ส่งเมลล์ให้หัวหน้า(พี่สาว)

เพราะว่าชีวิตของทุกคนก็ต้องเรื่องแบบนี้ทั้งนั้นจะช้าหรือเร็วก็ต้องเจอ

ชวิตวันนี้เป็นไง ถ้าถามว่ามีความสุขหรอป่าวก็ตามอัตภาพแต่พยายามไม่เอาความทุกข์มาใส่สมอง  รู้ว่าทุกคนอยากมีความสุขทุกคนนั่นแหละแต่เราเลือกได้ที่ใหนละคะ  คิดว่าทุกข์ได้ก็สุขได้  สุขได้ก็ทุกข์ และคงไม่มีไครจะทุกข์ได้ตลอดเวลา จงเชื่อมั่นในตัวเอง ว่าเรามีความสุขได้ด้วยตัวของเราเอง   จงอย่าเอาหัวใจไปผูกไว้กับรองเท้าไครเพราะนั่นหมายถึงว่าวันหนึ่งถ้าเขาเดินจากเราไป เราก็ต้องเจ็บปวด แต่ความผูกพันก็ต้องมีเป็นธรรมดาของคนที่อยู่ร่วมกันมานาน  ซึ่งมันก็ยากที่จะตัดได้ทันที  สิ่งเล็กน้อยที่สะสมมันย่อมมีค่าต้องมีเหตุการณ์อะไรบางอย่างที่ทำให้เรานึกถึงมันเสมอ แต่เราก้เก็บแต่สิ่งดีไว้  คนเราก็มีข้อดีข้อเสียกันทั้งนั้น  อยู่ที่ว่าเรายอมรับมันได้ขนาดใหน ถ้าเรายอมรับได้ก็ดีไป แต่ถ้ามันไม่เป็นอย่างนั้นมันก็ย่อมเกิดการเจ็บปวดเราไม่ได้เลือกเจ็บปวดและเราก็เลี่ยงไม่ได้ มีทางเดียวก็คือทำใจยอมรับแล้วถอยออกมา จากในที่ที่ทำให้เราเจ็บปวด  อย่าตีกรอบชีวติมากเกินไปเพราะนั้นทำให้เราไม่ค่อยมีความสุขเท่าที่ควรแต่ไม่ใช่ว่าชีวิตนี้ไม่มีหลักอะไรเลย เรารู้เราดูเราเห็น 

    ถ้าถามว่าป้องเคยร้องให้ใหม อาจจะบ่อยแต่ไม่ค่อยร้องให้ไครเห็นแต่บางทีก็ไม่อยากร้องหรอกค่ะน้ำตามันใหลโดยไม่เหตุผลอาจเป็นเพราะว่าเราเหนื่อยเกินไปหรอป่าวที่จะคิด บางทีก็ปล่อยให้เป็นไปตามยถากรรมเพราะว่าเราแก้ใขอะไรไม่ได้แล้ว.........

   บางครั้งก็เหนื่อยเกินไปที่จะอธิบายว่าเป็นอะไร  แต่เรื่องของป้องไม่ค่อยมีไรหรอกค่ะ  ชิวิตมนุษย์ธรรมคนหนึ่งที่มีหนึ่งหัวใจสองมือสองเท้า ความคิด(มีสาระหรอไม่ก็ไม่รู้)เต็มสมองแค่ไม่อยากให้ไครเครียดเพราะว่ามันเป็นบรรยากาศที่ไม่ดีเลย

ป้อง