อักษร เป็นคำสันสกฤต อักขระ เป็นคำบาลี ... แต่เมื่อแปลงสัญชาติมาเป็นไทยความนิยมใช้ก็แตกต่างกันนิดหน่อย และเมื่อว่าตามความเห็นของผู้เขียน...

อักษร ใช้ในความหมายว่าเป็นตัวหนังสือทั่วไป ซึ่งอาจจำแนกออกเป็น สระ เช่น เ ไ โ .. และพยัญชนะ เช่น ก ข จ ป ... และผสมกันขึ้นมาเป็นข้อความทั่วไปเพื่อใช้สื่อถึงกันและกัน...

อักขระ ก็คือสระและพยัญชนะข้างต้นนั่นเอง แต่เรียกเฉพาะตัวหนังสือที่ใช้จารลงในกระดาษ ผ้า แผ่นหนัง ฯลฯ... หรือแม้แต่สักลงที่ร่างกายของคน เพื่อให้เกิดความศักดิ์สิทธิ์ ...

........

อ + กษร = อักษร ...(สันสกฤต) คำไทยไม่นิยมใส่สระอะ หรือวิสรรชนีย์

อ + ขร = อักขระ ...(บาลี) คำไทยนิยมใส่สระอะ หรือวิสรรชนีย์  

กษระ หรือ ขระ แปลเหมือนกัน แต่เขียนต่างกันเล็กน้อยเท่านั้น (ผู้เขียนเคยเล่าไว้หลายครั้งแล้วว่า ข. ในบาลี จะแปลงเป็น กษ. ในสันสกฤต เช่น เขมะ - เกษม , ขีระ - กษีระ , ขัตติยะ - กษัตริย์ ...ฯลฯ)

ตอนที่แรกเรียนบาลี อาจารย์บอกว่า กษระ (ขระ) แปลว่า สิ้นไป หรือ แข็ง ... ส่วน อะ แปลว่า ไม่ ...ดังนั้น อักขระ (อักษร) อาจแปลได้ ๒ ความหมาย กล่าวคือ

• ไม่รู้จักสิ้นไป
• ไม่เป็นของแข็ง

อธิบายได้ว่า ตัวหนังสือที่เราเรียกว่า อักษร (อักขระ) นี้ แม้ว่าเราจะใช้พูดใช้เขียนเท่าไหร่ก็ตาม แต่ก็จะไม่หมดสิ้นไป ยังคงมีอยู่ให้เราใช้ตลอดไป ดังนั้น จึงชื่อว่า อักษร (อักขระ) ไม่รู้จักสิ้นไป ..

อีกนัยหนึ่ง อักษร (อักขระ) ของคนชนชาติใด หรือภาษาใดก็ตาม พวกเขาก็จะพูดได้โดยสะดวก และพลิกแพลงไปได้ตามความเหมาะสม ดังนั้น จึงได้ชื่อว่า  อักษร (อักขระ) ไม่เป็นของแข็ง ...

.........

อักษร (อักขระ) ตามความหมายว่า ไม่รู้จักสิ้นไป และ ไม่เป็นของแข็ง ทำนองนี้ จึงอาจใช้ในความหมายอื่นๆ ได้อีก มิใช่ว่าจะเพ่งถึงตัวหนังสือเท่านั้น เช่น ในคัมภีร์ภควัทคีตา บทที่ ๘ ตอนหนึ่งว่า...

• " อภาวะอันอยู่เบื้องหลังภาวะ และเป็นแดนกำเนิดของเหล่าพรหมตลอดจนสรรพสิ่งในจักรวาลนี้มีชื่อเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า อักษรภาวะ "
• " อรชุน ! อักษรภาวะนี้เป็นชีวิตของสิ่งมีชีวิตทุกชนิด บุคคลจะเข้าถึงอักษรภาวะนี้ได้ก็ด้วยความภักดีอันมั่นคงไม่คลอนแคลนในเราเท่านั้น "

ตามนัยนี้ อักษร อาจหมายถึง พรหมัน (หรือ เอกภพ) ...เพราะ ไม่รู้จักสิ้นไป ไม่มีที่สุด ... ประมาณนี้