ค่าย มมส ร่วมใจห่วงใยชุมชน (๔) : อย่าให้ศาลาหลังใหม่พรากชาวบ้านออกไปจากชานชลาริมน้ำหลังเดิม
บ่อยครั้งในการออกค่ายอาสาพัฒนา โดยเฉพาะการสร้างศาลาอเนกประสงค์ในโรงเรียน หรือแม้แต่ในชุมชนก็ตาม ผมมักเห็นว่าอาคารหลังเก่าถูกรื้อถอนออกไปเพื่อเป็นที่ว่างให้อาคารหลังใหม่ได้เข้าไปหยัดยืนแทนที่
สิ่งเหล่านี้ถือเป็นปรากฏการณ์ของความจริงในบางประการ นั่นก็คือ “เก่าไป ใหม่มา” อันเป็นสากลของสังคมที่ต้องวิวัฒน์ไปเช่นนั้นอยู่แล้ว และการเปลี่ยนแปลงแทนที่นั้นก็เป็นการเปลี่ยนแปลงบนพื้นฐานของความเป็นเหตุผลที่ควรต่อการต้องน้อมรับเป็นที่สุด เพราะนั่นคือการคำนึงถึงประโยชน์อันสูงสุดของการได้ใช้งานสืบต่อกันไปในภายภาคหน้า
<p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">แต่สำหรับค่าย มมส ร่วมใจห่วงใยชุมชนที่ชุมชนแกดำนั้น ผมกลับมีมุมมองที่แตกต่างในเรื่องนี้อย่างสิ้นเชิง เพราะการสร้างศาลาริมน้ำหลังใหม่นั้น ไม่มีความจำเป็นอันใดที่จะต้องรื้อถอน “ที่นั่งพักริมน้ำ” อันเดิมทิ้งไป ซึ่งผมเรียกที่นั่งพักริมน้ำนั้นว่า “ชานชลาริมน้ำ” …. </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">อย่าว่าแต่การ “รื้อทิ้ง” แค่ “หลงลืม” หรือแม้แต่ละเลยต่อการดูแลรักษาผมก็ไม่เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง !</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p> <div style="text-align: center">
</div></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ศาลาริมน้ำที่กำลังปรากฏเป็นรูปเป็นร่างนั้น สามารถทำหน้าที่ของมันเองโดยไม่จำเป็นต้องทำหน้าที่ทดแทนชานชลาริมน้ำหลังเดิมหลังนั้น ! ทั้งสองส่วนสามารถยืนหยัดและดำเนินไปในแบบฉบับอันเป็นวิถีของตนเอง</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ผมปรารถนาที่จะเห็นชาวบ้านยังคงเห็นค่าของชานชลาริมน้ำหลังนั้นเหมือนวันที่ผ่านมา มิใช่หันมาปลื้มศาลาหลังใหม่จนละเลยและหลงลืมวิถี หรือบรรยากาศแห่งความเป็นวัฒนธรรมอันเก่าก่อนของตนเองอย่างสิ้นเชิง</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p> <div style="text-align: center">
</div></p> <p> </p><p>ครับ, ผมกำลังยืนยันว่า นาฏกรรมครั้งนี้จะไม่ใช่การพรากผู้คนออกจากวิถีริมน้ำเดิม ๆ .. “สิ่ง ใหม่จำเป็นก็จริง แต่ก็ไม่ใช่ว่า สิ่งเก่า ๆ จะถูกโค่นทิ้งเสมอไป” ! </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ผมคิดเช่นนั้น ! และกำลังคิดดัง ๆ ซึ่งบัดนี้ นิสิตคนค่ายก็ได้ยินความคิดของผมแล้วอย่างชัดเจน</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p></p><p> </p>
ความเห็น (8)
- ของเก่ามีค่า
- รักษาไว้ดูต่างบรรพชนที่สร้างไว้
- เป็นเสมือนหลักฐานในเรื่องเล่าครั้งอดีตครับ
- สิ่งใหม่ก็จำเป็นต้องเลือกให้ดี
- ขอบคุณครับ
- สวัสดีครับ คุณออต
- สิ่งที่ผมไปค่ายในแต่ละครั้ง ที่ไม่ลืมเลยก็คือการพยายามเพ่งมองลงไปถึงรูปรอยของวัฒนธรรม หรือสิ่งอันเป็นเสมือนหลักฐานอันเป็นวัฒนธรรมของชุมชนที่หลงเหลือในรูปลักษณ์ต่าง ๆ ซึ่งสิ่งเหล่านั้นก็พยายามสะกิด หรือบอกกล่าวต่อนิสิตให้ไม่ละเลยที่จะดูและศึกษาในเรื่องเหล่านั้น
- สิ่งใหม่ ๆ จำเป็นก็จริง แต่ก็คงต้องคำนึงถึงความจำเป็นที่แท้จริงดังที่คุณออตตั้งข้อสังเกตไว้ ...
