เย็นวันนี้ฝนตก
ฉันกำลังทำงานกับน้อง เมื่อมีเสียงโทรศัพท์ดังเข้ามา
ตามมาด้วยเสียงซักถามด้วยความตื่นตระหนก
ฉันจึงผละจากงาน หันไปบอกน้องให้ใจเย็นๆ
ทั้งที่ยังไม่ทราบเรื่องราวมากนัก
เฝ้ารอจนสื่อสารกันได้ความ
แต่เมื่อได้รับเรื่องราว..หัวใจของฉันหล่นวูบ..
รถรับนักเรียนชนกับรถสิบแปดล้อ .. รถพังยับเยิน...
ตอนนี้กำลังงัดรถช่วยคนขับออกมาอยู่
วินาทีนั้น..ฉันนึกถึงภาพเด็กๆ ที่อยู่ในรถ
ได้ยินเสียงบอกตามมาอีกว่า..ไม่ใช่รถโรงเรียนเรานะ. เป็นรถตู้ของคนขับรถ
นั่นหมายถึงรถประจำหมู่บ้านที่จะตระเวนรับนักเรียนจากหมู่บ้านตามเส้นทางที่ผ่านมาส่งยังโรงเรียนต่างๆในเมือง
ตอนเย็นก็รับจากโรงเรียน กลับไปส่งที่บ้าน <p>แต่ละวันมีรถรับส่งนักเรียนแบบนี้นับร้อยคัน นักเรียนในแต่ละคันมีไม่น้อย </p><p></p><p>ที่โรงเรียนของเราจึงคุ้นเคยกับการมีบรรดาลุง ป้า คนขับรถ ที่มานั่งสังสรรค์กัน รอนักเรียนเลิกเรียน ทักทายกับคุณครูบ้าง จนเป็น “คนกันเอง” ต่อกัน </p><p></p><p></p><p></p><p></p><p>โทรศัพท์ดังขึ้นอีก.. คราวนี้ตรงถึงฉัน </p><p>พร้อมๆ กับ คุณครูอีกหลายคน เดินเข้ามาส่งข่าว</p><p>แต่ละคน..หวั่นวิตกกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเด็กๆ </p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p>ใจของฉันลิ่วไปถึงโรงพยาบาลแล้ว… </p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p>ระหว่างทางจะไปถึงรถ ฉันเดินสวนกับผู้ปกครองที่เป็นพยาบาล</p><p>ข่าวที่ได้รับ เพิ่มความรุนแรงของเหตุการณ์ขึ้นอีก</p><p>โค้ดเรียกระดมเจ้าหน้าที่ฉุกเฉิน..</p><p>เด็กๆ กำลังทยอยส่งเข้ามาที่โรงพยาบาล.. </p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p>มีผู้คนนับร้อย..ยืนออกันอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน</p><p>ฉันและน้องเข้าไปยืนรวมอยู่กับผู้คนเหล่านั้น</p><p>เฝ้ามองความวุ่นวายเบื้องหน้าที่ยังไม่รู้ต้นสายปลายเหตุชัดเจน</p><p>แพทย์..พยาบาล..เจ้าหน้าที่..เดินกันขวักไขว่ </p><p>ดูยุ่งเกินกว่าจะเข้าไปรบกวนไถ่ถาม </p><p></p><p></p><p></p><p></p><p>ภาพของเด็กโต เด็กเล็ก..นอนไม่ได้สติบนเปล มีพยาบาลบีบอุปกรณ์ช่วยหายใจถูกเข็นอย่างเร่งรีบผ่านไปขึ้นรถเพื่อส่งต่อไปเชียงใหม่</p><p>คนที่หนึ่ง..คนที่สอง..คนที่สาม.. </p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p>ผู้คนมากมาย ต่างพร้อมใจจัดที่ทางของตนเอง</p><p>ไม่ให้รบกวนการทำงาน และอำนวยความสะดวกแก่เจ้าหน้าที่</p><p>รอดูชื่อคนไข้ที่ทะยอยเขียนบนกระดานด้วยใจจดจ่อ</p><p>นั่นอาจเป็นสิ่งที่ทุกคนทำได้มากที่สุด แม้ว่าจะอยากช่วยเหลือเพียงใดก็ตาม</p><p>ฉันรู้สึกคุ้นกับรายชื่อบนกระดานเพียงคนเดียว จึงโทรศัพท์กลับโรงเรียนให้ตรวจเช็คให้แน่ใจ </p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p>ระหว่างรอ ฉันได้ข้อมูลเพิ่มเติมจากศิษย์เก่า</p><p>หนูพึ่งไปล้างเลือดมา เด็กที่ช่วยพามาอาการน่าห่วงมาก</p><p>เด็กวัยรุ่น มอมแมมด้วยคราบฝุ่นและเลือดบอกว่า บาดเจ็บกันทุกคน</p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p>ในที่สุด..