิชาทหารจากสามประเทศ และลาออกจากราชการตำรวจชายแดนมาทำอาชีพพรานจับสัตว์ขาย ให้เป็นพรานนำทางติดตามหา.ม.ร.ว.อนุชา วราฤทธิ์ ราชนุกูลองค์กลางที่ประชดชีวิตจากความผิดหวังไปหาขุมทรัพย์ที่ชื่อเพชรพระอุมากลางป่าลึกกับพรานคู่ใจที่ชื่อหนานอิน

 

ก่อนออกเดินทางจากหนองน้ำแห้งอันเป็นจุดเริ่มต้นนั้น ก็มีกะเหรี่ยงหนุ่มชื่อแงซายมาอาสาสมัครเป็นลูกหาบร่วมกับลูกน้องสี่ทหารเสือของรพินทร์คือ บุญคำ จัน เกิด เส่ย ระหว่างทางก็มีการล่าสัตว์ไปด้วย มีการไล่ราวเลียงผา ปราบเสือกินคนชื่อไอ้กุด ปราบควายป่าที่ชื่อไอ้เขาเกก ฉากใหญ่ของเรื่องคือการต่อสู้กับ "ไอ้แหว่ง" พญาช้างสารจนเชษฐาต้องบาดเจ็บทำให้การเดินทางต้องชะงักไปเดือนเศษ ระหว่างทางก็มีการเชือดเฉือนกันระหว่างรพินทร์กับแงซาย ระหว่างนั้น ความรักระหว่างพระเอกรพินทร์กับดารินก็ค่อยๆก่อตัวขึ้นจากความยากลำบากที่ต้องฝ่าฟัน

 

ระหว่างหัวหน้าคณะบาดเจ็บ คณะเดินทางพักที่หล่มช้างอันเป็นชายแดนที่จะเข้าสู่ป่าลึก เมื่อเชษฐาหายจากบาดเจ็บก็ออกเดินทางต่อ ซึ่งก็ได้เจ้าคะหยิ่นนักเลงโตหัวหน้าหมู่บ้านมาเป็นลูกหาบเพิ่ม ออกเดินทางได้สองวันก็เจอสองผัวเมีย สเตเกลนักสำรวจชาวเยอรมันกับภรรยาชื่อมาเรียและพรานนำทางชื่อส่างปา ระหว่างนี้ก็ผจญมนุษย์กินคนเผ่าสางเขียว ฝ่ายผัวถูกฆ่าตาย เมียถูกสางเขียวพรากตัวไป หลังทำศึกและถล่มสางเขียวจนราบเรียบก็ออกเดินทางต่อ พบเมืองโบราณต้องคำสาปชื่อ "นิทรานคร" ได้ต่อสู้และปราบพ่อมดมันตรัย จนถอนคำสาปได้

 

การเดินทางต่อมาก็ผจญกับสัตว์โลกล้านปี ผ่านทะเลสาปมรณะจนมาถึงเมืองมนุษย์วาร หลังจากนั้นก็พบกับภัยธรรมชาติ ทั้งพายุ ลูกเห็บ ความหนาวเย็น จนสุดท้ายก็มาถึงมรกตนคร

 

เมื่อมาถึงมรกตนคร ความจริงสองอย่างก็ปรากฏ นั่นคือคนหายสองคนที่คณะเดินทางบากบั่นติดตามมานั้นยังมีชีวิต แต่ถูกทรราชจับติดคุกเพื่อเป็นต่อล่อให้ แงซายซึ่งมาทราบภายหลังว่าเป็นรัชทายาทอันชอบธรรมของเมืองนี้ มาติดกับ คณะเดินทางจึงช่วยแงซายปราบทรราชแล้วแงซายก็ได้เป็นกษัตริย์ครองเมืองมรกตนคร ร่วมกับราชินีเมยานี แล้วคณะติดตามและคนหายที่ตามพบก็เดินทางกลับบ้าน

[แก้ว..อุบล จ๋วงพานิช]

น่าสนใจมากค่ะ

[แฟนบอล]

ดีจังเลยค่ะ ชอบมาก

[การเกต]

lในส่วนของนิยายนั้นสนุกตื่นเต้นดีแต่ผู้เขียนเล่นนำเหตการณืที่เกิดขึ้นมาเล่าอีกทีหนึ่งทำให้เขียนครั้งเดียวขายได้สองครั้ง และอีกอย่างหนึ่งที่จะบรรยายอย่างไรผมก็ไม่เชื่อว่าหมอดารินเป็นคนสวย แต่ถ้าบรรยายว่าเคยสวย ผมพอจะเชื่อบ้าง ก็ผู้เขียนเล่นให้หมอดารินติดบุหรี่ขนาดหนักเสียอย่านั้น หมอดารินสูบบุหรี่ตลอดขนาดติดอยู่ในป่ายังสูบซิการ์ แถมยังสูบบุหรีใบตองของ บุญคำเข้าไปอีก แล้วลองคิดดูนะครับคนสาวๆเดินป่าสูบบุหรีตลอดทาง ไม่เว้นบุหรี่ใบตองบางวันก็ไม่ได้อาบน้ำสูบบุหรี่เหม็นหึ่ง ผมเคยคิดเหมือนว่าทำไมผู้เขียนถึงบรรยายให้ตัวละครสูบบุหรี่อย่างนี้ไม่นึกถึงกลิ่นเหม็นบ้างหรือ แล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่าผู้เขียนเป็นคนสูบบุหรี่จัด คนสูบบุหรี่จะไม่เหม็นกลิ่นบุหรี่ของตัวเองจึงไม่นึกถึงคนไม่สูบบุหรี่ว่าจะนึกถึงความเหม็นของกลิ่นควันบุหรี่

[แมวดำ]

ดาริน คงหน้า ย่น ฟันดำเป็นคราบ ตัวเหม็น เล็บมือเหลือง แล้วหมอดารินจะสวยได้อย่างไรหว่า