บันทึก

การเวลาไม่เคยปราณีต่อเส้นทางชีวิต

     มีทางแยกอยู่ทางแยกหนึ่ง มีเส้นทางมากมาก มาบรรจบกัน ตัวเรายืนอยู่ตรงกลางของทางแยกพอดี มองดูแต่ละเส้นทาง ก็สามารถไปได้ทุกทางไม่ว่าจะมองตรงไปข้างหน้า มองซ้าย มองขวา หรือกลับหลังหันก็ตาม แม้ว่าแต่ละเส้นทางจะสั้นยาวไม่เท่ากัน แต่จะมองเห็นสิ่งๆหนึ่งซึ่งอยู่ตรงปลายทางนั่นคือเป้าหมายซึ่งก็คือความสำเร็จซึ่งเป็นที่ปรารถนาของหลายๆคน ทุกคนเกิดมา ก็ต้องมายืนอยู่ตรงจุดนี้เหมือนกัน ต่างกันตรงที่ ในเวลาใด เราจะหลับตา เราจะมองดูเฉยๆ หรือเราจะเริ่มก้าวเดินไปตามเส้นทางที่เราเลือกและอยากจะไปให้ถึงปลายทางที่เราตั้งใจไว้หรือไม่ ถ้าไม่เริ่มเดินก้าวไปเสียตั้งแต่วันนี้ เดี๋ยวนี้ อีก 10 ปีข้างหน้า เราก็จะยังคงต้องยืนอยู่ที่เดิม มองดูคนอื่นไปถึงปลายทาง มองดูคนอื่นประสบผลสำเร็จ ได้แต่ยินดีกับคนอื่น แต่ตัวเองจะต้องอับเฉาไปเรื่อยๆตามกาลเวลา และเส้นทางต่างๆที่มองเห็นก็จะเริ่มหายไปเรื่อยทีละเส้นทางๆ จนแทบจะไม่มีเส้นทางให้เลือก และในที่สุดก็จะเหลือเส้นทางเดียวคือ เส้นทางสายบังคับ ซึ่งไม่เลือกก็ต้องไป เส้นทางนี้จะยาวไปเรื่อยๆ ไม่มีแม้จุดหมายปลายทาง ไม่ต่างอะไรกับปลาที่ลอยตามน้ำ ถึงเวลาหรือยังที่เราจะเลือกเส้นทางแห่งความสำเร็จในสิ่งต่างๆตามที่ใจเราปรารถนา...