ชีวิตที่พอเพียง : 294. ดูละครเพลง
หลังจากลงบันทึกเรื่องไปเจนีวา ศ. ดร. ยอดหทัย เทพธรานนท์ ก็ อี- เมล์มาแนะว่า ควรจะเปลี่ยนชื่อเรื่องตอนนั้นเป็น "ชีวิตที่เกินพอเพียง" ซึ่งก็เป็นจริงอย่างที่ท่านว่า และบันทึกตอนนี้ ก็เป็นอีกส่วนหนึ่ง ของ "ชีวิตที่เกินพอเพียง" ของผม เอาเข้าจริง ชีวิตของคนเราย่อมมีหลากรส หลากหลายสไตล์ หลากหลายประสบการณ์ในคนเดียวกัน
วันเสาร์ที่ ๒๖ พ.ค. ๕๐ ครอบครัวผมยกทีมกันไปดูละครเพลง "ฟ้าจรดทราย" ที่โรงละคร รัชดาลัย ที่ถนนรัชดาภิเษก เราไปดูรอบบ่ายเพื่อจะได้ไม่ต้องอดนอนหากไปดูรอบค่ำ เพราะละครยาวถึง ๓ ชั่วโมง นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมได้ดูละครเพลงของไทย ที่จริงละครของฝรั่งผมก็เคยดูเรื่องเดียว คือ Le Miserables แต่ดู ๒ หนด้วยความติดใจ คือดูที่อังกฤษ แต่นั่นก็กว่า ๑๕ ปีมาแล้ว และไม่ใช่ละครเพลงแบบ บรอดเวย์ ซึ่งผมไม่เคยดูเลย
ที่จริงค่าตั๋วเข้าชมละครนี้แพงมาก แต่ในฐานะกรรมการธนาคารไทยพาณิชย์เขาให้ตั๋วฟรี เราจึงได้ไปนั่งในชั้น บ็อกซ์ โดยครอบครัวเราครอบครองทั้ง บ็อกซ์เลย ซึ่งก็มีเพียง ๘ ที่นั่ง ยังมี บ็อกซ์ ที่เป็นของเมืองไทยประกันชีวิตอีก ๑ บ็อกซ์ อยู่ตรงกันข้าม ที่นั่งทั้งหมดมี ๑,๔๕๐ ที่นั่ง ใหญ่กว่าโรงละครที่อังกฤษที่ผมเคยไปดูประมาณ ๓ เท่า
ผมชื่นชมว่าละครนี้ทำได้ดี ผมติดใจเสียงร้องของพระเอก มอส ปฏิภาณ ว่ารื่นหูและไต่เสียงลดเสียงได้อย่างน่าฟังมาก และติดใจว่าเพลงไพเราะ แต่เสียงดนตรีดังจนรู้สึกหนวกหู ลูกๆ เขาบอกว่าในโรงหนังก็เป็นอย่างนี้ แสดงว่าผมไม่ชินกับเสียงดนตรีที่ดังขนาดนี้ ผมชอบเครื่องแต่งตัว ว่าสวยงามมาก ที่ติดใจเป็นพิเศษคือฉาก ทำได้สวยงามจริงๆ หมอฟันเพื่อนของลูกสาวชอบการเปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวแสดง ว่าทำได้รวดเร็วและแนบเนียนมาก
ที่นั่งชั้น บ็อกซ์ นี้ดีในแง่โก้ และสะดวกสบาย เพราะเขามีห้องรับแขกส่วนกลุ่มให้ใช้ มีเครื่องดื่มใส่ตู้เย็นไว้บริการฟรี มีห้องน้ำในตัว ดังนั้นเราจึงได้ใช้ห้องน้ำอย่างสะดวกสบาย ไม่ต้องทน แต่ลูกสาวที่อยู่ที่นิวยอร์คและเคยดูละคร บรอดเวย์ ถามผมว่าทำไมไม่เอาที่นั่งที่ ดร. ประพนธ์และครอบครัวนั่ง เพราะตรงนั้นคือที่นั่งที่แพงที่สุด เสียงดนตรีไพเราะที่สุด เรียกว่า orchestra seats
