เช้าวันนี้ก็เหมือนกับเช้าของสี่ห้าวันที่ผ่านมา ที่ฉันยังคงทำอะไรได้ไม่มากนัก นอกจากตารางงานประจำที่ต้องปฏิบัติอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ต่างกันตรงที่เช้าวันนี้ ฉันมีเวลามากพอที่จะทำสิ่งเล็ก ๆ ให้กับชีวิตที่ยิ่งใหญ่ อย่างน้อง "หนานเกียรติ เกียรติศักดิ์ ม่วงมิตร"
แม้ว่าฉันจะอ่านบทความของน้องหนานเกียรติแทบทุกบันทึก ละเอียดบ้างไม่ละเอียดบ้าง แล้วแต่ว่าจะทนอารมณ์สะเทือนใจได้เพียงใด อ่านผลงานของน้องและถ้อยคำอาลัยที่ทุกคนมีให้แก่น้อง
ทั้งที่gotoknow. oknation.เฟสบุ๊ค หรือแม้แต่ที่ประชาไท
หรือแม้แต่คำอาลัยจากบันทึกของตัวเอง 2 บันทึก
แต่ฉันก็ยังมีความรู้สึกว่า ฉันยังไม่ได้ดั่งใจ ที่ใจฉันอยากจะเขียนถึงสุภาพบุรุษสุดที่รักท่านนี้
สำหรับวันนี้ความสะเทือนใจของฉันที่มีมาตั้งแต่วันที่ ๑๘ กรกฎาคม ๒๕๕๔ ที่ผ่านมา ยิ่งเพิ่มทวีมากขึ้น และในขณะเดียวกัน ความประทับใจในมิตรภาพของโลกออนไลน์ที่มีแด่น้องหนานเกียรติก็ยิ่งเพิ่มคำอาลัยในรูปแบบต่าง ๆ กันเป็นแสนล้านสานร้อยถ้อยคำ
บทความหนึ่งในหลาย ๆ บทความ ที่อ่านแล้วสัมผัสได้ถึงความงดงามในมิตรภาพ สัมผัสได้ถึงความพิถีพิถัน ความผูกพัน ความตั้งใจในการถ่ายทอดเรื่องราว สัมผัสได้ถึงความยิ่งใหญ่ในบางเสี้ยวส่วนของสุภาพบุรุษยอดนักสู้อย่างน้องหนานเกียรติก็คือบทความนี้
แด่... ‘หนานเกียรติ’ ผู้เป็น ‘แรงบันดาลใจ’ โดยปราณชลี จากเว็บoknation. จึงขออนุญาตคัดลอกถ้อยคำบางตอน และบางภาพมาฝากกันและเก็บบันทึกไว้สำหรับตัวเองด้วย เรียนเชิญคลิ๊กอ่านฉบับเต็มได้ที่นี่http://www.oknation.net/blog/narapong-sak/2011/07/22/entry-2
‘คำไว้อาลัย’ ที่คัดสรรมาบรรจุไว้ในหนังสือเล่มนี้ เป็นเพียงเสี้ยวหนึ่งของบันทึกและอนุทินไว้อาลัยจำนวนมากที่ปรากฏต่อสายตาผู้คนและสังคม โดยเฉพาะในโลกออนไลน์ที่เขามีมิตรรักแฟนเพลงมากมายในชุมชน GotoKnow.org และ Facebook จำนวนมาก ที่คบหากันด้วย ‘หัวใจ’ ที่กอปรด้วย ‘ความฝัน’ แสนยิ่งใหญ่
ที่สำคัญคือ การรจนา ‘ความคิด’ สู่การบันทึกเป็นถ้อยอักษรา สะท้อนอีกมิติหนึ่งของ ‘หนานเกียรติ’ ที่นับว่าไม่ธรรมดา ทั้งงานเขียนเชิงสร้างสรรค์ อ่อนหวาน โรแมนติก ขณะเดียวกันก็ให้แง่คิด สะท้อนมุมมอง สร้างแรงบันดาลใจ และฉายฉานให้เห็นความรักของเขาต่อครอบครัว สังคม ผู้คน และธรรมชาติ
เสียงปลายสายในตอนค่ำของวันที่ ๒๒ ก.ค. จากกัลยาณมิตรผู้ที่ฉันเคารพรักและประทับใจในมิตรภาพที่ท่านมีให้กับทุก ๆ คน ผู้ที่ถือคติว่า เดินทางหมื่นลี้ ดีกว่าอ่านหนังสือหมื่นเล่ม คือบังหีม "วอญ่า" ท่านได้เดินทางจากพัทลุง เพื่อทำสิ่งดี ๆ ให้กับน้องหนานเกียรติ และจะอยู่ส่งดวงวิญญาณน้องหนานเกียรติสู่สรวงสวรรค์ในวันพรุ่งนี้
"ผมนอนเป็นเพื่อนน้องหนานเกียรติที่ศาลาวัด ๑ คืน" นั่นคือเสียงบอกเล่าจากพี่วอญ่า
"อาจารย์กวางและน้องเฌวา เป็นไงบ้าง" ฉันถามด้วยความเป็นห่วง
"น้องเฌวา ก็ยังวิ่งเล่น ซุกซนประสาเด็ก เพราะคงเคยชินกับการที่พ่อเดินทางไกลไปทำงานติดต่อกันหลาย ๆ วัน" พี่วอญ่าตอบคำถามฉัน พร้อมกับแสดงความคิดเห็น ฉันรู้สึกซาบซึ้งใจในความเป็นมิตรแท้ของพี่วอญ่าจริง ๆ ขอให้พีวอญ่าได้ทำตามความประสงค์ในวันพรุ่งนี้ และขอให้เดินทางกลับพัทลุงโดยสวัสดิภาพ
ขอบคุณมากค่ะสำหรับทุกสิ่งดีๆที่ร่วมกันทำเพื่อคนดีของพวกเรา
พี่บังวอญ่า คือคนที่คุณหนานเกียรติตั้งใจขับรถเป็นพันกิโลเพื่อที่จะได้พบกัน แต่แล้วพี่บังวอญ่าติดงานด่วนมาไม่ได้ วันนี้ก็ได้ทำหน้าที่พี่ชายส่งคุณหนานเกีรยติกลับสู่แดนที่เป็นนิรันดร์
เศร้า...จากเพลงเพราะๆ...
แด่หนานเกียรติ....นะคะ
สวัสดีค่ะ
บอกตรง ๆ ว่าไม่กล้าอ่านบันทึกใด ๆ เลยค่ะ
ขออนุญาตนำไปรวมบันทึกพี่คิมนะคะ
...ด้วยน้ำตาอีกครั้ง..(กับเพลงนี้)..สวัสดีด้วยคาระวะอย่างสูง..จากใจ..ชั่วนิรันด์..คุณหนานเกียรติ...ยายธีเจ้าค่ะ
สุดยอดเลยค่ะพี่ครูอิง..เพลงนี้เหมาะสมมากกับคนมีอุดมการณ์ นามหนานเกียรติ..เกียรติกึกก้อง..ทั่วหล้า..
ประทับใจค่ะพี่
มิตรภาพนี้เป็นที่น่าประทับใจมากเลยค่ะ
สวัสดีค่ะน้องอาร์ม
ตามมาอ่าน... บันทึกนี้ด้วยใจที่ยังหวนหา ครับ...