สมบัติล้ำค่าของหอยทาก

               “เชื่อหรือไม่ว่า   เมื่อใจเราสงบนิ่ง  เวลาก็จะเคลื่อนช้าลง  ทำให้เรามีเวลาเพิ่มขึ้น  ลองฝึกใจให้รู้จักความสงบเย็นบ้าง”

สิงสาราสัตว์ทั้งหลายในฟาร์ม  ต่างคุยอวดกันว่าตัวเองมีความสำคัญอย่างไร?

ไก่ขันเสียงเจี้อยแจ้วก่อนใครแล้วบอกว่า “ไข่ของฉัน มนุษย์คนไหนก็อยากกิน”

หมูแย้งว่า  “เนื้อของฉันใครๆก็ชมว่าอร่อย”    

วัวตอบว่า  “นมของฉันมีคุณค่ากว่าสัตว์ชนิดใด”    

ม้าขาวยกขาทั้งสองตะโกนก้องว่า  “ใครจะเป็นอัศวิน   ก็ต้องขึ้นหลังฉันก่อน”  

ไม่มีตัวไหนยอมแพ้  ต่างทุ่มเถียงกัน   ระหว่างนั้นเองไก่ก็เห็นสัตว์ชนิดหนึ่ง   จึงร้องขึ้นว่า  

“เอ้า   หอยทากมาทำไม   จะมาประกวดกับเขาด้วยหรอ?   เธอมีอะไรดีบ้างล่ะ??”

“เปล่าหรอก   ฉันแค่เดินผ่านมา  แต่ฉันทีสิ่งหนึ่งที่มนุษย์ต้องการยิ่งกว่าสิ่งใด   เสียดายที่เอาไปจากฉันไม่ได้   ฉันมี   ‘เวลา’ ไงล่ะ” หอยทากตอบ

หอยทากเป็นสัตว์ที่ดูไร้ค่า    แต่ก็น่าอิจฉาอย่างยิ่งเพราะมีเวลาล้นเหลือ   ชีวิตไม่รีบร้อน   จะไปไหนมาไหนก็ไม่ต้องแข่งกับใคร

ผิดกับมนุษย์ทุกวันนี้   เร่งรีบไปทุกเรื่อง   กินข้าวก็เร่ง   ทำงานก็รีบ   รีบแท้กระทั่งหายใจ   ชีวิตก็เลยวุ่นขนาดหลับแล้วความวุ่นก็ยังตามเข้าไปในฝัน

ถ้าเรามีเวลาเหลือเฟืออย่างหอยทาก   ชีวิตจะมีความสุขเพียงไหน   ในโลกที่สรรพสิ่งถูกนำมาขายเป็นสินค้า  ไม่เว้นแม้กระทั่งรอยยิ้มและน้ำใจของคนไทย   เวลาเป็นสิ่งหนึ่งที่ซื้อขายกันไม่ได้   และแย่งจากใครก็ไม่ได้ด้วย

จริงอยู่เราสามารถจ้างคนมาทำงานแทนเรา   ทำให้มีเวลาเหลือทำอย่างอื่นได้มากขึ้น   แต่เราจ้องคนมากินข้าว   อกกำลังกาย   หรือศึกษาความรู้แทนเราไม่ได้  เราต้องทำสิ่งนั้นๆ  ด้วนตัวเราเอง

ความที่เรามีเวลาอยู่อย่างจำกัด   หาซื้อจากใครมาเพิ่มไม่ได้   เวลาจึงเป็นของมีค่ามาก    เพราะเหตุนี้เราจึงควรใช้อย่างประหยัดอดออม

แต่วิธีอดออมเวลาของคนสมัยนี้ก็คือ   รีบๆ  ทำ     ทำอะไรแต่ละอย่างต้องพยายามใช้เวลาให้น้อยที่สุด   อะไรที่ช่วยร่นเวลาได้  ต้องไปหามา   ดังนั้น   เครื่องทุ่นแรงทุ่นเวลาจึงขายดีมีเต็มบ้าน   ทั้งหม้อหุงข้าว  เตาไมโครเวฟ   เครื่องซักผ้า   ไปจนถึงรถยนต์

