ชีวิตศิษย์การบิน ภาค 2(หัวหิน)
ศิษย์การบิน
ปลายเดือนตุลาคม 2549 ครบกำหนดการเรียนภาคพื้น ( Ground School) ที่สถาบันการบินพลเรือนแล้วครับ ทางสถาบันได้กำหนดให้พวกเราเหล่าศิษย์การบินเฮลิคอปเตอร์ รุ่น 37 จำนวน 5 คน เดินทางไปเรียนต่อภาคอากาศที่ศูนย์ฝึกบิน สถาบันการบินพลเรือน ที่ อ.หัวหินจ.ประจวบคีรีขันธ์
ลืมเล่าให้ฟัง สำหรับศิษย์การบินเฮลิคอปเตอร์ ทุน ของสำนักงานตำรวจแห่งชาติซึ่งมีจำนวน 5 คน ประกอบด้วยรุ่นพี่นักเรียนนายร้อยตำรวจรุ่นที่ 52,53,54,55 และผมเองรุ่น 56 ซึ่งเป็นน้องที่สุดในรุ่น ดังนั้นจึงเป็นที่รักของพี่ๆ เพราะว่าเป็นน้องน้อยที่สุด ตามระบบอาวุโสที่เราถูกปลูกฝังมา
วันเดินทาง ทางสถาบันนัดหมายให้พวกเรามารายงานตัวที่สถาบันการบินพลเรือน เวลาไม่เกิน 7.30 น. โดยมีข้อกำหนดว่าต้องไม่นำรถยนต์ส่วนตัวมา เพราะว่าทางศูนย์ฝึกบินมีรถตู้มารับ และห้ามศิษย์การบินใช้รถยนต์ในสัปดาห์แรก เมื่อมาศิษย์การบินมาพร้อมก็ออกเดินทาง โดยสัมภาระของแต่คนเหมือนกันการย้ายบ้านเลยครับ แต่อย่าหาว่าพวกผมบ้าขนของนะครับ แต่ว่าเฉพาะหนังสือที่ใช้เรียนอย่างเดียวก็ปาเข้าไป 1 กระเป๋าเดินทาง แล้วยัดเอาเสื้อผ้ากับเครื่องแบบที่ต้องใช้ในการเรียนใส่ในใบเดียวกัน นำหนักรวมแล้วประมาณเกือบสามสิบกิโล ขึ้นรถตูของสถาบันเพื่อทำการเดินทางไปยังศูนย์ฝึกการบินพลเรือนที่ อ.หัวหิน จ.ประจวบคีรีขันธ์
โชเฟอร์ประจำรถของเราเป็นลุงแก่ๆ คนหนึ่งไว้เคราลักษณะเหมือนพรานป่าเลย แกขับรถได้อย่างสุดยอดมาก ผมว่าผมขับรถเร็วและก็น่าหวาดเสียวแล้ว แต่เจอลุงแก แล้วชิดซ้ายเลย แกไม่แตะเบรคเลย มีแต่เร่งความเร็วอย่างเดียว ผมว่าอย่างน้อยร้อยยี่ถึงร้อยสี่หล่ะครับ แต่ที่สุดๆ ตรงที่มาถึงบริเวณแยกเขาย้อยนี่ดิ รถเค้าติดไปแดงทางตรง ตาลุงแกก็ยกไฟเลี้ยวซ้ายนึกว่าจะพาไปไหว้ศาลเขาย้อย ที่ไหนได้แกไม่ยอมติดไฟแดงครับพี่น้องทำทีว่าเลี้ยวซ้าย จากนั้นก็มุดหลังแถวรถไฟเขียวไปออกอีกทางหนึ่งแล้วเลี้ยวซ้ายซะงั้น เอ...แกไม่รู้หรือไงว่าทั้งห้าคนที่นั่งมานั่นหน่ะเป็นตำรวจ แต่เอาเถอะถือว่าแกต้องทำเวลา ลองคิดดูผมว่าขับรถจากกรุงเทพมหานครไปหัวหิน ปกติใช้เวลาประมาณอย่างเร็วเลยนะครับ สองชั่วโมงครึ่ง แต่ตาลุงเล่นไปชั่วโมงสี่สิบห้านาทีครับพี่น้อง รอดมาได้ไงไม่รู้
