ทาริกาพยาบาล

ทีมส่วนใหญ่นัดกันที่โรงพยาบาลตั้งแต่ 7 โมง มีคณะไปรับกระบวนกรที่โรงแรม และส่วนหนึ่งก็ขับรถกันไปเองรวมทั้งผมด้วย เพราะอะไรก็ไม่รู้ ผมเลยฉวยโอกาสลองไปสวนสัตว์ทางใหม่ดู คือพอถึง 5 แยกเกาะยอ แทนที่จะตรงไปเข้าเมือง ก็ออกไปแยกเลี้ยวขวาไปทางปัตตานี วกกัลบมาเข้าสวนสัตว์ทางอีกทาง ตอนแรกรู้สึกเกือบจะไม่แน่ใจอยู่แล้ว เพราะคิดว่า ไกล๊ ไกล และไม่ค่อยมีคนขับเลยเส้นนี้ กระนั้นก็ไม่ได้ขับเร็วเพราะกลัวจะ miss แยก พอจะเลี้ยงเข้าปากทางสวนสัตว์ ก็เห็นรถตู้ของคณะแพทย์เลี้ยวเข้าไปก่อน ก็นึกออกทันทีว่าเป็นรถไปรับวิทยากร เราก็เลยขับตาม assume ว่าน่าจะรู้ทาง ปรากฏว่าเราได้ขับตามกันไปเกือบจะรอบสวนสัตว์เพราะต่างคนต่างไม่รู้ทาง จนไปทันกันตอนที่รถวนมาทางออกเพื่อถามทางจากยาม ผมก็เลยลงรถไปทักทาย ปรากฏว่ารถคันนั้นกำลังเดาต่างๆนานาว่า "เอ๊ะ! ใครหว่า ขับตามมาน้านนาน หรือว่าเราไปปาดหน้ากันตอนไหน" ในที่สุดทั้งผมและกระบวนกรก็ได้มาถึงอาคารสัมมนาโดยสวัสดีภาพ

ผมพบอาจารย์มนตรีมาแล้วครั้งหนึ่งตอนไปเชียงรายคราวที่แล้ว รู้สึกดีใจที่ได้เจออาจารย์อีก อาจารย์มนตรีได้กรุณาเป็น promotor จัด Palliative Care Tour ณ เชียงใหม่ แพร่ เชียงราย ระหว่างวันที่ 3-6 พฤษภาคมนี้ด้วย อาจารย์เป็นนัก organizer โดยตรง และองค์กรที่อาจารย์จัดจะเป็น Living organization ทั้งนั้น ไม่ใช่ "อสังหาองค์กร" ส่วนอีกท่านหนึ่งคือ คุณน้อง ธนัญธร มือกระบวนกรของสถาบันขวัญเมือง อีกท่านหนึ้ง เรายังไม่เคยเจอกันเพราะอาจารย์น้องไปปลีกวิเวกกับกลุ่ม อ.ณัฐฬส อ.เอเชียกันเสีย แต่มาครั้งนี้ก็นับว่าได้ระดับขุนพลของขวัญเมืองมาครบครัน แถมพ่วงด้วยพี่หมูกับคุณนุชเป็นผู้ช่วยกระบวนกร พี่เอียด สามีพี่หมูต้องไปช่วยงานอีกที่นึง เราเลยขาดนักดนตรีสดไป แต่ลำพังพี่หมูเอง ลีลาการนำเข้า Theta นั้น หายห่วงอยู่แล้ว

ทาริกาพยาบาล

ไม่ได้หมายถึงมีพยาบาลคนไหนชื่อทาริกาหรอกครับ แต่วันนี้ เรากำลังจะย้อนยุคทุกท่านกลับไปสู่วัยเยาว์กัน

ทำไมต้องวัยเยาว์ เยาว์วัย (ไม่ใช่ย่อมเยา)?

มนุษยเราเกิดมาพร้อมปาฏิหาริย์ชนิดนึง คือ ปาฏิหาริย์แห่งการเรียนรู้ ตอนเราโตๆกันแล้ว บางคนก็บอกว่าเรียนภาษาใหม่นี่มันยากเย็นแสนเข็ญเหลือเกิน (ไม่นับภาษาเดิม ภาษาพ่อแม่บางคนก็ร่อแร่ไม่แพ้กัน) แต่ตอนเด็กๆนี่สิ เราเคยประหลาดใจหรือไม่ เขาเรียนรู้อะไรไปพร้อมๆกันอย่างมากมายมหาศาล เรียนรู้ว่าคนนี้เรียกพ่อ ตัวนี้เรียกว่าหมา คนนี้เรียกว่าแม่ คนนี้คือพี่ ตัวนั้นจิ้งจก นั่นแมว นี่ขวดนม คล้ายๆนมแม่แต่ไม่เหมือน รสต่างกัน (เขาว่าน่ะครับ ไม่ต้องทำหน้ามีเลศนัยแบบนั้น) เป็นการเรียนที่สับสนอลหม่าน หลากหลายวิชาในเวลาเดียวกัน รวมทั้งสุดยอดวิชาคือ ภาษา อีกด้วยในบรรดารายการทั้งหมด

