เป็นวันหยุดสบายๆ ที่ไม่ต้องอยู่เวรครับ และคนไข้ที่รับนอนอยู่ก็ไม่มีอาการที่น่าเป็นห่วงแล้ว ความคิดความรู้สึกวันนี้จึงสบายๆอย่างยิ่งครับ
จริงๆแล้วหลังจากที่ตื่นมา ตอนเช้าทุกๆวัน ก็จะเริ่มที่การทำสมาธิ เสร็จแล้วก็จะกำหนด ระลึก ทบทวน กิจกรรม งานที่จะต้องทำวันนี้ ไล่ดูแล้วหลายสิบอย่าง....
เมื่อไล่เรียงดูแล้ววันนี้ว่าง อยากจะทำงานหลายอย่างที่อยากจะสะสางให้เสร็จ เพราะถ้าเป็นวันธรรมดาก็จะไม่มีเวลาที่จะทำเลย
อาจจะมีเวลาแต่ก็รู้สึกเหนื่อยๆๆ มีแรงใจ แต่กายหมดแรง....
แต่แล้ววันนี้ก็ผ่านไปทั้งวัน เมื่อมานั่งทบทวนว่า วันนี้เราใช้เวลากับอะไรบ้าง ได้ทำสิ่งที่ตั้งใจไว้ครบถ้วนหรือไม่
สรุปว่า
ทำได้เพียง 2 ใน 10 อย่างที่ต้องทำเอง เพราะอะไรนะ ???
คิด...??? พบว่าเราใช้เวลาส่วนมากอยู่กับลูก...กับคุณพ่อ...
ลูก...ในวันปกติ เราได้เพียงพูดจากันเล็กน้อย สาวน้อยวัยขวบครึ่ง ช่างเจรจา และกำลังเรียนรู้
ผมระลึกคำของ แม่ของลูกที่เตือนสติ เรื่องการให้เวลากับลูกเสมอๆ ว่า.....เวลากับลูกผ่านไปทุกวัน ลูกโตขึ้นๆ ทุกวัน เราไม่สามารถย้อนกลับได้ เวลาที่ให้กับลูก กิจกรรมที่ทำร่วมกัน และการเรียนรู้ เป็นสิ่งที่มีค่ามากกว่าหลายสิ่งมาก
วันนี้ผมจึงถามตัวเองว่า งานกับลูกจะเอาอะไร และในที่สุดก็เลือกอยู่กับลูก พาลูกน้อยไปเรียนรู้ธรรมชาติ คุยกัน แนะนำ ในสิ่งต่างๆ เพื่อหวังให้เขาเติบใหญ่เป็นมนุษย์ที่มีความบริบูรณ์ของกายใจและจิตวิญาณมากที่สุด
และความรู้สึกดีๆที่เกิดขึ้น กับสิ่งที่เราได้ติดสินใจทำวันนี้ ดีมากๆ รู้สึกถึงคุณค่าของเวลา ของคนที่เรารัก....
การผ่อนคลายและปล่อยวางบ้าง ทำให้กายใจได้พักผ่อน ผุดความคิดดีๆ เล่าสู่ก้นฟัง
สวสัดีครับ
พี่เอก....
ขอบคุณมากครับ ดูแลสุขภาพ และขับรถดีๆด้วยนะครับ