เมื่อรถพาเราเข้าสู่เขต อ.ชะอำ ผ่านบริเวณหน้าค่ายตำรวจพลร่ม เอาแล้วไงรถดันเลี้ยวซ้ายเห็นใครหว่ายืนตระหง่านทำหน้าเครียดอยู่ริมถนนในค่าย เอ....ชุดบินทั้งนั้นเลย รถตู้เลี้ยวไปจอด จากนั้นจึงถูกไล่ลงมา (นึกถึงตอนฝึกร่มเลยแฮะ อากาศแบบนี้ร้อนๆ อย่างนี้) จากนั้นครู+พี่นักบินที่หน่วยหัวหินก็พาพวกเราไปไหว้สักการะพระรูปสมเด็จพระนเรศวร ที่เป็นที่เคารพของค่ายนี้ จากนั้นจึงเดินทางต่อไปที่ศูนย์ฝึกที่บินหัวหิน
อิอิ...อย่าเพิ่งสงสัยนะครับมันไม่ไกลกันหรอกครับ อ.ชะอำ กับ อ.หัวหินประมาณ 5 นาที 5555 และที่สำคัญสนามบินหัวหินเนี่ยเป็นสนามบินที่ยาวที่สุดในโลกเลยนะครับ เพราะใช้เนื้อที่ตั้ง 2 จังหวัด ระหว่าง อ.ชะอำ จ.เพชรบุรี และ อ.หัวหิน จ.ประจวบคีรีขันธ์ แต่ความยาวไม่เท่าไรครับ แค่เครื่อง 737 ลงได้ครับ แต่เวลาที่ Taxi ลำบากหน่อย ปีกเกือบโดนหอพักแหน่ะ
มาถึงที่ศูนย์ฝึกเสียทีก็เที่ยงพอดี ได้ทานข้าวที่นี่เป็นครั้งแรก เพิ่งครั้งแรกในชีวิตที่ทานข้าวแบบบุฟเฟ่ต์ ต้องเดินไปตักเอา จะทานไรก็ได้ตักเอามีกับข้าวประมาณ 5 อย่าง เลี้ยงดีจริงๆ เลย แต่ว่าวันแรกไม่ทานเยอะเพราะว่าตอนช่วงบ่ายจะมีการรับน้อง (ผมกับพี่ๆ รวม 5 ชีวิต) เลยไม่ขอทานเยอะ เดี๋ยว....เรื่องหน้ามาดูว่าการรับน้องศิษย์การบินเค้ามีไรบ้างนะครับ
ลืมเล่าให้ฟัง สำหรับศิษย์การบินเฮลิคอปเตอร์ ทุน ของสำนักงานตำรวจแห่งชาติซึ่งมีจำนวน 5 คน ประกอบด้วยรุ่นพี่นักเรียนนายร้อยตำรวจรุ่นที่ 52,53,54,55 และผมเองรุ่น 56 ซึ่งเป็นน้องที่สุดในรุ่น ดังนั้นจึงเป็นที่รักของพี่ๆ เพราะว่าเป็นน้องน้อยที่สุด ตามระบบอาวุโสที่เราถูกปลูกฝังมา
วันเดินทาง ทางสถาบันนัดหมายให้พวกเรามารายงานตัวที่สถาบันการบินพลเรือน เวลาไม่เกิน 7.30 น. โดยมีข้อกำหนดว่าต้องไม่นำรถยนต์ส่วนตัวมา เพราะว่าทางศูนย์ฝึกบินมีรถตู้มารับ และห้ามศิษย์การบินใช้รถยนต์ในสัปดาห์แรก เมื่อมาศิษย์การบินมาพร้อมก็ออกเดินทาง โดยสัมภาระของแต่คนเหมือนกันการย้ายบ้านเลยครับ แต่อย่าหาว่าพวกผมบ้าขนของนะครับ แต่ว่าเฉพาะหนังสือที่ใช้เรียนอย่างเดียวก็ปาเข้าไป 1 กระเป๋าเดินทาง แล้วยัดเอาเสื้อผ้ากับเครื่องแบบที่ต้องใช้ในการเรียนใส่ในใบเดียวกัน นำหนักรวมแล้วประมาณเกือบสามสิบกิโล ขึ้นรถตูของสถาบันเพื่อทำการเดินทางไปยังศูนย์ฝึกการบินพลเรือนที่ อ.หัวหิน จ.ประจวบคีรีขันธ์