ในบรรดาคุณสมบัติมากมายที่ทำให้เด็กเรียนรู้มหาศาลแบบนั้น ผมไม่ทราบแน่เหมือนกันว่าอะไรเป็นหลัก แต่สิ่งหนึ่งคือ เด็กเรียนรู้โดยปราศจากความกลัว เต็มไปด้วยพลังชีวิต อยากรู้ไปหมด อยากเห็นไปหมด เด็กจะชะลอการเรียนลงให้เห็นต่อเมื่อรู้สึกถึงภัยอันตราย แต่พอได้รับ reassure ใหม่ ก็จะเรียนรู้ต่อไปด้วยความเร็วอันน่าทึ่ง ความสามารถแบบนี้เราหายไปแล้วหรือ เมื่อเราโตขึ้น?

นั่นคือสิ่งที่กระบวนกรกำลังท้าพิสูจน์ด้วยการปฏิบัติจริง

กระบวนกรเชื้อเชิญเราให้เดินหมู่ไปรอบๆห้องประชุม ซึ่งปราศจากโต๊ะเก้าอี้เฟอร์นิเจอร์ (มีโซฟาหมู่เล็กๆของกระบวนกรอยู่มุมห้องเท่านั้น เป็นที่ที่ผมแอบมาขอร่วมวง "จิบชา" เป็นประจำ) คำว่า "เดินหมู่" ไม่ได้หมายความถึงสวนสนามนะครับ เป็นแค่เดินไปในเวลาเดียวกัน ด้วยจังหวะของตนเอง สำรวจร่างกายของตนเอง จังหวะเดิน จังหวะหายใจ สำรวจ รู้สึก ถึงกล้ามเนื้อมัดต่างๆ ที่ทำงานแบบ reciprocal มัดหนึ่งหย่อน มัดที่อยู่ตรงกันข้ามคลาย ประสานสอดคล้องโดยไม่ต้องบอก ไม่ต้องควบคุม หายใจเข้าออกโดยไม่ต้องควบคุม ประคองลำคอ ศีรษะโดยไม่ได้ตั้งใจ เดินโดยไม่ล้มโดยไม่ใช่ทั้งบังเอิญ ไม่ใช่ทั้งตั้งใจ

หลังจากนั้นเราลองจินตนาการ นึกคิดดู ในใจของเรา นึกไปว่า หากเราอายุน้อยกว่านี้ไปสักครึ่งนึง เราจะเป็นอย่างไร จะเดินอย่างไร จะก้าวอย่างไร บางคนเริ่มเร่งความเร็วโดยไม่รู้ตัว บางคนเริ่มแกว่งแขนมากขึ้น (ลืมที่ John Robert Power สอนไปแล้ว เพราะตอนอายุเท่านั้นยังไม่ได้ทราบ "วิธีเดินสวยเดินยังไง" มาจากฝรั่ง) กวัดแกว่งแขนบ้าง ส่ายสะโพกบ้าง (ตามกำลังและโมเมนตัม) เอ้าลองลดอายุลงไปอีกครึ่งนึงสิ จะเป็นอย่างไร (อบรมครั้งนี้ต้องลดอายุหลายรอบหน่อย เพราะอะไรเดาเอาเอง อิ อิ) เริ่มมีเสียงกิ๊กกั๊กออกมา อืม.... เด็กคนนี้เดินเงียบๆไม่เป็น เริ่มมีเสียงฮัมทำนองเพลงเบาๆออกมา อืม.... สมัยเด็กๆก็สุนทรีย์ไม่น้อย นานเท่าไรแล้วหนอที่ไม่ได้เดินฮัมเพลง? อยากรู้จัง เวลาเราเดินสวนไปมา ลองเอาร่างกายเรา สัมผัสเบาๆกับคนที่เดินสวน แตะต้อง นี่ไงเรา เบาๆ หวัดดีจ้ะเธอ เราเจอกันหลายครั้งแล้วนะ เดี๋ยวเจอกันใหม่ หวัดดีจ้ะ เดินอยู่มุมเดียวนี่นะมีอะไรดีเหรอมุมนี้?

โดยไม่รู้ตัว เราก็ได้ถอดถอนอะไรๆที่ ครอบ เราอยู่ออกไป กฏเกณฑ์การเดิน มารยาทการยิ้ม วิธีการก้าวย่าง ขยับกาย กลับไปสู่การลองผิดถูกแบบอิสระใหม่อีกครั้งหนึ่ง เราอยู่ในที่ที่อิสระ วิญญาณเป็นอิสระ จิตใจ ร่างกาย เป็นอิสระ ถอดหมวก ถอดเครื่องแบบ เอาไว้ข้างนอก (อุปมาอุปมัยนะครับ ยังไม่ได้คิดจะเปลี่ยนเป็น theme X แต่อย่างใด) เหลือไว้แต่จิตใจที่แจ่มใส ปลอดภัย อยากรู้ อยากเรียน อยากมีอะไรใหม่ๆ

เพื่อจะเกิดอะไรใหม่ๆ (ในตอนต่อไป)