ผมให้สัญญากับกัลยาณมิตรว่าวันนี้ผลการแข่งขันของนักมวยคนเดียวที่เหลืออยู่ของมหาวิทยาลัยมหาสารคาม  จะแพ้หรือชนะ  ผมก็จะนำเรื่องราวนั้น ๆ มาเขียนบันทึกสื่อสารกับทุกท่านอีกครั้ง...    ไม่ใช่การรายงานข่าว  หากแต่เป็นการบอกกล่าวต่อชาว gotoknow  ผู้ซึ่งทั้งผมและนักมวยรู้สึกเสมือนญาติมิตรอีกคนของพวกเรา

   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ผมตื่นนอนตอนตี 4  กว่า ๆ  ระหว่างเดินเข้าห้องน้ำผมเดินสวนทางกับเจ้าเอก (สุรพันธุ์  ศรีม่วง)  พร้อมกับทักทายด้วยความห่วงใยว่า “นอนหลับหรือเปล่า ?”</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ซึ่งเจ้าเอกก็ตอบอย่างแผ่วเบาแต่ฉะฉานว่า “หลับสบาย ..ครับ”</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>เป็นอีกเช้าหนึ่งที่ผมยังต้องทำหน้าที่ปลุกนักมวย (ตกรอบ) และพี่เลี้ยงนักมวยให้ลุกเพื่อเตรียมตัวพานักมวยไปชั่งน้ำหนักที่สถาบันการพลศึกษา วิทยาเขตกรุงเทพ  ซึ่งไกลจากที่พัก ราว ๆ  10  กิโลเมตร   </p><p> </p><div style="text-align: center"></div><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">เราเดินทางไปถึงที่ชั่งน้ำหนักราว ๆ  06.30 น.  ด้วยรถตู้คันเก่าแก่หนึ่งเดียวที่มีอยู่  มีเวลามากพอสำหรับการทดสอบน้ำหนัก  เนื่องจากจะมีการชั่งจริงก็โน่นแหละเวลา 08.00 – 09.00  น.</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>  วันนี้นักมวยของเราชั่งผ่านอย่างง่ายดาย  และความง่ายดายดังกล่าวนั้นเป็นผลพวงของความรับผิดชอบของตัวนักมวยเองเป็นที่ตั้ง   </p><p>เรากลับมาถึงที่พักอีกครั้งเวลาประมาณเกือบ 10.00  นาฬิกาเศษ ผมให้นักมวยขึ้นห้อง อาบน้ำและนอนพัก  พร้อมนัดหมายเวลาล้อรถเคลื่อนอีกครั้งตอนเที่ยงของวันนี้</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">เวลา 12.00  น. กำลังใจจากชาว มมส  มารวมตัวที่ศูนย์ประสานเพื่อเป็นกำลังใจนักกีฬา  และขอเป็นส่วนหนึ่งในการร่วมเดินทางไปเชียร์นักกีฬาถึงขอบเวที  </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">กองเชียร์ของเราวันนี้มากกว่าทุกวัน (อันที่จริงที่ผ่านมาเราไม่มีกองเชียร์ตามไปเชียร์ติดขอบเวทีหรอกนะครับ)  แต่รถตู้คันเล็กชราภาพจุคนได้ไม่มากนัก  กระนั้นก็ยังสู้อุตส่าห์บรรทุกคนร่วม 15 ชีวิตไปสู่สนามแข่งขัน</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"><div style="text-align: center"></div></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">(กองเชียรอาวุโสในวัยกลางคน, คนเสื้อเหลืองนี่คือครั้งแรกในเวทีมวย)</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>ก่อนออกเดินทางคนขับรถแจ้งกับผมว่ากุญแจรถตู้ชำรุดหักเป็นสองท่อน… เปิดประตูรถได้  แต่สตาร์ทเครื่องยนต์ไม่ได้ !</p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ผมตกใจ,  เพราะเกรงว่าจะเป็น “ลางร้าย”  ! พี่เลี้ยงอีกคนมองมาที่ผมด้วยแววตาวิตกจริต  ผมไม่รอให้เขาเอื้อนปากเอ่ยคำถามใด  แต่ชิงตอบไปก่อนว่า “เป็นลางดีที่เราจะชนะคะแนนชนิดขาดลอย..เหมือนกุญแจรถที่ขาดออกเป็นสองท่อน”</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>  <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">เทพีแห่งโชคยังคงเข้าข้างเรา  เพราะกุญแจที่เหลือเพียงสั้น ๆ นั้นก็ยังสามารถทำการสตาร์ทเครื่องยนต์ได้  พร้อมทั้งสามารถนำเราพร้อมกองเชียร์ไปถึงที่หมายดังคาดหวัง</p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ก่อนเดินเข้าสู่โรงยิมฯ เพียงเล็กน้อย…โทรศัพท์มือถือของเจ้าเอกกลับมีอันหลุดกระเด็นออกจากมือหล่นลงพื้นอย่างไม่คาดคิด !  