ให้ชีวิต....โดยการบริจาคโลหิต
การให้ที่มีคุณค่ามากที่สุดคือการให้ชีวิต การให้ชีวิต ใช่ว่าเราจะฆ่าตัวตายแล้วเอาวิญญาณเราไปให้เขา มันไม่ใช่ แต่การให้ชีวิตคือ การให้ในสิ่งที่เขาขาดและต้องการ
การบริจาคเลือดก็เป็นการให้ชีวิตเช่นกัน ดั่งที่โรงเรียนบางลี่วิทยา โรงเรียนจะตั้งอยู่ตรงข้ามกับโรงพยาบาลสมเด็จพระสังฆราชองค์ที่ ๑๗ เมื่อทางโรงพยาบาลขาดเลือดที่จะต้องให้ผู้ช่วย ทางโรงพยาบาลก็จะโทรศัพท์มาแจ้งให้ท่านอาจารย์มนต์ วงษ์วิจารณ์ ได้รับทราบ ทางอาจารย์มนต์ก็จะหาเด็กนักเรียนชั้น ม.๕ และ ม.๖ ที่มี อายุ น้ำหนัก ไม่มีโรคประจำตัว ไปบริจาคเลือด ทั้งนี้ ต้องขึ้นอยุ่กับความสมัครใจของเด็กนักเรียน ก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เชื่อได้ว่า "เด็กบางลี่วิทยาไม่เคยแล้งน้ำใจ "
ส่วนตัวหนูเองนั้น กลัวเข็ม เป็นชีวิตและจิตใจ มีอยู่ครั้งหนึ่ง อาจารย์มนต์ ท่านเดินมาบอกว่า ให้ไปบริจาคเลือดด้วย ตัวหนูเองก็ตั้งใจเกินร้อยที่จะไปบริจาค เพราะในใจคิดว่า คนอื่นบริจาคได้ หนูก็ต้องบริจาคได้เช่นกัน แต่เชื่อไหมค่ะว่า พอหนูไปถึงห้องบริจาคเลือด พอหนูเห็นเข็มฉีดยาเท่านั้นเอง ใจเต็มร้อยของหนูที่หนูมี มันลดจนติดลบหนึ่งร้อยเลยก็ว่าได้
ดูเพื่อนๆบริจาคกันคนละถุง เราก็นั่งกินปักกิ่งและนมที่คุณหมอเตรียมไว้ให้ผู้ที่บริจาคเลือดเสร็จแล้วได้กินกันก่อนกลับ (ไม่บริจาคแล้วยังจะไปกินของเขาอีก) แต่ถึงยังไง ถึงหนูจะไม่กล้วบริจาคเลือด หนูก็ได้ช่วยคุณหมอดูแลคนไข้ ในโครงการ " จิตอาสา " ของทางโรงพยาบาล (ถือว่าแทนการบริจาคเลือดก็แล้วกันนะค่ะ)
การให้เหล่านี้ เป็นสิ่งที่ผู้คนอีกจำนวนมากต้องการ ทุกคนเป็นทรัพยากรที่มีคุณค่าต่อสังคม ถ้ารู้จักกระทำหรือปฏิบัติตนให้เกิดประโยชน์สูงสุดต่อสังคม
ทิ้งท้ายด้วยคำถามที่ว่า " กลัวเข็มจะทำยังไงดีค่ะ "
ความเห็น (6)
- อ่านแล้ว ขำ..ขำ..ดีครับ
- แบบว่าน่ารักและสดใส
ขอบคุณอาจารย์ beeman มากนะค่ะ ที่แวะมาเยี่ยมกัน
แต่อยากจะบอกว่า หนูกลัวเข็มจริงๆนะค่ะ
น้องจิครับ
- ขอเพียงกล้าเริ่มต้น มี 1 แล้วก็จะมี 2
- ถ้ามีญาติสนิทของเรา เช่น พ่อ แม พี่ น้อง ต้องการเลือด เราก็จะกล้าให้เข็มเจาะ
- ให้คิดไว้ในใจว่า คนที่รอเลือดเราอยู่ เป็นญาติของเราครับ
- เป็นกำลังใจให้ครับ แล้วส่งข่าวด้วย
สวัสดีเจ้าค่ะ คุณโต๊ก
เป็นกำลังใจให้เช่นกันเจ้าค่ะ ณ วันนี้ หนูก็ยังไม่เลิกกลัวเข็มเจ้าค่ะ คิคิ 5555++
รักษาสุขภาพด้วยนะเจ้าค่ะ -----> น้องจิ ^_^
บริจาคเลือดครั้งแรกที่โรงพยาบลสมเด็จพระสังฆราช เมื่อปี ๒๕๓๓ ปัจจุบันครั้งที่ ๖๙ แล้วครับ
คิดถึงคนบางลี่ สองพึ่น้องทุกคน
สมัยก่อนหน้าน้ำต้องนั่งเรือไปทำงานจากบางลี่ ต้นตาล บางเลน บางสะแก บ้านกุ่ม รางทอง บางพลับ หัวโพธิ์ ได้ประสบการณ์ชีวิตเยอะ
ปัจจุบันรถไฟยังให้บริการอยู่หรือเปล่า
ตำบลศรีสำราญ ยังมีการปลูกหน่อไม้ฝรั่งหรือเปล่า เป็นผลงานร่วมกันของเจ้าหน้าที่ยุคนั้น
กลับบางลี่เมื่อไหร่ ฝากความดิดถึงไปบอกลุงสำรวม ชูก้าน สำนักงนเกษตรอำเภอสองพี่น้องด้วยนะ