ปล่อยปลากลางดึก : ไม่รู้บุญ หรือบาป (เช้านี้ ผมเห็นคนกำลังทอดแหอยู่ตรงนั้น)
ยังพอจำกันได้ใช่ไหมครับ ?
คืนที่ผ่านมาผมถือกะละมังใบเล็กอันมีปลาดุกแสนเศร้าสองตัวนอนแช่อยู่อย่างหงอยเหงาฝ่าคืนมืดที่ฝนโปรยสายไปปล่อยที่คลองน้ำใกล้ ๆ กับที่พัก ... และเวลานั้นก็ประมาณสี่ทุ่มเศษ
ครั้นมาถึงคืนนี้, (เวลาอันใกล้เคียงกัน) ผมก็บังเอิญนึกถึงภาพชีวิตตอนเช้าของวันนี้ซึ่งผมเพิ่งพานพบเจอในบริเวณที่ผมปล่อยปลาไปเมื่อคืนนั่นเอง
กล่าวคือ ... ขณะที่ผมสตาร์ทเครื่องเตรียมความพร้อมที่จะขับรถออกไปยังที่ทำงาน ฝนยังคงตกอยู่อย่างต่อเนื่อง และดูเหมือนว่าโอกาสที่พระอาทิตย์จะโผล่หน้ามายิ้มทักทายในเช้านี้ก็แทบจะไม่มีให้เห็นอีกแล้วก็ว่าได้ ...
ผมนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนผมเพิ่งนำปลาดุกมาปล่อยไว้ ณ ที่ตรงนี้, และกำลังจะชี้ให้เจ้าจุกแดนไทแสนซนคนเก่งของผมได้ดูว่า "ที่ตรงนี้แหละที่ผมนำปลามาปล่อย.."
แต่แล้วภาพที่ปรากฏอยู่ตรงนั้นกลับทำให้ผมหยุดชะงักลงอย่างกระทันหัน...
ชายในวัยเลยกลางคนท่านหนึ่งกำลังทอดแหลงสู่ท้องน้ำอย่างเอาจริงเอาจัง โดยไม่สะท้านสะทกต่อความเหน็บหนาวของสายฝน.... และชายผู้นั้นผมเองก็เข้าใจว่า น่าจะเป็นคนงานก่อสร้างที่กำลังรับจ้างเป็นกรรมกรอยู่ในมหาวิทยาลัยนั่นเอง
.....
ฝนยังโปรยสายอยู่อย่างหนาตา ฟ้ายังไม่เปิด และดูไร้วี่แววที่จะได้สัมผัสแดดอุ่น ๆ และสายลมอันเย็นสบาย ...
ผมรู้สึกเห็นใจ "ปากท้อง" ของชายผู้นั้นเหลือเกิน แต่เสี้ยวหนึ่งอันลึกเร้นของหัวใจผมก็พร่ำพ้อออกมาอย่างแผ่วเบาว่า ... "ปลาดุกสองตัวนั้น อยู่ตรงไหนนะ ..."
ความเห็น (14)
เรียน ท่านแผ่นดิน
- ปล่อยแล้ว
- ต้อง
- ปล่อยวาง
- ทำใจ ครับ
สวัสดีค่ะ
- เป็นบุญมากกว่าค่ะ ในเมื่อชายผู้นั้นไม่มีอะไรจะกินเป็นมื้ออาหารสำหรับประทังชีวิตเขานี่คะ
- ยังดีกว่า ถ้าเขาไม่ได้ปลาไป แล้วเขาไปทำอย่างอื่นที่ขัดต่อศีลธรรมแต่เพื่อความอยู่รอดและความอิ่มท้องของเขาและครอบครัวล่ะคะ จะมิแย่กว่านี้เหรอคะ
- ทำดีที่สุดแล้วล่ะค่ะ
สวัสดีครับ ..
