ในวันที่สมองว่างเปล่า

     สายลมข้างนอกหน้าต่างพัดเอื่อยๆ อ่อนๆ  ความคิดของผมก็ไม่ได้เคลื่อนไหวเหมือนสายลม  มันกำลังหยุดนิ่ง  นิ่งจนต้องถามตัวเอง “วันนี้จะเขียนบันทึกหรือไม่”      

     ทำไมความคิดผมถึงหยุดนิ่ง  ทั้งๆมีเหตุการณ์ในห้องDSS ตลอดทั้งวัน  บทสนทนาของน้องกับพี่เจ้าหน้าที่ที่น่าจะบันทึกไว้ ความสนุกสนานของน้องใหม่ตาบอดที่เข้ามาลงทะเบียนเรียนอยู่ที่นี่ทั้งวัน  ภาพของความสนิทสนมของเจ้าหน้าที่กับน้องๆ ที่เพิ่งเข้ามาใหม่   ความห่วงใยกันและกันของมนุษย์ตาบอดที่โทรออกไปถามคนที่ไม่ได้มาลงทะเบียนอยู่ที่ห้องDSS ว่าสามาถลงทะเบียนได้หรือเปล่า  แต่ผมกลับปล่อยเรื่องเหล่านี้ให้หลุดไปจากพื้นที่สมอง  ส่วนหนึ่งคงจะเป็นเพราะคิดถึงเรื่องลงทะเบียนเรียนที่ยังไม่เสร็จเรียบร้อยในวันนี้  ทำให้มันยังคั่งค้างอยู่ในสมอง  ถ้าผมพักเรื่องที่มันนค้างออกไปจากสมองได้ผมคงจะได้บันทึกถึงรายละเอียดของความสุข และความสนุกที่ได้เริ่มขึ้น และเพิ่มพูนจากงานสนับสนุนนิสิตพิการที่เรามีสมาชิกเพิ่มขึ้นอีกในปีนี้

 

[DSS "work with disability" ( หนิง )]

ลมพัดหวีดหวิว

ใจลอยละล่อง

กายต้องสะสางงานที่ค้างคา