แต่น่าแปลกใจไหมว่า   ยิ่งรีบยิ่งเร่ง   เรากลับมีเวลาเหลือน้อยลง   แม้กระทั่งเวลาที่จะให้แก่ลูกก็ไม่มี   จนเดี๋ยวนี้หลายคนต้องเลี้ยงลูกกันทางโทรศัพท์แล้ว

แทนที่จะรีบทำเพื่อทำอะไรได้หลายๆอย่าง  จะไม่ดีกว่าหรือ   หากเลือกทำให้น้อยลง   แต่ให้เวลากับแต่ละอย่างเต็มที่   ไม่เร่งรีบ   แต่ก็ไม่เฉื่อยแฉะ

ลองพิจารณาดูจะพบว่าในแต่ละวัน   แต่ละอาทิตย์   มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่จำเป็น   แต่เรากลับเสียเวลากับมันไม่น้อย   อาทิ  งามสังคม  เดินช็อปปิ้งตามห้าง  ท่องอินเตอร์เน็ต   ดูแลจัดการสมบัตินานาชนิด  ฯลฯ

กิจกรรมเหล่านี้   หากสะสางให้เหลือเท่าที่จะเป็นหรือจำกัดเวลาลง  เราจะมีเวลาเหลือสำหรับสุขภาพกายและสุขภาพจิตตนเอง   และมีเวลาให้แก่ครอบครัว  ตลอดจนทำสิ่งมีประโยชน์อื่นๆอีก

ในชีวิตนี้   มีงานอยู่ประเภทคือ   ‘ด่วนแต่ไม่สำคัญ’  ‘ไม่ด่วนและไม่สำคัญ’  ‘ด่วนและสำคัญ’   ‘ไม่ด่วนแต่สำคัญ’  เวลาส่วนใหญ่ของคนเราหมดไปกับสองประเภทแรกไม่น้อยเลย   และที่วุ่นๆ   เพราะงานประเภทที่สามก็มาก

ที่เป็นเช่นนั้นส่วนใหญ่ก็เพราะไปละเลยงานประเภทสุดท้าย   พอไม่ดูแลสุขภาพร่างกาย   มี่เวลาให้

กับลูก  ก็เลยต้องปวดหัวเสียเวลากับโรคภัยไข้เจ็บ   และแก้ปัญหาของลูกอยู่บ่อยๆ   พูดอย่างนี้หมายความว่า การล้างจาน ถูบ้าน ซักผ้าไม่สำคัญ เพราะฉนั้นโละทิ้งไปเลยหรือ

       หามิได้ ไม่ว่าจะเป็นงานที่สำคัญหรือไม่ก็ตาม  ถ้าลงมือแล้วควรทำด้วยความใส่ใจ  ไม่รีบร้อน  และไม่พึงทำหลายอย่างในเวลาเดียวกัน เช่น  มือรีดเสื้อ ปากคุยโทรศัพท์  ส่วนตาดูลูกน้อย  การทำอย่างนั้นได้รับได้ปริมาณก็จริงแต่ด้อยคุณภาพ  แถมเพิ่มความเครียดอีกต่างหาก  คนทุกวันนี้เครียดกันมากเพราะชอบเร่งรีบ  ยิ่งรีบก็ยิ่งยิ่งรู้สึกว่าเสร็จช้า  จึงหงุดหงิดเลยเร่งหนักขึ้น   ซึ่งก็ส่งผลให้เครียดเพิ่มขึ้น  กลายเป็นวัฏจักร

        หลุดจากวัฏจักรนี้ได้ต้องเริ่มที่ ‘ใจ’ ก่อน  คือไม่เร่งรีบ  กฎขอเวลานั้นมีอยู่ว่า ยิ่งรีบก็ยิ่งช้า  (พิสูจน์กฎนี้ได้เวลารีบขับรถให้ถึงที่หมายหรืออยากหรืออยากให้หวานใจมาถึงไวๆ) เพราะฉะนั้นถ้าอยากให้เสร็จเร็ว  ก็ต้องทำใจสบายๆ   ใจไม่ต้องไปไหน   อยู่กับสิ่งนั้นแหละ  ถ้าไปพะวงถึงจุดหมายเมื่อไหร่  ก็พลอยเร่งรีบไม่รู้ตัว   แล้วความเครียดจะมาเกาะกุมใจ