โชเฟอร์ประจำรถของเราเป็นลุงแก่ๆ คนหนึ่งไว้เคราลักษณะเหมือนพรานป่าเลย แกขับรถได้อย่างสุดยอดมาก ผมว่าผมขับรถเร็วและก็น่าหวาดเสียวแล้ว แต่เจอลุงแก แล้วชิดซ้ายเลย แกไม่แตะเบรคเลย มีแต่เร่งความเร็วอย่างเดียว ผมว่าอย่างน้อยร้อยยี่ถึงร้อยสี่หล่ะครับ แต่ที่สุดๆ ตรงที่มาถึงบริเวณแยกเขาย้อยนี่ดิ รถเค้าติดไปแดงทางตรง ตาลุงแกก็ยกไฟเลี้ยวซ้ายนึกว่าจะพาไปไหว้ศาลเขาย้อย ที่ไหนได้แกไม่ยอมติดไฟแดงครับพี่น้องทำทีว่าเลี้ยวซ้าย จากนั้นก็มุดหลังแถวรถไฟเขียวไปออกอีกทางหนึ่งแล้วเลี้ยวซ้ายซะงั้น เอ...แกไม่รู้หรือไงว่าทั้งห้าคนที่นั่งมานั่นหน่ะเป็นตำรวจ แต่เอาเถอะถือว่าแกต้องทำเวลา ลองคิดดูผมว่าขับรถจากกรุงเทพมหานครไปหัวหิน ปกติใช้เวลาประมาณอย่างเร็วเลยนะครับ สองชั่วโมงครึ่ง แต่ตาลุงเล่นไปชั่วโมงสี่สิบห้านาทีครับพี่น้อง รอดมาได้ไงไม่รู้
เมื่อรถพาเราเข้าสู่เขต อ.ชะอำ ผ่านบริเวณหน้าค่ายตำรวจพลร่ม เอาแล้วไงรถดันเลี้ยวซ้ายเห็นใครหว่ายืนตระหง่านทำหน้าเครียดอยู่ริมถนนในค่าย เอ....ชุดบินทั้งนั้นเลย รถตู้เลี้ยวไปจอด จากนั้นจึงถูกไล่ลงมา (นึกถึงตอนฝึกร่มเลยแฮะ อากาศแบบนี้ร้อนๆ อย่างนี้) จากนั้นครู+พี่นักบินที่หน่วยหัวหินก็พาพวกเราไปไหว้สักการะพระรูปสมเด็จพระนเรศวร ที่เป็นที่เคารพของค่ายนี้ จากนั้นจึงเดินทางต่อไปที่ศูนย์ฝึกที่บินหัวหิน
อิอิ...อย่าเพิ่งสงสัยนะครับมันไม่ไกลกันหรอกครับ อ.ชะอำ กับ อ.หัวหินประมาณ 5 นาที 5555 และที่สำคัญสนามบินหัวหินเนี่ยเป็นสนามบินที่ยาวที่สุดในโลกเลยนะครับ เพราะใช้เนื้อที่ตั้ง 2 จังหวัด ระหว่าง อ.ชะอำ จ.เพชรบุรี และ อ.หัวหิน จ.ประจวบคีรีขันธ์ แต่ความยาวไม่เท่าไรครับ แค่เครื่อง 737 ลงได้ครับ แต่เวลาที่ Taxi ลำบากหน่อย ปีกเกือบโดนหอพักแหน่ะ
มาถึงที่ศูนย์ฝึกเสียทีก็เที่ยงพอดี ได้ทานข้าวที่นี่เป็นครั้งแรก เพิ่งครั้งแรกในชีวิตที่ทานข้าวแบบบุฟเฟ่ต์ ต้องเดินไปตักเอา จะทานไรก็ได้ตักเอามีกับข้าวประมาณ 5 อย่าง เลี้ยงดีจริงๆ เลย แต่ว่าวันแรกไม่ทานเยอะเพราะว่าตอนช่วงบ่ายจะมีการรับน้อง (ผมกับพี่ๆ รวม 5 ชีวิต) เลยไม่ขอทานเยอะ เดี๋ยว....เรื่องหน้ามาดูว่าการรับน้องศิษย์การบินเค้ามีไรบ้างนะครับ
คำสำคัญ (Tags): #นักบิน#ศิษย์การบิน
หมายเลขบันทึก: 126891เขียนเมื่อ 10 กันยายน 2007 19:55 น. ()ความเห็น (1)
- สวัสดีค่ะ
- เข้ามาอ่านเรื่องราวของนักบิน