ดีนะ  ที่ราชการไทยระบุอายุของข้าราชการที่ต้องปฏิบัติหน้าที่เพียงแค่อายุ 60 ปี  

มี 2 กรณี  หากเจ้าของอายุ  มีอุปนิสัยที่ดี  ผู้คนรอบข้างก็ไม่อยากให้ถึง 60 ปีเลย 

แต่ตรงกันข้าม  ผู้ที่เป็นเจ้าของอายุ  ไม่ดี  ผู้คนก็มีแต่ขีดเส้นที่ปฏิทิน  นับถอยหลังว่า.....เหลืออีกกี่ปีกี่เดือนกี่วัน...

เท่าที่ปฏิบัติราชการมา  ก็พบมาทั้ง 2 กรณีเลย   หากเป็นคนดี    ร้องไห้ในวันสุดท้ายด้วยความอาลัยอาวรณ์ก็มี   แต่หากนับถอยหลัง...ไม่อยากไปงานเลี้ยงส่ง...ก็ยังมี  

นี่ก็ใกล้ถึงวันเลี้ยงส่งเกษียณอายุราชการของครูผู้อาวุโส แล้ว  แต่ละสถานที่ราชการ  ก็มีงานเลี้ยงแตกต่างกันไป  เพื่อเป็นเกียรติแก่ผู้ที่จะเกษียณอายุราชการ  

รุ่นน้องที่ยังมีอายุน้อย.....ก็จะจัดเลี้ยงส่งให้   มีงานรื่นเริง...ให้หวลนึกถึงวันที่เราเคยลำบากในการทำงานด้วยกันมา....จนเป็นวัฒนธรรม  

ด้วยความดีความงามของคนเป็นผู้บริหาร  ลูกน้องก็จัดงานให้ด้วยเกียรติ   มีการตระเตรียมงานมากมาย  ใครรักเป็นพิเศษ  ต่างก็เตรียมของที่ระลึกให้ในวันนั้น.....

วันสุดท้าย   เมื่อการจากไป  ก็ต้องมีคนใหม่มา   ถูกใจ  ไม่ถูกใจ  ก็ว่ากันไปตามบทบาทหน้าที่

รับได้  หรือรับไม่ได้  ก็ต้องกล้ำกลืนฝืนใจกันไป...จนกว่า...จะถึงวาระการนับถอยหลัง...ในรุ่นต่อไป   

และอีกไม่นาน  เราก็ต้องวาระนั้นทุกคน  จะให้รุ่นน้อง  เลี้ยงส่งด้วยความยินดี  หรือนับถอยหลังแบบขอให้ไปเสียที....ก็สุดแล้วแต่..

เมื่อยังทำงานร่วมกันอยู่...ได้ทำดีให้คิดถึงมากแค่ไหน.....

เขา...ไม่ใช่พระอาทิตย์ที่ต้องพบกันทุกเช้า  และทุกวัน  ทุกปี  และตลอดไปเสียเมื่อไร   ...

เขา....ไม่ใช่พระอาทิตย์...เดี๋ยวเขาก็ไป  จากไป...

ไม่เห็นจะต้องเดือดเนื้อร้อนใจอะไรเลย....เฮ้อ!....