วันที่ 13 สิงหาคม 2550
วันนี้เป็นวันจันทร์แรกของสัปดาห์ที่ 15 และเป็นวันแรกของการเริ่มต้นเดือนที่ 4 ของการมาเริ่มเรียนที่นี่ และนับถอยหลังไปก็เหลือ 93 วันแล้วครับวันนี้มีคนไข้เหลือติด ward เพียงคนเดียวเท่านั้น เลย round เสร็จเร็วกว่าปกติ ชีวิตก็คงเหมือนเดิมครับ ลมพิษเป็นน้อยกว่าเมื่อวานมาก แต่กระนั้นมันก็ยังคงคันๆอยู่นั่นแหละ
กว่าจะเลิกคลินิกของครูลีก็ปาเข้าไปเกือบบ่าย 2 จึงได้ไปกินข้าว จากนั้นก็มาดูคนไข้ที่ห้องตรวจยูโรพลศาสตร์อีก 1 คน เพื่อเตรียมผ่าตัด ป้าคนนี้แกเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ กลัวความสกปรกมาก เวลาให้แกถอดรองเท้า เราต้องหากระดาษมารองให้แกเหยียบ ตรวจเสร็จก็ไม่ให้พยาบาลแตะต้องตัวเพราะเธอบอกว่าพยาบาลสกปรก กว่าจะถอดกางเกงได้ก็ใช้เวลานานเพราะไม่อยากให้กางเกงถูกพื้น น่าสงสารจริงๆ
ผมได้ช่วยตรวจคนไข้ที่เข้าร่วมงานวิจัยนานาชาติด้วย ที่นี่เขาร่วมงานวิจัยเรื่องยารักษาภาวะกระเพาะปัสสาวะไวเกิน เป็นงานวิจัยที่เริ่มที่อเมริกาแล้วมีศูนย์ต่างๆเข้าร่วมหลายประเทศ ปกติเขาจะให้ consultant ตรวจร่างกายเท่านั้น แต่สำหรับผมเขายอมให้ตรวจได้เลย น่าภูมิใจจริงๆ
เสร็จแล้วก็ไปเก็บข้อมูลวิจัยต่อจนหมดของวันนี้ แล้วก็ได้กลับบ้านเร็วกว่าทุกวัน ผมเลือกที่จะขึ้นรถ shuttle bus ไปลงที่ Bugis แล้วเดินกลับที่พัก ตอนนี้เขากำลังวางแผงขายของราคาถูก ผมเดินเข้าไปเพราะว่าเขาเปิดเพลง “บังเอิญติดดิน” ของอัสนี วสันต์ด้วย ยืนฟังจนจบแล้วก็กลับบ้าน
เย็นวันนี้ได้กินซุปปลาสมใจแล้วครับ
ดีใจด้วยครับคุณหมอที่จบเดือนที่สามอย่างสมบูรณ์...
ไตรมาสแรกผ่านไปได้อย่างสมบูรณ์ ไตรมาสต่อไปมั่นใจได้หายห่วงแน่นอนครับ...
ขอบคุณครับ...
สวัสดีครับคุณ
ถ้าเป็นคนท้อง ก็จะมีไตรมาสละ ๓ เดือน
แต่ผมมาอยู่ที่นี่ ๖ เดือน ดังนั้นตอนนี้น่าจะเป็นไตรมาสที่ ๒ อยู่นะครับ เดือนหน้าก็จะจบไตรมาสที่ ๒ ฮ่า ฮ่า
สวัสดีวันจันทร์ครับ
สวัสดีค่ะ
อีก3เดือนก็ได้กลับบ้านแล้ว ไม่นานเกินรอค่ะ แต่คุณหมอต้องว่านานแน่ๆเลย คิดถึงบ้าน
สวัสดีครับคุณ
จะว่านานก็นาน จะว่าเร็วก็เร็วครับ
เวลาทำให้เกิดความสงสัยเสมอครับ
1 วันที่สิงคโปร์แสนยาวนาน
1 วันที่บ้านผ่านไปเร็วเหลือเกิน
เห็นมั้ยครับ ว่า 24 ชั่วโมงนั้น นานไม่เท่ากันหรอก