เรื่องกระทบใจ
เย็นวันนี้ฝนตก
ฉันกำลังทำงานกับน้อง เมื่อมีเสียงโทรศัพท์ดังเข้ามา
ตามมาด้วยเสียงซักถามด้วยความตื่นตระหนก
ฉันจึงผละจากงาน หันไปบอกน้องให้ใจเย็นๆ
ทั้งที่ยังไม่ทราบเรื่องราวมากนัก
เฝ้ารอจนสื่อสารกันได้ความ
แต่เมื่อได้รับเรื่องราว..หัวใจของฉันหล่นวูบ..
รถรับนักเรียนชนกับรถสิบแปดล้อ .. รถพังยับเยิน...
ตอนนี้กำลังงัดรถช่วยคนขับออกมาอยู่
วินาทีนั้น..ฉันนึกถึงภาพเด็กๆ ที่อยู่ในรถ
ได้ยินเสียงบอกตามมาอีกว่า..ไม่ใช่รถโรงเรียนเรานะ. เป็นรถตู้ของคนขับรถ
นั่นหมายถึงรถประจำหมู่บ้านที่จะตระเวนรับนักเรียนจากหมู่บ้านตามเส้นทางที่ผ่านมาส่งยังโรงเรียนต่างๆในเมือง
ตอนเย็นก็รับจากโรงเรียน กลับไปส่งที่บ้าน <p>แต่ละวันมีรถรับส่งนักเรียนแบบนี้นับร้อยคัน นักเรียนในแต่ละคันมีไม่น้อย </p><p></p><p>ที่โรงเรียนของเราจึงคุ้นเคยกับการมีบรรดาลุง ป้า คนขับรถ ที่มานั่งสังสรรค์กัน รอนักเรียนเลิกเรียน ทักทายกับคุณครูบ้าง จนเป็น “คนกันเอง” ต่อกัน </p><p></p><p></p><p></p><p></p><p>โทรศัพท์ดังขึ้นอีก.. คราวนี้ตรงถึงฉัน </p><p>พร้อมๆ กับ คุณครูอีกหลายคน เดินเข้ามาส่งข่าว</p><p>แต่ละคน..หวั่นวิตกกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเด็กๆ </p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p>ใจของฉันลิ่วไปถึงโรงพยาบาลแล้ว… </p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p>ระหว่างทางจะไปถึงรถ ฉันเดินสวนกับผู้ปกครองที่เป็นพยาบาล</p><p>ข่าวที่ได้รับ เพิ่มความรุนแรงของเหตุการณ์ขึ้นอีก</p><p>โค้ดเรียกระดมเจ้าหน้าที่ฉุกเฉิน..</p><p>เด็กๆ กำลังทยอยส่งเข้ามาที่โรงพยาบาล.. </p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p>มีผู้คนนับร้อย..ยืนออกันอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน</p><p>ฉันและน้องเข้าไปยืนรวมอยู่กับผู้คนเหล่านั้น</p><p>เฝ้ามองความวุ่นวายเบื้องหน้าที่ยังไม่รู้ต้นสายปลายเหตุชัดเจน</p><p>แพทย์..พยาบาล..เจ้าหน้าที่..เดินกันขวักไขว่ </p><p>ดูยุ่งเกินกว่าจะเข้าไปรบกวนไถ่ถาม </p><p></p><p></p><p></p><p></p><p>ภาพของเด็กโต เด็กเล็ก..นอนไม่ได้สติบนเปล มีพยาบาลบีบอุปกรณ์ช่วยหายใจถูกเข็นอย่างเร่งรีบผ่านไปขึ้นรถเพื่อส่งต่อไปเชียงใหม่</p><p>คนที่หนึ่ง..คนที่สอง..คนที่สาม.. </p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p>ผู้คนมากมาย ต่างพร้อมใจจัดที่ทางของตนเอง</p><p>ไม่ให้รบกวนการทำงาน และอำนวยความสะดวกแก่เจ้าหน้าที่</p><p>รอดูชื่อคนไข้ที่ทะยอยเขียนบนกระดานด้วยใจจดจ่อ</p><p>นั่นอาจเป็นสิ่งที่ทุกคนทำได้มากที่สุด แม้ว่าจะอยากช่วยเหลือเพียงใดก็ตาม</p><p>ฉันรู้สึกคุ้นกับรายชื่อบนกระดานเพียงคนเดียว จึงโทรศัพท์กลับโรงเรียนให้ตรวจเช็คให้แน่ใจ </p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p>ระหว่างรอ ฉันได้ข้อมูลเพิ่มเติมจากศิษย์เก่า</p><p>หนูพึ่งไปล้างเลือดมา เด็กที่ช่วยพามาอาการน่าห่วงมาก</p><p>เด็กวัยรุ่น มอมแมมด้วยคราบฝุ่นและเลือดบอกว่า บาดเจ็บกันทุกคน</p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p>ในที่สุด..มีโอกาสได้สอบถามกับพยาบาลที่คุ้นเคย</p><p>ได้รับคำตอบว่า มีเด็กสวมกางเกงสีแดงคนหนึ่ง ครูเข้ามาดูก็ได้</p><p>แต่เมื่อเข้าไปดู ก็พบว่าไม่ใช่นักเรียนโรงเรียนของฉัน </p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p>ระหว่างที่เดินอ้อมเพื่อจะกลับออกไปข้างนอก</p><p>เสียงเล็กๆ เสียงหนึ่งดังขึ้น …คุณครู!!