ความรัก

เมื่อถึงเวลาที่แสงอาทิตย์ลาลับไปจากขอบฟ้า ความมืดของรติกาลก็คืบคลานเข้ามาแทนที่ ดาวดวงน้อยหลาย ๆ ดวงเริ่มชักชวนกันออกมาเดินเล่นบนราวฟ้าที่ราวกับถูกคลี่คลุมด้วยผืนผ้ากำมะหยี่สีดำ หญิงสาวคนหนึ่งนอนเล่นอยู่บนเปลญวนที่แขวนไว้ตรงกระต๊อบหน้าบ้าน มีเสียงเพลง Lover ‘s concerto บรรเลงเบา ๆ คลอไปกับเสียงสายลม หญิงสาวคนนั้นทอดสายตาเหม่อมองไปยังดวงดาวที่อยู่บนอีกฝั่งของขอบฟ้า เธอปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปอย่างไม่มีจุดหมาย

คนเรานี้ บางครั้งก็มักจะทำร้ายจิตใจตัวเองทั้งโดยเจตนาและไม่เจตนา และหญิงสาวคนนี้ก็คงจะเช่นกัน เธอรู้ทั้งรู้ว่าเมื่อได้ยินเสียงเพลงบางเพลงแล้ว..จะต้องร้องไห้ เธอก็ยังคงเลือกที่จะฟังเพลงนี้เสมอ เธอรู้ว่าเมื่อมองดูรูปถ่ายใครบางคน..จะต้องรู้สึกเจ็บร้าว เธอก็ยังมักจะหยิบรูปถ่ายของใครบางคนที่มีอยู่เพียงไม่กี่ใบมาพูดคุยพร้อมน้ำตา

ความห่วงหาอาลัยอาวรณ์นั้นทำให้ใจเป็นทุกข์ และหัวใจก็หนอ..ไยจึงบอบบางต่อความรู้สึกบางอย่าง ความรู้สึกบางอย่างที่ถูกซุกซ่อนอยู่ในส่วนลึกของหัวใจมันลึกซึ้งและเร้นลับ มันทำให้เรารู้สึกโศกเศร้า รู้สึกเหงา แม้จะอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย

การยอมรับความจริงอาจจะเป็นสิ่งที่ทำให้เรารู้สึกเจ็บปวด แต่เชื่อเถอะว่า..ความเจ็บปวดนี้จะไม่ทำให้เราถึงตาย ให้คิดเสียว่าความเจ็บปวดในวันนี้จะทำให้เราเข้มแข็งขึ้น

การได้มาหรือสูญเสียเป็นเรื่องธรรมดาที่ทำให้เราเข้าใจชีวิต มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้าสำหรับคนที่เตรียมใจรับไม่ทัน แต่เมื่อมีสติหรือใช้ปัญญาย้อนกลับไปมองเรื่องราวเหล่านี้ สิ่งที่ได้มาหรือสูญเสียนั้นล้วนแล้วแต่เป็นสัจธรรม และความรักก็เช่นกัน

เขียนใน GotoKnow โดย เนปาลี
ใน one day

คำสำคัญ (Tags): #ความรัก#สัจธรรม#เรียนรู้#ยอมรับ

หมายเลขบันทึก: 124683เขียนเมื่อ 3 กันยายน 2007 16:00 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 20:12 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (38)

ขจิต ฝอยทอง

เขียนเมื่อ 3 กันยายน 2007 16:14 น. ()

ฮือๆๆเรื่องเศร้าจัง
ขอเปลี่ยนเพลงเป็นเพลงอื่นได้ไหมเช่น
Take me home country road หรือ The sound of silence
ฮ่าๆๆๆ

ยุวนุช

เขียนเมื่อ 3 กันยายน 2007 16:39 น. ()

หากหญิงสาวคนนี้จะเรียนรู้ เข้าถึง เหตุที่ทำให้เกิดทุกข์ เธอคงพบทางพ้นทุกข์ และเธอคงจะมีความสุขมีความมั่นใจที่จะก้าวเดินต่อไปเพื่อพบรักอีกมากมายที่จะต้องผ่านมา

อย่างไรก็ตามทุกประสบการณ์สอนให้เราเติบโตและแข็งแกร่งขึ้นเป็นสิ่งที่หญิงสาวคนนี้ต้องการสื่อให้ทุกคนได้รับรู้ ใช่มั้ยคะ

suriya

เขียนเมื่อ 3 กันยายน 2007 16:41 น. ()

เศร้า

Sasinand

เขียนเมื่อ 3 กันยายน 2007 17:13 น. ()

สวัสดีค่ะ

อ่านแล้วก็น่าเศร้านะคะ

น่าอ่านที่ตัวอักษรมากที่สุดค่ะ

เข้าใจมีเรื่องดีๆมาเล่าค่ะ

คนเรา ถ้ายังไม่เคยพบความรู้สึกผิดหวัง ก็จะเศร้ามาก ต่อไป จะมีภูมิต้านทานขึ้น เศร้าน้อยลงค่ะ

ปริญากรณ์

เขียนเมื่อ 3 กันยายน 2007 22:11 น. ()

สวัสดีค่ะ

ช่วงแรก ๆ อ่านแล้วก็เศร้าตามไปด้วยเช่นกันค่ะ แต่พอ หลัง ๆ มารู้สึกเข้มแข็งขึ้นค่ะ

@.rak-na.@

เขียนเมื่อ 3 กันยายน 2007 22:45 น. ()

ฉันแปลกใจว่าทำไมฉันอมยิ้มคนเดียวได้ มองไปทางไหนก็มีแต่สิ่งที่สวยงาม บางครั้งภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ ก็ปรากฎขึ้น มันชัดเจนจนฉันคิดว่าเป็นความจริง และแล้วฉันก็เผลอยิ้มออกมาอึกจนได้ เจ้านาฬิกาที่เคยมีความเที่ยงตรงและเชื่อมั่นได้ แต่ทำไมนะ วันนี้ฉันอยู่คนเดียวเจ้าช่างเดินเชื่องช้า ฉันเฝ้ารอเวลาที่รู้สึกว่านานแสนนาน นี่หรือที่เขาเรียกว่าความรัก เจ้ารู้มั๊ยใช่ไหมว่าฉันรักและก็รอที่จะพบ gotoknow ฮ่าๆๆ

สวัสดีค่ะ อนุญาตให้ขำค่ะ อยากเขียนเก่งอย่างคุณต้อมบ้าง แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง
ทนอ่านหน่อยนะคะ
ขอบคุณค่ะ

เนปาลี