มีโอกาสได้สอบถามกับพยาบาลที่คุ้นเคย</p><p>ได้รับคำตอบว่า มีเด็กสวมกางเกงสีแดงคนหนึ่ง ครูเข้ามาดูก็ได้</p><p>แต่เมื่อเข้าไปดู ก็พบว่าไม่ใช่นักเรียนโรงเรียนของฉัน </p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p>ระหว่างที่เดินอ้อมเพื่อจะกลับออกไปข้างนอก</p><p>เสียงเล็กๆ เสียงหนึ่งดังขึ้น …คุณครู!!</p><p>เป็นความรู้สึกเกินบรรยาย..</p><p>เจ้าตัวเล็กชี้มือมาที่ฉัน ตายังเลอะคราบน้ำตา </p><p>มีเพียงผ้าพันแผลสีขาวแปะอยู่ที่ดั้งจมูกและท้ายทอย</p><p>เจ้าตัวเล็กวัยอนุบาลของฉันรอดมาได้ </p><p>ด้วยหล่นลงไปอยู่ในซอกที่วางเท้าใกล้คนขับ.. </p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p>ฉันพานั่งรถกลับไปส่งที่บ้านพร้อมกับแม่</p><p>มีผู้คนอยู่รอที่บ้านอีกหลายคน</p><p>แต่..ภาพของยายวัยกลางคนในชุดทำสวน </p><p>ผมยุ่งเหยิง ดวงตาฉ่ำน้ำตา ยามปรี่เข้ามาคว้าหลานตัวน้อยขึ้นมาอุ้ม</p><p>แล้วพาเดินไปนั่งกอดอยู่ที่ตั่งอย่างหวงแหน ไม่สนใจสิ่งใดทั้งสิ้น</p><p>ช่างกระทบใจฉัน</p><p>ยายจะรอคอยอย่างเป็นทุกข์สักเพียงไหน.. </p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p> </p><p></p><p>เมื่อนั่งรถกลับ ฉันควรจะรู้สึกโล่งใจ </p><p>แต่..ทำไมภาพของครอบครัวเด็กๆคนอื่นอีกนับสิบ..จึงทยอยผ่านเข้ามา..</p><p>เขาจะเป็นทุกข์กันสักเพียงไหนหนอ.. </p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p>ข่าวเล็กๆ ในหนังสือพิมพ์ แต่ยิ่งใหญ่ในความรู้สึกของผู้คนบ้านเรา </p><p>เมื่อ 4 ก.ย.50 </p><p> </p>
สวัสดีจ้า
มาอ่านข่าวอีกวัน...ตกใจว่ามันรุนแรงมากเลยเน๊อะ..เด็กๆกับผู้ปกครองเสียขวัญกันพ่องก่อ
อ่านครั้งแล้ว ครั้งเล่า ทั้งที่รู้ตัวเองว่าน้ำตาไหลรินทุกครั้งที่อ่าน พร้อมกับเจ็บแปล็บลึกๆในหัวใจ มากเกินกว่าจะเอ่ยได้ สงสารเด็กน้อยนะค่ะ
ไม่อยากให้เกิดเหตุการณืแบบนี้เลยค่ะ
สวัสดีค่ะ
คุณศศินันท์ เพื่อนสร้อย คุณ MOO และน้องยิ้มแย้มแจ่มใส
ขอบคุณที่มาร่วมรับรู้ในเรื่องราวกระทบใจในครั้งนี้ และ หวังว่าคงไม่ทำให้เศร้าเกินไปนะคะ
ขอบคุณคะอาจารย์ที่แวะไปเยี่ยม ติดตามอ่านบันทึกเสมอคะ
ความรัก ความห่วงใย ที่อุดมสมบูรณ์อยู่ในใจ ย่อมยังทุกอย่างให้ดีได้ ด้วยใจที่เปี่ยมกุศลครับ .. ทุกเหตุการณ์คือความรู้ ทุกปรากฏการณ์คือบทเรียน เมตตา กรุณา มุทิตา .. เต็มที่แล้ว ได้เพียงไหนก็ต้องอุเบกขาให้ได้ครับ
ด้วยความระลึกถึง และขอบคุณย้อนหลังต่อการต้อนรับอันอบอุ่นยิ่ง
ผมยุ่งเหยิง ดวงตาฉ่ำน้ำตา ยามปรี่เข้ามาคว้าหลานตัวน้อยขึ้นมาอุ้ม
แล้วพาเดินไปนั่งกอดอยู่ที่ตั่งอย่างหวงแหน ไม่สนใจสิ่งใดทั้งสิ้น
ช่างกระทบใจฉัน
รู้ว่าน้ำตาคงไม่ช่วยอะไรได้ แต่ก็อ่านไป น้ำตาซึมไป นึกถึงเด็กๆ แล้วใจหาย เมื่อเร็วๆ ก็เสียลูกศิษย์ไปกับอุบัติเหตุและโรคภัย ทั้งที่อายุยังน้อย ส่งกำลังใจมาให้เด็กๆ ทุกคน ขวัญเอ๋ย..ขวัญมา นะคะ
เพิ่งได้มีโอกาสเข้ามาอ่านบล๊อกของคุณครูใหญ่ เมื่อได้อ่านมีความรู้สึกอยากอ่านต่อไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาถึงเรื่อง กระทบใจ ทำให้ไม่สามารถอ่านออกเสียงได้ เพราะน้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว นึกถึงคำพูดของครูใหญ่เมื่อทำงานร่วมกัน มักจะถามติดปากว่า นึกภาพออกก่อ/ เห็นภาพที่ปี้ฮู้ก่อ
จากเรื่องนี้บอกได้เลยว่า ครูใหญ่บอกเล่าเรื่องราวที่เห็นภาพได้ชัดเจนมากค่ะ