</p><p>เป็นความรู้สึกเกินบรรยาย..</p><p>เจ้าตัวเล็กชี้มือมาที่ฉัน ตายังเลอะคราบน้ำตา </p><p>มีเพียงผ้าพันแผลสีขาวแปะอยู่ที่ดั้งจมูกและท้ายทอย</p><p>เจ้าตัวเล็กวัยอนุบาลของฉันรอดมาได้ </p><p>ด้วยหล่นลงไปอยู่ในซอกที่วางเท้าใกล้คนขับ.. </p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p>ฉันพานั่งรถกลับไปส่งที่บ้านพร้อมกับแม่</p><p>มีผู้คนอยู่รอที่บ้านอีกหลายคน</p><p>แต่..ภาพของยายวัยกลางคนในชุดทำสวน </p><p>ผมยุ่งเหยิง ดวงตาฉ่ำน้ำตา ยามปรี่เข้ามาคว้าหลานตัวน้อยขึ้นมาอุ้ม</p><p>แล้วพาเดินไปนั่งกอดอยู่ที่ตั่งอย่างหวงแหน ไม่สนใจสิ่งใดทั้งสิ้น</p><p>ช่างกระทบใจฉัน</p><p>ยายจะรอคอยอย่างเป็นทุกข์สักเพียงไหน.. </p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p> </p><p></p><p>เมื่อนั่งรถกลับ ฉันควรจะรู้สึกโล่งใจ </p><p>แต่..ทำไมภาพของครอบครัวเด็กๆคนอื่นอีกนับสิบ..จึงทยอยผ่านเข้ามา..</p><p>เขาจะเป็นทุกข์กันสักเพียงไหนหนอ.. </p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p>ข่าวเล็กๆ ในหนังสือพิมพ์ แต่ยิ่งใหญ่ในความรู้สึกของผู้คนบ้านเรา </p><p>เมื่อ 4 ก.ย.50 </p><p> </p>
ความเห็น (12)
สวัสดีจ้า
มาอ่านข่าวอีกวัน...ตกใจว่ามันรุนแรงมากเลยเน๊อะ..เด็กๆกับผู้ปกครองเสียขวัญกันพ่องก่อ
อ่านครั้งแล้ว ครั้งเล่า ทั้งที่รู้ตัวเองว่าน้ำตาไหลรินทุกครั้งที่อ่าน พร้อมกับเจ็บแปล็บลึกๆในหัวใจ มากเกินกว่าจะเอ่ยได้ สงสารเด็กน้อยนะค่ะ
ยิ้มแย้มแจ่มใส
ไม่อยากให้เกิดเหตุการณืแบบนี้เลยค่ะ
สวัสดีค่ะ
คุณศศินันท์ เพื่อนสร้อย คุณ MOO และน้องยิ้มแย้มแจ่มใส
ขอบคุณที่มาร่วมรับรู้ในเรื่องราวกระทบใจในครั้งนี้ และ หวังว่าคงไม่ทำให้เศร้าเกินไปนะคะ
ขอบคุณคะอาจารย์ที่แวะไปเยี่ยม ติดตามอ่านบันทึกเสมอคะ
- แวะมาเป็นกำลังใจให้ทุกคนคะ
- เวลาเกิดเรื่องร้ายครั้งใดรู้สึกเศร้าไปด้วยคะ
- ไม่ว่าเป็นความผิดพลาดของใครก็ไม่อยากให้เกิดขึ้นอีกนะคะ
ความรัก ความห่วงใย ที่อุดมสมบูรณ์อยู่ในใจ ย่อมยังทุกอย่างให้ดีได้ ด้วยใจที่เปี่ยมกุศลครับ .. ทุกเหตุการณ์คือความรู้ ทุกปรากฏการณ์คือบทเรียน เมตตา กรุณา มุทิตา .. เต็มที่แล้ว ได้เพียงไหนก็ต้องอุเบกขาให้ได้ครับ
ด้วยความระลึกถึง และขอบคุณย้อนหลังต่อการต้อนรับอันอบอุ่นยิ่ง
- รู้สึกห่วงใยทุกคนครับ
-
ภาพของยายวัยกลางคนในชุดทำสวน
ผมยุ่งเหยิง ดวงตาฉ่ำน้ำตา ยามปรี่เข้ามาคว้าหลานตัวน้อยขึ้นมาอุ้ม
แล้วพาเดินไปนั่งกอดอยู่ที่ตั่งอย่างหวงแหน ไม่สนใจสิ่งใดทั้งสิ้น
ช่างกระทบใจฉัน
น้องต้อย..คนสวย
รู้ว่าน้ำตาคงไม่ช่วยอะไรได้ แต่ก็อ่านไป น้ำตาซึมไป นึกถึงเด็กๆ แล้วใจหาย เมื่อเร็วๆ ก็เสียลูกศิษย์ไปกับอุบัติเหตุและโรคภัย ทั้งที่อายุยังน้อย ส่งกำลังใจมาให้เด็กๆ ทุกคน ขวัญเอ๋ย..ขวัญมา นะคะ
คุณครูมงคลห้องวิทย์และอาคาร 4
เพิ่งได้มีโอกาสเข้ามาอ่านบล๊อกของคุณครูใหญ่ เมื่อได้อ่านมีความรู้สึกอยากอ่านต่อไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาถึงเรื่อง กระทบใจ ทำให้ไม่สามารถอ่านออกเสียงได้ เพราะน้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว นึกถึงคำพูดของครูใหญ่เมื่อทำงานร่วมกัน มักจะถามติดปากว่า นึกภาพออกก่อ/ เห็นภาพที่ปี้ฮู้ก่อ
จากเรื่องนี้บอกได้เลยว่า ครูใหญ่บอกเล่าเรื่องราวที่เห็นภาพได้ชัดเจนมากค่ะ
