งานก็มาก  นับวันยิ่งมาก 

นับวันยิ่งลึกล้ำ  แต่ยิ่งมากกว่าและลึกล้ำกว่า  คืองานของชีวิต 

รู้จักจับหยิบมัน  ก็จะรู้ค่า  และสนุกกับมันเสมอ 

อย่างเช่นเช้าวันนี้  เพื่อนของครูอ้อยคนหนึ่ง   เป็นเพื่อนหญิงและรุ่นน้อง   เธอมาหาครูอ้อยตั้งแต่ยังเช้ามึด  ด้วยหน้าตาอิดโรย  และต้องการเพื่อนอย่างมาก 

เธอเดินเข้าประตูห้องมาและมาจับมือครูอ้อยบีบและพูดว่า  " พี่อ้อยช่วยหนูด้วย " 

เธอสะอึกสะอื้นเล็กน้อยและพูดละล่ำละลักว่า  " หนูหมดสิ้นทุกอย่างแล้ว " 

ครูอ้อยวางหนังสือ  หยุดการทำการบ้าน 

และบอกให้เธอนั่งลง  หายใจเข้าปอดลึกๆ  เธอสะอึกสะอื้นอีกครั้ง  หน้าเธอหงายขึ้นมองพัดลมที่มันพัดไปมา  และมีน้ำตาคลอ  เหมือนกับบังคับไม่ให้  น้ำตามันไหลออกมาจากเบ้าตา 

ครูอ้อยก็บอกเธอเบาๆว่า  " ร้องเลยค่ะ  ถ้าอยากจะร้อง  แล้วค่อยคุยกัน "  

ครูอ้อยถอนลมหายใจนิดหนึ่งแล้วเริ่มเปิดฉาก  แต่เธอรู้สึกร้อนรนและอยากจะระบายมากกว่า 

ครูอ้อยจึงนิ่งฟัง  ฟัง  ฟังจนจบ  

ช่างเหมือนเรื่องของครูอ้อยเมื่อ 20 ที่แล้วเลย 

แต่ครูอ้อยก็ฟังต่อไป  สงสาร  อยากช่วยเหลือ 

เหมือนที่ครูอ้อยต้องการความช่วยเหลือ  เมื่อ 20 กว่าปีที่แล้วเลย  

เฮ้อ  !  เรื่องของชีวิต.....ยากที่จะอธิบาย