เรื่องนี้ คลาสิคเหลือเกินครับ
ทำให้ สับสนกับ ความเห็นเช่นกัน
และผมก็คิดซะว่าเป็นธรรมชาติ ครับ เขาผู้นั้นประทังชีวิต มิได้เจตนาเบียดเบียน
สวัสดีค่ะคุณแผ่นดิน
ถ้าเหตุการณ์อย่างที่คุณเล่ามา แล้วทำให้เกิดความรู้สึกแย่มากกว่าดี ลองเจริญพรหมวิหารสี่ดูซิคะ
1.ความเมตตา คุณเห็นปลากำลังถูกขังและน่าจะถูกฆ่าในไม่ช้านี้ แล้วคุณเกิดความสงสารขึ้นมา นั่นคุณเกิดเมตตาจิต
2.คุณลุกขึ้นมา แล้วใช้กำลังใจสูงส่ง ตัดความสมเหตุ สมผลแห่งการมีเมตตา แล้วนำปลาไปปล่อย คุณเกิดความกรุณาคือได้ทำความเมตตาให้เป็นผล
3.คุณมีมุทิตา ต่อสัตว์ที่คุณปล่อยไป จะมากขนาดไหน ก็ขนาดคุณเก็บความรู้สึกมาเล่าจนหลายคนพลอยอนุโมทนากับคุณ
4.ความอุเบกขา อาจเป็นความยากที่จะทำให้เกิด ในเดี๋ยวนี้ เพราะเราถูกสอนให้จิต มีความยึดมั่นกับสรรพสิ่ง มานาน จนป็นเหตุแห่งทุกข์ แต่หากเราฝึกบ่อยๆเข้า ความรู้สึกผูกพันต่างๆ ก็จะค่อยๆคลายลง และหมดไปในที่สุด ให้คิดว่าทุกชีวิตมีกรรมเป็นของตน ไม่มีใครจะแก้ไข ให้ได้ เพราะกรรมติดตัวมาแล้ว เมื่อคิดวางเฉย (อุเบกขา) จิตคุณ ก็จะกลับมาร่าเริงกว่าปกติ เพราะยินดีในบุญของตัวเองไปอีกนาน ขออนุโมทนาบุญกับคุณอีกครั้ง
- สวัสดีครับ ท่าน อ.JJ
- ขอบพระคุณอาจารย์เป็นอย่างยิ่งนะครับที่นำพาความคิดมาสะกิดเตือนให้มีสติและปล่อยวาง
- ปล่อยแล้ว
- ต้อง
- ปล่อยวาง
- สวัสดีครับ
- ขอบคุณมากครับที่ช่วยบอกเตือนในสิ่งดีงามที่เกิดจากการกระทำ
- โดยเฉพาะประเด็นของคำว่า "ทำดีที่สุดแล้ว"
- และเช่นกันคือสภาพปัญหาปากท้องคือกลไก หรือตัวแบบอันสำคัญของการกำหนดวิถีชีวิตของผู้คน หากใครที่มีภูมิต้านทานที่ไม่มาก ก็อาจจะต้องประพฤติตนในทางที่ไม่เหมาะไม่ควรก็เป็นได้
- กระนั้น, ถ้าสังคมมีความอาทร แบ่งปันและดูแลกันมากขึ้น ปัญหาเหล่านี้ก็คงเบาบางลงอยู่บ้างกระมังครับ
- ....
- ขอบคุณครับ
- สวัสดีครับ คุณนิรันดร์
- ทุกครั้งที่เขียนบันทึก ผมจะพยายามเสมอที่จะเสนอเรื่องนั้น ๆ ในสองมุมมอง ...
