ลูกทำได้เพียงแค่อ้าแขนรับชะตากรรมที่พ่อแม่กำหนด

ลูกทำได้เพียงแค่อ้าแขนรับชะตากรรมที่พ่อแม่กำหนด
 

วันก่อนโน้น  ได้พุดคุยกับอาจารย์เพ็ญประภา(จริงๆแล้วก็คุยกันทุกวันอยู่แล้วอ่ะ  แต่จะคุยเรื่องทั่วๆไป  เม้าท์กันมันๆมากกว่า)   อาจารย์เพ็ญประภาได้เล่าเรื่องของเด็กนักเรียนในห้องให้ฟังเรืองปัญหาทางบ้านของนักเรียนในที่ปรึกษา  ปัญหาประมาณว่าพ่อแม่กำลังจะแยกทางกัน ด้วยเหตุผลบางประการ   ทำให้นักเรียนจะต้องลาออกเพื่อไปอยู่กับแม่ที่จังหวัดอื่น(ไปเรียนต่อที่อื่น)

 

ได้ยินแล้วก็นึกถึงปีที่ผ่านๆมา    ในแต่ละปีมีนักเรียนในห้องหลายคน  ที่พ่อแม่แยกทางกัน  นักเรียนอาศัยอยู่กับป้า , ปู่-ย่า ,ตา-ยาย หรือไม่ก็อยู่กันพร้อมหน้าแต่ครอบครัวไม่อบอุ่น

 ดูจากพฤติกรรมเด็กกลุ่มนี้  ส่วนใหญ่แล้วเห็นได้ชัดเลยว่าเป็นเด็กค่อนข้างมีปัญหา  แสดงพฤติกรรมที่แข็งกร้าวเรียกร้องความสนใจ    และเป็นคนที่อ่อนไหวง่ายๆ

 แล้วยิ่งได้ไปเห็นสภาพบ้านนักเรียนแล้วทำให้รู้เลยว่า  พฤติกรรมที่นักเรียนแสดงออกมาให้เห็นที่โรงเรียนนั้นมาได้อย่างไร   เห็นแล้วก็เข้าใจ  เห็นใจ  แต่ปัญหาเรื่องความสัมพันธ์ในครอบครัวของนักเรียนเป็นปัญหาลึกเกินไปที่เราจะเข้าไปช่วยแก้ไขได้    

ในฐานะครูคงทำได้เพียงแต่เข้าใจ  เห็นใจ  ยอมรับในสิ่งที่นักเรียนเป็นและกระทำ(แม้บางครั้งจะทำใจยอมรับได้ยากในสิ่งที่นักเรียนทำก็เถอะ)   และช่วยเหลือนักเรียนในสิ่งที่ครูสามารถช่วยได้เท่านั้น

คิดถึงเรื่องนี้แล้วทำให้นึกถึงข้อความที่เคยอ่านผ่านตามาจากหนังสื่อเล่มไหนหรือเว็บไหนซักเว็บนึง  จำไม่ได้แล้ว    เค้าเขียนไว้ว่า 

"พ่อแม่ต่างเลือกได้ว่าจะอยู่ หรือจะเลิก แต่..ลูก..เลือกไม่ได้เลย ทำได้เพียงแค่อ้าแขนรับชะตากรรมที่พ่อแม่กำหนด"

ด้วยเหตุผลกลใดกันหนอ ที่ทำให้ลูกไม่มีสิทธิ์เลือกได้เลยว่าจะเกิดมากับครอบครัวแบบใด  พ่อ-แม่ เป็นแบบใด  ลูกทำได้เพียงอ้าแขนรับชะตากรรมจากพ่อ-แม่เท่านั้น