เมื่อวันก่อน ประชุมคณะกรรมการบริหารความเสี่ยงของคณะทันตแพทยศาสตร์ มข. เราได้ถามกันว่าอะไรบ้างคือ ความเสี่ยง ก็พบว่า อะไรก็เสี่ยงได้ทั้งนั้น เช่น การทำงานที่เสี่ยงต่อการทำแล้วไม่เป็นไปตามแผนที่วางไว้    ทำแล้วส่งผลให้ไม่สำเร็จตามเวลา หลังประชุม ไปถามน้องหนูเจี๊ยบน้อยที่โต๊ะกินข้าวว่า อะไรเป็นความเสี่ยงของน้องหนูบ้าง เธอตอบได้น่ารักมาก ว่า เสี่ยงต่อการถูกต่อว่า เออ นั่นก็เสี่ยงอย่างหนึ่งนะเนี่ย

จำได้ว่าเมื่อนานมาแล้ว เคยอ่านบทกลอนที่เขียนไว้ แต่จำมาไม่ครบ ดังนี้

·       กลางไพร เกลื่อนลึก พฤกษ์หนา

·                   กลางแดด แผดเผา มรรคา

·                   กลางฟ้า ปริปรวน ครวญครืน

·                   กลาง................

o     ก้าวไป แม้ไฟ ล่มโลก

o     ก้าวไป แม้โชค อับสูญ

o     ก้าวไป แม้ไร้ คนทูล

o     ก้าวไป แม้พูน คนชัง

• เสียดายที่จำมากระพร่องกระแพร่งและไม่ทราบว่าใครเป็นคนแต่งบทกลอนนี้อีก และยังแถมจำมาไม่หมดด้วย หายไป 1 วรรค ด้วย ใครเคยได้ยินกลอนบทนี้ และทราบคนแต่ง ช่วยบอกด้วยนะคะ ขอบพระคุณล่วงหน้าค่ะ

o     แต่ กลอนนี้ ทำให้ได้คิดว่า บทกลอนนี้ได้ให้กำลังใจสำหรับคนที่พบเหตุการณ์ต่างๆ ไม่ว่าสถานการณ์อะไรจะเกิดขึ้น ร้ายแรงมากมายเพียงใด คนเราก็ต้องก้าวไป ก้าวต่อไป แต่การก้าวไปของคนเรานั้น ต้องก้าวไปอย่างมีสติ มั่นคง และ รอบคอบ ค่ะ