อนิจจารถหลวง

อนิจจารถหลวง 

เจ้ามี ราคา กว่าสี่หมื่น

เขาชมชื่น เพราะว่าใช้ ทันใจยิ่ง

เขาบอกว่า รถคันนี้ ดีจริงจริง

ยิ่งบิด ยิ่งวิ่ง ยิ่งว่องไว

คนโน้นจอด คนนั้นจ้อง จองจะขับ

วันวันนับ สิบเที่ยว เจ้าทนได้

แต่ต่อให้ เครื่องรถ ดีอย่างไร

ย่อมมีวัน ทนไม่ไหว ได้แน่นอน

เพราะบางแห่ง เริ่มหลวม และเริ่มหลุด

เขาก็ยัง ไม่ยอมหยุด ให้พักผ่อน

เครื่องมือซ่อม ที่ใช้ ไม้ถึงค้อน

แก้ขัด ไปก่อน ก็แล้วกัน

จึงมีทั้ง รอยเคาะ และรอยทุบ

รอยบี้บุบ อยู่ทั่ว ตัวรถนั่น

เป็นขยะ วิ่งได้ ในฉับพลัน

สุดท้าย จึงถึงวัน ปลดระวาง

หากเขาเห็น ว่าเจ้าเป็น เช่นของเขา

ไฉนเล่า จะใจดำ ทำทิ้งขว้าง

คงถนอม ซ่อมแซม แถมเช็ดล้าง

คงใช้อย่าง คุ้มค่า คุ้มราคา...

เขาเคยเข็น เข้าห้อง คล้องด้วยโซ่

เดี๋ยวนี้ โถ...เขาเอาพิง กับข้างฝา

แทบไม่มี ใครแล แม้หางตา

อนิจจา...เป็นรถหลวง ช้ำทรวงเอย

-ปณิธิ  ภูศรีเทศ-

[มณี ขิระนะ]

น่าสงสารรถนะ  แล้วคนของหลวงล่ะ! น่าจะมีสภาพเช่นเดียวกับรถของหลวงหรือเปล่า.....