และเสียงโทรศัพท์กระทบพื้นซีเมนต์ก็ดังจนผมต้องหันกลับไปดูอย่างรวดเร็วว่าเกิดอะไรขึ้น ?</p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">คราวนี้,  ผมชิงพูดขึ้นทันที “อย่าคิดมาก.. ไม่มีอะไรหรอก  เป็นลางดีที่เจ้าเอกจะได้รางวัลก้อนโตซื้อโทรศัพท์ใหม่เสียที”  ขณะที่เหลือบมองเห็นพี่เลี้ยงคนเดิมแววตาหวั่นหวาด  เพราะก่อนหน้านี้สองวันที่ผ่านมา พี่เลี้ยงคนเดียวกันนี้ขณะกำลังยัดฟันยางเข้าไปในปากให้นักมวยกัดไว้เพื่อป้องกันอันตรายที่อาจเกิดขึ้นจากการถูกชกบริเวณปากและฟัน  แต่กลายเป็นว่าฟันยางมีอันกระเด็นออกจากปากนักมวยสองครั้งสองคราอย่างน่าฉงน !   จนท้ายที่สุดนักมวยคนนั้นก็โดนต่อยสลบคาเวที  จำต้องนอนพักฟื้นที่โรงพยาบาล 24 ชั่วโมง </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>   <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ห้วงเวลานั้น,   ทุกคนที่เดินตามหลังผมมาอย่างติด ๆ  เออออเป็นเสียงเดียวกับผม… ซึ่งผมก็ไม่รู้หรอกว่านักมวยของผมรู้สึกว่าเหตุการณ์ดังกล่าว  เป็นลางดี หรือลางร้าย กันแน่… แม้กระทั่งบัดนี้ ผมเองก็ยังไม่คิดที่จะถามเขาเลยด้วยซ้ำไป</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">นักมวยของเราขึ้นชกเป็นคู่ที่ 4  ในมุมน้ำเงิน … เป็นมุมเดิมที่เราขึ้นชกในวันแรก  และเป็นลำดับคู่เดิมที่เราขึ้นทำการแข่งขันเมื่อวานที่ผ่านมา  ผมเปรยขึ้นมาอีกครั้ง  “นี่ไง…ลางดีของเรา  มุมเดิม ! คู่เดิม !”</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>เวลาประมาณ  14.00  น.  นักมวยของเราเตรียมพร้อมขึ้นเวที  ผมเดินไปใกล้ ๆ นักมวยและพี่เลี้ยงที่เป็นนิสิตทั้งสอง  พร้อมกับพูดสั้น ๆ กับพวกเขาว่า “เรามาไกลกว่าที่คิด  เราได้เพื่อน  ได้ประสบการณ์ที่แปลกใหม่ในเวทีการต่อสู้… ทำให้ดีที่สุด แพ้ชนะเป็นอีกเรื่องหนึ่ง”  ….  </p><p></p><p>(ไหว้ครูมวยและครูเวทีก่อนขึ้นชก)</p><p> </p><p>ระฆังยกที่ 4  ดังขึ้นเพื่อบ่งบอกว่าการชกในยกสุดท้ายสิ้นสุดลง</p><p></p><p>นักมวยของเรา ได้รับการชูมือเป็นผู้ชนะ  และผ่านเข้าชิงเหรียญทองกับนักชกของ ม.ศรีปทุม  </p><p></p><p>(ภาพนักมวยหลังการแข่งขันสิ้นสุดลง)</p><p> </p><p>พรุ่งนี้,  แน่นอนครับ นักมวยของผมเป็นรองนักชกจาก ม.ศรีปทุมอย่างชัดเจน  แต่หัวจิตหัวใจของเจ้าเอกก็ยังทระนง หาญกล้าและไม่ท้อถอย  พร้อมที่จะทำหน้าที่ในวันพรุ่งนี้อย่างไม่สะทกสะท้าน</p><p></p><p></p><p>ใคร ๆ  ก็อยากชกกับนักมวย ม.ศรีปทุม กันทั้งนั้น  เพราะนั่นคือ “ของจริง”  !  </p><p> </p><p></p><p>หรือนี่คือ  ความโชคดีและโชคร้ายที่ต้องโคจรมาเยือนพร้อมกัน ๆ  </p><p></p><p></p><p> แต่สำหรับเจ้าเอก…ผมเชื่อว่า เจ้าตัวดีใจเป็นอย่างยิ่ง  เพราะนี่คือโอกาสอันดีที่ “นักรบ” อย่างเขาปรารถนามายาวนานว่าสักวันหนึ่งและครั้งหนึ่งของชีวิตจะโชคดีได้ “รบ”  กับ “นักรบ”  อย่างภาคภูมิ  ซึ่งบัดนี้โอกาสนั้นก็มาถึงแล้ว…  </p><p></p><p></p><p></p><p> แพ้หรือชนะไม่สำคัญ…. สำคัญที่การทำหน้าที่ให้ดีที่สุด  และไม่ลืมที่จะคำนึงถึงวาทะอันสำคัญที่ว่า  “มิตรภาพ  เหนือชัยชนะ”      </p>