ความผิดที่น่า..ปล่อยเลยไป

เมื่อวานตอนเย็น   ครูอ้อยออกจากโรงเรียนประมาณ 16.30 น. 

เมื่อมาถึงบริเวณที่ขายกับข้ามริมถนน  ครูอ้อยเลี้ยวไปได้สักช่วง สามคันรถ  ก็จอด  ล็อครถได้ก็ลงจากรถ  ไปซื้อกับข้าว  ซึ่งได้แก่  อาหารสำเร็จรูป  ปลานิลทอด  ต้มไก่มะนาว  

ครูอ้อยได้ยินแม่ค้าขายส้มตำเจ้าประจำพูดว่า...อาจารย์อ้อยถูกใบสั่งแล้วค่ะ  

ครูอ้อยหันขวับไปที่รถทันที  เห็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ 2 นายขี่รถมอเตอร์ไซค์มา  นายหนึ่งนั่งคร่อมรถอยู่  อีกนายหนึ่งกำลังเขียนอะไรอยู่ 

ครูอ้อยรีบปราดไปหาทันที....อะไรกันคะ   เป็นคำถามทักทาย   ......

คุณจอดรถกีดขวางจราจรในเวลาเร่งด่วน  ทำให้การจราจรติดขัด 

ครูอ้อยฟังตามและคิดตามด้วย  พร้อมกับมองผิวถนน  ไม่มีรถวิ่งไปมาเลยสักคันเดียว  ครูอ้อยมองนาฬิกาข้อมือ  ก็เห็นเวลา 16.45 น.  แล้วลักษณะของรถก็จอดหล่นไปจากขอบถนน  ให้รถคนอื่นแซงได้อย่างสบาย...

ขอโทษค่ะคุณตำรวจคะ  ดิฉันเป็นครูโรงเรียน....สอนที่นี่มาเป็นเวลา 13 ปีแล้ว 

ในขณะที่พูด  ชาวบ้านรวมทั้งคนขายของก็เดินมาเป็นกำลังใจ...แบบไทยมุง  

แล้วคุณบอกว่า  เป็นเวลาเร่งด่วน  นี่มันจะห้าโมงเย็นก็จริงอยู่  แต่ดิฉันมายืนคุยกับคุณนี่ 5 นาทีแล้ว  ยังไม่เห็นรถวิ่งมาสักคันเดียว...แล้วคุณจะมาเขียนใบสั่ง..นี่รู้สึกว่า.....

จากนั้น  เจ้าหน้าที่รู้ว่า  เป็นครู  จึงหยุดเจรจา  และรีบขึ้นรถ  และขับออกไป 

ครูอ้อยมองตามทั้ง 2 นายไป แม่ค้าพ่อขาย  ปรบมือให้ครูอ้อยกันใหญ่เลย...

ครูอ้อยคิดว่า...นี่มันเป็นความผิดที่น่า...จะปล่อยเลยไป