เมื่อโตขึ้น มีงานให้ต้องรับผิดชอบมากขึ้น ทั้งที่เป็นงานประจำของตัวเอง ทั้งที่อาสาทำเองเพราะไม่มีใครทำ เพื่อการพัฒนาองค์กร ผมมักให้เครดิตกับเพื่อนร่วมงานทุกครั้งถึงจะมีส่วนเกี่ยวข้องเท่าใด หรือไม่ก็ตาม ในช่วงที่ผลงานปรากฏ
เมื่อผลงานปรากฏได้รับความชื่นชมจากคนหมู่มาก คนกลุ่มที่นำไปใช้ประโยชน์ได้จริง ผู้ที่ปรากฏรายชื่อในการจัดทำผลงานชิ้นนี้ย่อมมีความยินดีร่วมกัน
แต่ก็อีกหล่ะครับเหมือนหนังละครไทยตอนเย็นๆ ที่พระเอกจะมีชีวิตราบรื่นเสมอไปคงไม่น่าติดตาม ต้องมีอุปสรรคทางจิตใจกันบ้าง เพราะเรื่องเล็กๆน้อยๆ ที่ไม่เคยใส่ในจิตใจมาก่อน
ความสามัคคี ความเป็นเจ้าของร่วมกันจึงถือเป็นอาวุธพิชิตอุปสรรค ไม่ทำให้คนทำงานท้อแท้ เบื่อการทำงาน
บางที่ผมก็มานั่งคิดเช่นกัน ว่า “ทำน้อยที่สุด หรือไม่คิดจะทำเลยดีกว่า สบายตัวดี” แต่ความละอายใจตัวเอง มันก็เข้ามาคลอบงำ ทำอย่างที่คิดไม่ได้ซักที
หมายเหตุ : บันทึกนี้เป็นความคิดเห็นโดยทั่วๆไปนะครับ ไม่ได้เจาะจงกรณีใดๆ หรือบุคคลใด เพียงแต่บันทึกเป็นข้อคิดในการทำงานของตัวเองต่อไป เมื่อมีอุปสรรคทางจิตใจอย่างนี้เกิดขึ้น จะปฏิบัติตัวอย่างไร
KPN
คงต้องดูที่ตัวเองเป็นหลัก ว่า
ถ้าเป็นเช่นนี้ คุณคือคนมีคุณภาพ จงภูมิใจในสิ่งที่ตนมีและแบ่งปันให้กับคนอื่น ให้สิ่งใดจะได้สิ่งนั้นกลับมา
คนเราเมื่อมีอุปสรรค ปัญหา เมื่อแก้ได้ หรือมัผ่านพ้นไป คนเราก็โตขึ้นอีกครั้ง
สวัสดีครับครูเสือ ไม่ได้มีโอกาสทักทายกันนาน
ขอบคุณสำหรับ แบบวัดคุณภาพชีวิตการทำงาน น่าสนใจมากครับ
เราต้องประเมินตัวเองให้ได้ ก่อนไปประเมินผู้อื่นครับ
แน่นอนครับว่า เวลา ประสบการณ์ (ดีและไม่ดี) ช่วยสร้างความแข็งแกร่งให้กับชีวิตครับ
ขอบคุณอีกครั้งครับ
กัมปนาท
ชีวิตก็เป็นอย่างนี้ครับ มันเป็นบททดสอบของเรา ถ้าคนชอบเล่นเกมส์ก็จะบอกว่า ต้องผ่านให้ได้
มองอีกทีทำให้เราเข้าใจโลกเข้าใจคน และเข้าใจตัวเราได้มากขึ้น
การทำงานหากยึดเป้าหมายรวมขององค์กรหรือกลุ่ม ก็อาจจะพอแก้ไขปัญหาเหล่านี้ไปได้บ้าง
เป็นกำลังใจให้ครับ สู้ต่อไปนะครับ
เรียน ท่าน KNP
ขอบคุณครับท่านอาจารย์มณฑล
ผมถือว่าเป็น "คอเกม" คนหนึ่ง
ยิ่งผ่านด่านยากๆ มันยิ่งสนุกมากขึ้นเรื่อยๆ
แต่บางที่เล่นไม่ผ่านซักที เล่นแล้วเล่นอีกไม่รู้กี่ครั้ง มันก็เกิดอารมณ์หงุดหงิดอยู่บ้าง
ต้องโทรไปหา gamer ที่เก่งกว่าให้สอน บอกเคล็ดลับวิชาให้
สรุปแล้วก็คือคงต้องแก้ปัญหา อุปสรรค ด้วยตัวเองก่อน ถึงใช้ไม้ตายสุดท้าย ไม่งั้นก็ไม่สนุก มันส์ เหมือนเล่นเกม
แต่ผมไม่ยอมที่จะเป็นเครื่องมือ ในเกมของใครทั้งนั้นครับ
ขอบคุณมากครับ
ขอบคุณครับท่านอาจารย์จิตเจริญ
คนที่ทำมาก คุณค่าก็มากตามครับ ผมคิดอย่างนั้น
ทำมาก ผลงานมาก ผู้คนกล่าวถึง
ทำในสิ่งที่จะต้องทำ และอยากทำครับ ไม่เคยท้อถอยเพราะมีมิตรที่ให้กำลังใจครับ
คุณแจ็ค
เป็นบ้างเหมือนกันคะ...หลายครั้งที่ท้อแท้เพราะเจอว่างานที่เราทำแทบตายกลายไปเป็นชื่อคนอื่น...และไม่ปรากฏชื่อเรามีส่วนร่วมเลย...ตอนนี้ชินแล้วคะกับวัฒนธรรมขององค์กรแบบนี้...เลยถือเสียว่าแม้ไม่มีใครเห็นแต่พระเจ้าคงเห็น(ฮา)...คิดเสียว่าเราทำเต็มที่แล้วคะ...และขอให้พยายามสนุกกับงานที่ทำคะ...
สวัสดีครับคุณออต
สวัสดีครับท่านอาจารย์ขจิต
ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับคุณสายลม ที่ร่วมกู่สร้างสรรค์
หัวอกเดียวกันเลยค่ะ ทำงานหามรุ่ง หามค่ำ รู้สึกท้อแท้ เช่นเดียวกัน
เอาเป็นว่า คุณแจ๊คไม่ต้องคิดมากนะคะ เพราะอย่างน้อย พี่ก็เป็นเหมือนกับคุณแจ็ค
และพี่ก็เชื่อว่า คนทำดีสักวันต้องได้ดี สู้ๆ นะคะ