ของผมทั้งยาว ทั้งใหญ่

ความเหมาะสม คือ หนึ่งคำตอบของการก้าวเดินที่มั่นคง

             “อยู่ด้วยกันมาตั้งนานเพิ่งรู้ชัดๆก็วันนี้เอง มิน่าล่ะพวกเราก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกัน” คำกระซิบกระซาบจากสาวสวยท่านหนึ่งกับเพื่อนข้างๆ รวมทั้งหน้าตาที่ต่างตื่นตระหนกของทุกคนกับคำสารภาพที่ได้ยิน

          หนุ่มหล่อท่านนั้นยังอธิบายต่ออีกว่าตนเองก็เพิ่งรู้ตัวเหมือนกันว่าสิ่งที่ตนเองเป็นนั้น คนอื่นๆอาจจะรับไม่ได้ ทำให้ทุกคนรู้สึกกดดันและเหมือนถูกบังคับกลายๆ ในขณะที่ตนเองยังไม่พร้อม “ขาที่ยาวเกินไปของผม ทำให้ลูกน้องเดินตามไม่ทัน ผมก้าวไปซักระยะหนึ่งแล้ว พอหันกลับมาอีกทีลูกน้องถูกทิ้งห่างซะไกล ช่องว่างเกิดขึ้นมากเกินไประหว่างผมกับลูกน้อง ผมให้ก้าว 5 ก้าว พวกเขาก็ก้าว 5 ก้าว ผมให้ก้าว 10 ก้าว พวกเขาก็พยายามก้าว 10 ก้าวตามที่ผมบอก มันพลาดตรงที่ว่าขาของผมยาวกว่าขาของลูกน้อง เปรียบเสมือนความรู้ความเข้าใจที่ไม่เท่ากัน ทำให้เกิดช่องว่างขนาดนี้”

          “ความใจใหญ่เกินไปของผมก็เหมือนกัน ผมคิดเอง เออเองว่า จะต้องให้ได้รางวัลโน่นรางวัลนี้ ซึ่งแทบไม่เคยรู้ตัวเลยว่ามันการกดดันและบังคับลูกน้องมากเกินไป ส่วนลูกน้องผมก็ดีแสนดี ขนาดไม่ไหวก็ยังกัดฟันทำตามที่ผมบอก เพราะกลัวว่าผมจะเสียใจ”

          “วันนี้เป็นวันที่ดีจริงๆครับ ที่ผมได้รับรู้ว่าสิ่งที่เป็นนั้นมันทั้งยาวทั้งใหญ่จริงๆ และอยากขอโทษพวกเราทุกคนด้วยที่กดดันมากเกินไป ผมจะลดขายาวๆของผมลง เราจะก้าวไปด้วยกัน ไปพร้อมๆกัน และผมจะลดขนาดของความคาดหวังของผมให้เหมาะกับพวกเราทุกคนด้วย การค่อยเป็นค่อยไป ค่อยๆเดิน แต่มีเป้าหมายที่ชัดเจน รวมทั้งการเก็บเกี่ยวสิ่งดีๆขณะเดินทาง ผมคิดว่าพวกเราน่าจะมีความสุขมากกว่าการเร่งเดินแต่พอไปถึงเส้นชัยแล้วหมดแรงแล้วก็ไม่ได้ชื่นชมกับความสำเร็จที่เกิดขึ้นเพราะเหนื่อยมากเกินไป ซึ่งจะส่งผลให้ความสำเร็จนั้นมันไม่ยั่งยืนจริงไหมครับ”

          สีหน้าที่ตื่นตระหนกของแต่ละคนที่ได้ยินได้ฟัง ค่อยๆฉายแววแห่งรอยยิ้มออกมาแทน ความรู้สึกที่ถูกกดดันถูกทำลายทิ้งไปแล้ว มีแต่ความเข้าใจระหว่างกันเข้ามาแทนที่ คิ้วขมวดถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้ม ความคาดหวังถูกแทนที่ด้วยความเข้าใจ และนี่คงเป็นของขวัญที่วิเศษที่สุดสำหรับทุกคนเพื่อเฉลิมฉลองปีใหม่นี้ และเป็นนิมิตหมายอันดีที่จะก้าวต่อไปในเส้นทางการพัฒนาคุณภาพโรงพยาบาลต่อไป