- และนี่คือ บทสรุปที่เกิดจาการแลกเปลี่ยนที่ผมมีความสุขมาก เขาผู้นั้นประทังชีวิต มิได้เจตนาเบียดเบียน
- ขอบคุณบทสรุปนี้มากครับ, คุณนิรันดร์
สวัสดีครับ
ขอบพระคุณมากนะครับที่กรุณาแนะนำวิถีปฏิบัติและการจัดระเบียบวิธีการคิดเพื่อให้ตนเองเข้าใจโลกและชีวิตอย่างไม่รู้สึกเป็นทุกข์
ตอนนี้ผมกำลังศึกษาเรื่อง "สติ" จากหนังสือ "เดิน ..วิถีแห่งสติ" ที่เขียนโดยท่านอาจารย์ ติช นัท ฮันห์ ... อ่านแล้วได้ประโยชน์ในทางความคิดมากเลยทีเดียว คงเหลือแต่ด้านการปฏิบัติเท่านั้นแหละครับที่ยังต้องเริ่มต้นเสียที
สวัสดีค่ะ
ดีจังเลยค่ะ ที่ตอนนี้สมาชิกเราหันมาสนใจสติ เรื่องในตัวเองมากขึ้น พูดเหมือนง่าย แต่ค่อนข้างยาก แต่ต้องลงมือปฎิบัติ พระพุทธเจ้าทรงสั่งสอนเราไว้ ถ้าเราศรัทธากฎแห่งการทำดีได้ดี คุณก็จะได้ผลตามกฎนั้นทุกประการ
สวัสดีครับ
ผมขอบพระคุณอย่างยิ่งเลยนะครับที่วกกลับมาต่อยอดความคิดกันอีกครั้ง
ผมมองว่าปัญหาหลักของการสร้างคุณภาพชีวิตทั้งในทางโลกและทางธรรมก็คือการขาดความมุ่งมั่นในหลักแห่งการ "ปฏิบัติ" อย่างจริงจัง
บ่อยครั้งที่เราพยายามค้นหาคำตอบของคนอื่นอยู่อย่างไม่รู้หน่าย จนลืมที่จะกลับมาค้นหาตัวตนของตนเอง กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็พลัดหลงไปไกลจากจุดเริ่มต้นอย่างมหาศาล
ระยะหลังผมอ่านหนังสือปรัชญาจากโลกตะวันออกค่อนข้างมาก หากแต่อ่านผ่านวรรณกรรมในรูปของบทกวี, ความเรียงอันเป็นปรัชญา โดยเฉพาะ วิถีแห่งเต๋า ., กวีนิพนธ์ของเรียวกัน, ขุนเขายะเยือกของฮั่น ชาน หรือแม้แต่ลมฤดูใบไม้ร่วงของหลี่ไป๋ (กวีพเนจรของจีน) ...
หนังสือเหล่านี้ ช่วยให้ผมสงบเย็นขึ้น ... และรู้สึกตนในการที่จะควบคุมตนเองมากกว่าที่เป็นมา ตอนนี้ก็สนใจที่จะอ่านหนังสือพระพุทธศาสนาของไทยบ้างแล้ว ...
ส่วนการปฏิบัติอย่างจริงจังนั้น ก็ยังเป็นสิ่งที่ต้องปักใจเริ่มต้นในเร็ววันนี้ ..
...
ขอบพระคุณครับ
สวัสดีค่ะคุณแผ่นดิน
เราเป็นกัลยาณมิตรกันนี่คะ อยากบอกว่า คนที่จะทำสมาธิได้ง่าย ก็คือคนที่เป็นสัมมาทิฎฐิ หรือคิดดีตลอด เช่นคุณนั่นแหละ ใจจะนุ่มนวล เวลาเราจะหยุดใจ หรือบริกรรม ให้อารมณ์เป็นหนึ่ง ก็จะมีเรื่องดีๆ มาให้เลือก แต่สำคัญตรงที่ใช้สติอยู่กับเรื่องนั้นให้ต่อเนื่องอย่าให้มีช่องว่างคิดอย่างอื่นเลย แล้วคุณแผ่นดินจะพบความอัศจรรย์ แห่งจิตเอง คืนนี้ลองดูซิคะ
สวัสดีครับ
ขอบคุณในคำแนะนำที่เต็มไปด้วปยระโยชน์ ไว้เมื่อผมเริ่มสัมผัส หรือปฏิบัติจริงอย่างเต็มภาคภูมิ คงได้มีโอกาสได้เขียนบันทึกในทำนองนี้บ้าง
ขอบคุณอีกครั้ง ครับ
สวัสดีค่ะคุณพนัส
กรณีนี้ ดีที่สุดคือ ปล่อยวาง อย่าไปคิดย้อนอีกเลยค่ะ
พี่เคยใส่บาตร แล้วเห็นมีการเวียนเทียนกัน
ไม่สบายใจและคิดหงุดหงิด เป็นอันว่าไม่ได้บุญกัน
พระท่านให้ตัดไป ไม่ต้องไปตามย้อนดูอีกค่ะ ใจเราจะได้ผ่องใสค่ะ