- แต่ความสะดวกสบาย กลับกลายมีอานุภาพอย่างมากต่อการตัดสินใจเลือกของชาวบ้าน
- สังคมเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก ก้หวังแต่เพียงว่า ชาวบ้าน หรือแม้แต่ผู้ตนจะเปลี่ยนแปลงไปแต่ไม่หลงลืมวัฒนธรรมดั้งเดิมของตนเอง
- อย่างน้อยหากยังจดจำ อธิบายและบอกเล่าได้...ผมก็ชื่นชมแล้วครับ
อาจารย์แผ่นดิน
- ตอนเด็กผมมักไปตักน้ำที่ท่าน้ำหมู่บ้านบ่อย ๆ เป็นท่าน้ำแห่งความหลัง
- เขาลื้อหลายปีมาแล้ว
- แต่ทุกวันผมยังจำภาพได้แม่น มันเป็นเรื่องราวของคนในชุมชนที่บอกเล่าเรื่องราวของการใช้ทรัพยากรน้ำก่อนมีระบบประปาหมู่บ้าน
- คนหนุ่มสาว สาวน้อยสาวใหญ่ หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่มารวมกันที่ท่าน้ำ สนุกสนานได้พบปะพูดคุย มันเป็นสถานที่ที่เราได้พบกัน คุยกัน
- ทุกวันนี้มีประปา เปิดก็ไหล เปิดก็ไหล
- ดังนั้นเปิดบ้านใครบ้านมัน
- ความใกล้ชิดของคนในชุมชนลดลงไปมาก
- จะเจอกันก็ต่อเมื่อมี 3 ขวดร้อยเท่านั้น
- แม้แต่คนบ้านเดียวกันยังต่อยกันในงานบุญบ้านเจ้าของ คนบ้านเดียวกันแท้ ๆ
- เศร้า
- แต่ก็ต้องเดินต่อไปนะครับ บ่นเฉย ๆ บ่นแล้วสบายใจดี
สวัสดีค่ะ
เห็นด้วยกับความคิดนี้ และเอาไปใช้ได้ทุกเรื่องค่ะ
“สิ่ง ใหม่จำเป็นก็จริง แต่ก็ไม่ใช่ว่า สิ่งเก่า ๆ จะถูกโค่นทิ้งเสมอไป” !
- สวัสดีครับ คุณออต
- ผมเองก็มีความทรงจำในทำนองนี้เหมือนกัน
- หากแต่เป็นความทรงจำที่ "บ่อน้ำ" ดังที่เขียนไว้ในบันทึกระยะแรกเริ่มในเรื่อง ..."บ่อน้ำ และ กองไฟในสายลมหนาว"
- บ่อน้ำ เป็นเสมือนเวทีแห่งการพบปะ, พบรัก, เลิกร้าง, พูดคุยแลกเปลี่ยนข่าวสารนานาเรื่องกันที่นั่น...
- บ่อน้ำ จึงมีความสำคัญต่อวิถีชาวบ้านในอดีตเป็นยิ่งนัก
- แต่บัดนี้ บ่อน้ำแทบไม่หลงเหลือแล้วครับ จะพบบ้างก็แต่ขุดไว้ตามทุ่งนา เพื่อเป็นแหล่งให้น้ำวัวควาย
- น้ำประปา พรากทุกคนออกจากกันอย่างสิ้นเชิง ...
- สวัสดีครับ พี่ศศินันท์
- ช่วงนี้การงานลดความรัดตัวลงบ้างหรือยังครับ
- .....
- หลายสิ่งหลายอย่างเข้ามาเยือนชีวิตคนเราในฐานะการเป็นเครื่องอำนวยความสะดวกในชีวิตประจำวัน
- แต่บางครั้งเราก็ไม่สามารถตัดสินใจถึง "ความจำเป็น" ที่แท้จริงได้
- เพียงเพราะบางครั้งมันเป็นภาวะการเลียนแบบที่ยากต่อการ "ข่มใจ" ทั้งโดยรู้ตัว และไม่รู้ตัว
- ...
- ขอบพระคุณครับ
สวัสดีครับ
ขอบคุณนะครับที่แวะมาทักทาย,
ชีวิต จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องมีการแลกเปลี่ยน ...และเรียนรู้ และกระบวนการเช่นนั้นจะช่วยให้เราอยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุข
การบูรณาการทั้งสิ่งใหม่และสิ่งเก่า น่าจะเป็นสิ่งที่ดีกว่าการหักดิบไปสู่สิ่งใหม่ ๆ โดยปราศจากรากฐานทางความคิดและการขาดสังเคราะห์อย่างถี่ถ้วน
ผมเชื่อในหลักคิดเช่นนี้นะครับ -