ผมมีนิสัยขับรถแบบไม่ใจร้อน จนเวลาเดินทางไกล มักจะโดนรุ่นน้องที่ขับไปคันอื่นทิ้งไว้ท้าย ๆ เป็นประจำ ว่าไม่ซิ่ง

แต่ส่วนหนึ่งคือไม่รู้จะรีบไปทำไม เพราะผมถือว่าผมไปเที่ยว ไม่ใช่ไปให้ทันเผาศพ ขับทั้งทีไม่ได้ดูโน่นดูนี่ ผมนั่งรถคนอื่นขับไปเลยดีกว่า

พอขับค่อนข้างใจเย็น (ไม่รับประกันว่าจะเย็นแบบถาวร เจอกวนประสาทมาก ๆ  ก็"ของขึ้น"ได้เหมือนกัน) ก็เลยทำให้ชีวิตค่อนข้างมีช่องว่างให้ขยับขยาย

...ช่องว่างให้คนเดินข้ามถนนตัดหน้ารถ

...ช่องว่างให้รถออกจากซอยได้

(นิสัยแบบนี้ ไม่เหมาะจะขับในเมืองใหญ่ครับ ..รู้ตัว)

แต่ขับรถมาเกือบยี่สิบปี ผมพบว่า ความเอื้อเฟื้อนี้ กลับให้ผลตอบแทนที่ดีผิดคาด

นั่นคือ ผมสามารถเลี่ยงปรากฎการณ์ deadlock ที่รถมาติดกันนุงนังตรงทางแยกได้เกือบทุกครั้ง ราวกับบังเอิญ

แต่มองย้อนหลัง ไม่ใช่ความบังเอิญครับ

เป็นผลจากการเอื้อเฟื้อให้มีที่ว่างเหลืออยู่ ทำให้มีที่ว่างสำหรับการขยับคลายล็อค

มาเข้าใจชัดเจนเมื่อวานนี้ตอนออกจากห้าง เดินตรงไปที่ลานจอด เห็นรถเดดล็อกกันนุงนังหลายคัน ทุกคันก็คงคิดแค่ว่า ขอตัวเองไปก่อน มีที่ว่างเหลือหนึ่งนิ้ว ก็เสือกรถพรวดเข้าไปหนึ่งนิ้ว ผลคือ ทุกคันขยับไม่ออก ติดกันเป็นแพ จนแม้แต่ตัวเองจะเดินผ่าน ยังไม่มีที่เดิน ทั้งที่ลานตรงนั้น กว้างไม่ใช่เล่น

ก็เลยตาสว่างว่า บนท้องถนน เอื้อเฟื้อคนอื่น ก็เป็นการเอื้อเฟื้อตัวเองด้วยเหมือนกัน