หากเปรียบความรู้สึกของสายลมเป็นหนังสักเรื่องหนึ่ง
สายลมอย่างข้าพเจ้าขอเป็นอย่างพระเอกเรื่อง น็อตติ้งฮิลล์ ซึ่งข้าพเจ้าดูรอบแล้วรอบเล่าไม่เคยเบื่อสักที
ข้าพเจ้าชอบบทบาทของตัวละครซึ่งเป็นพระเอก เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าพับแขนสบาย ๆ
เขาเป็นเจ้าของร้านขายหนังสือเดินทางท่องเที่ยว
เขาชอบเดินผ่านตลาดนัด ผ่านร้านดอกไม้ ผ่านร้านขายของเก่า
เขาเดินไปเดินมาระหว่างร้านขายหนังสือและบ้านที่มีประตูสีฟ้าของเขา ผ่านฝน ผ่านฟ้า ผ่านฤดูกาลต่าง ๆ คล้ายจะไม่ได้รอคอย
แต่ก็รู้ว่าในหัวใจของเขากำลังรอคอยให้ใครสักคนหนึ่งเดินเข้ามาในชีวิต
และข้าพเจ้าก็ชอบหนังสือ ดวงตะวันสองฉาย หนังสือภาพที่ข้าพเจ้ารู้สึกว่าสุดแสนจะโรแมนติก จนได้ดูหนังเรื่องนี้ที่ใช้ชื่อหนังว่า ผู้หญิงเลี้ยวซ้ายผู้ชายเลี้ยวขวา ดูกี่ที ๆ ก็ไม่เคยที่จะเบื่อ
ข้าพเจ้าชอบบทบาทของตัวละคร เป็นเรื่องของนักเขียนสาวและนักดนตรีหนุ่มที่ต่างกำลังวิ่งหาความฝัน และทั้งสองคนพักอยู่ห้องพักติดกัน แต่ชีวิตก็ทำให้คลาดกันไปมาอยู่เสมอ
ข้าพเจ้านั้นรักการคลาดเคลื่อนของชีวิตของคนสองคน มันไม่ใช่เรื่องเศร้า เพราะข้าพเจ้ารู้สึกว่าสักวันหนึ่งเราจะต้องมาพบกัน
และข้าพเจ้าก็รอวันนั้นอยู่เสมอ..และตลอดมา
ก็เหมือนคุณและผม
เราเคยเจอกัน คุยกันบ้างเล็กน้อย แต่แล้วก็ต้องห่างกันไปอีก
และกลับมาเจอกันใหม่ เหมือนจะใกล้กันแต่มันก็ไม่ใช่ แต่ก็คิดว่าไม่ได้ห่าง
ข้าพเจ้าได้แต่ยืนมองดูกันอย่างเงียบ ๆ อย่างรอคอย อย่างสงบนิ่ง
และขณะเดียวกัน ข้าพเจ้าก็โหยหาช่วงเวลาที่จะได้ใกล้ชิดแนบแน่น เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน
และเพื่อจะเดินห่างกันออกไปในวันต่อมา
เช่นนี้.....และเช่นนี้
พบเพื่อพราก......จากเพื่อเจอ ...
ชอบเรื่อง ผู้หญิงเลี้ยวซ้าย ผู้ชายเลี้ยวขวา
ชอบ พล๊อตเรื่องนี้ ชอบหนังสือเล่มนี้ จึงมาดูหนัง
ทำให้ได้คิดหลายอย่างนะคะ
ชีวิตก็แปลกนะคะ บางคนเราเจอเขาเป็นปีๆๆ ก็ไม่ซาบซึ้งตรึงใจอะไร
แต่บางคน เราเจอเขาเพียงชั่วเสี้ยว นาที กลับทำให้รู้สึกซาบซึ้งใจได้อย่างประหลาด
พบเพื่อจาก และ จากเพื่อพบกันใหม่ค่ะ
สุข เศร้า เหงา รอคอย