ผมไม่คุ้นเคยกับการเดินศูนย์การค้าใหม่ๆ ไปเห็นศูนย์การค้า Esplanads ที่โรงละครรัชดาลัยตั้งอยู่ รู้สึกว่าเต็มไปด้วยสินค้าฟุ่มเฟือยและไม่จำเป็น น่าสงสารคนสมัยนี้ ที่ถูกมอมเมาจากสังคมโดยไม่รู้ตัว ทำให้ดำรงชีวิตแบบพอเพียงได้ยาก ในด้านนี้ผมโชคดี ที่บำเพ็ญตบะมาจนแก่กล้าในระดับที่ "มีภูมิคุ้มกันสูง"
วิจารณ์ พานิช
๓๐ พ.ค. ๕๐
ความเห็น (5)
 |
สวัสดีค่ะ
ดิฉันเข้ามาเพื่อที่จะ บอกว่าเห็นด้วย กับที่อาจารย์พูดว่า
บันทึกตอนนี้ ก็เป็นอีกส่วนหนึ่ง ของ "ชีวิตที่เกินพอเพียง" ของผม เอาเข้าจริง ชีวิตของคนเราย่อมมีหลากรส หลากหลายสไตล์ หลากหลายประสบการณ์ในคนเดียวกัน
ใช่เลยค่ะ จริงๆแล้ว ความพอเพียงคือสิ่งที่ดีที่สุด แต่ ชีวิตเรา ก็มีหลายมุม บางมุม เราก็เกินพอเพียงจริงๆค่ะ
อยู่ที่สิ่งแวดล้อมรอบตัวเราด้วย ทั้ง คน งาน และสถานที่ค่ะ
แต่ดิฉันไม่หลงไปกับความเกินพอเพียงนะคะ และพยายามดึงครอบครัวให้อยู่ในความพอดีให้มากที่สุดค่ะ
ผู้ที่รู้สึกว่าถูกมอมเมาเช่นกัน
สวัสดีค่ะ
ดิฉันเป็นอีกผู้หนึ่งที่รู้สึกว่าตนเองถูกมอมเมาโดยไม่รูตัว มารู้ตัวเมื่อวันหนึ่งที่ต้องการจะซื้อแชมพูสระผม 1 ขวด ด้วยความไม่มีเวลา จึงต้องการรีบซื้อและออกจากห้างไป แต่ถึงกับต้องยืนงง ในซุปเปอร์มาร์เก็ต ที่แค่แชมพูอย่างเดียวมีหลายยี่ห้อ และหลายแบบให้เลือกมากซะจนต้องใช้เวลากว่า สิบนาที กว่าจะเลือกซื้อได้ ยังไม่นับว่ายี่ห้อ หนึ่งๆจะมีโปรโมชั่นแนะนำ ในแต่ละรุ่นให้เลือกซื้อ มากกว่าจำนวนที่ต้องการ ซึ่งเหตุการณ์นี้จึงก่อให้ดิฉันเกิดสติในการเลือกใช้สินค้ามากขึ้น บางครั้งความเคยชินที่เราเห็นอยู่เป็นประจำ ห้างใหญ่ๆ ความหรูหรา ความสวยงาม การโฆษณาที่เกินจริง หรือแอบแฝงความจริง อาจทำให้เราถูกมอมเมาไปโดยไม่รู้ตัวจริงๆ
ด้วยความเคารพค่ะ
เดี๋ยวนี้คนไทย ติดวัตถุ ติดความเร่งรีบ ขาดจริยธรรมมากขึ้น เทคโนโลยีก็มีส่วนเกี่ยวข้องทำให้ไม่รู้จักความพอประมาณ ไม่รู้จักความพอดีของตนว่าอยู่จุดไหน คนไทยชอบการเลียนแบบ ยิ่งด้วยความโก้เก๋ และแล้วใหญ่ปัจจุบันมีบัตรเครดิต ยิ่งทำให้คนเป็นหนี้เพื่อความฟุ่มเฟือยมากขึ้น ปัจจุบันนี้ มองไปทางไหนก็มีคนเป็นหนี้ 80% เห็นแล้วสงสารจริง ๆ เลยนะครับ
บังเอิญแวะผ่านมาตอนค้นหาเรื่องละครเพลง อ่านเรื่องนี้เลยทำให้ย้อนนึกถึงความหลังที่สนุกๆเมื่อสามสิบก่อน ตอนอาจารย์เล่นละครทีวีที่หาดใหญ่ในโอกาสพิเศษวันจุฬาฯ อาจารย์สวมบทบาทเป็นพ่อนางเอก อาจารย์ผาสุขแสดงเป็นพ่อพระเอก ดารากิติมศักดิ์กันทั้งนั้น ผู้กำกับไม่ต้องเหนื่อยเลย
ฝากความเคารพระลึกถึงคุณหมออมราด้วยค่ะ