วันนี้ดิฉันกลับเข้าประจำการ ณ ที่ตั้ง มน. พิษณุโลก อีกครั้ง หลังจากไปร่วมมหกรรมการจัดการความรู้แห่งชาติ ครั้งที่ 4 ณ ศูนย์การแสดงสินค้าและการประชุม อิมแพ็คเมืองทองธานี  กทม. โดยเดินทางจาก พล - กทม. ตั้งแต่เย็นวันที่ 29 พ.ย.  และร่วมงานตลอดทั้งวันในวันที่ 30 พ.ย. แล้วก็เดินทางกลับเย็นวันดังกล่าวเลย 

          งานนี้จัดได้เยี่ยมยอดดังเช่นเคย แต่ดิฉันยังไม่มีกะจิตกะใจจะเล่าในบันทึกนี้นะคะ  เหตุก็เพราะ  เช้าวันนี้เมื่อดิฉันเปิดแฟ้ม e-office เพื่อตรวจตราภารกิจประจำ ก็พบเรื่องด่วนที่สุด ที่สำคัญมาก เรื่องหนึ่ง  นั่นก็คือ.....

          ท่านรองคณบดีฝ่ายบริหาร (อาจารย์สุวรรณา  ถาวรรุ่งโรจน์) แจ้งให้ดิฉันทราบใน e-office ว่า มหาวิทยาลัยเรียกตัวเข้าประชุมแทนคณบดีด่วน เพื่อแจ้งให้ทราบว่า จากการที่พระราชบัญญัติของ มน ได้เข้าสู่สภานิติบัญญัติ (สนช) แล้วนั้น สนช ให้ มน กลับมาทำประชาพิจารณ์อีกครั้งหนึ่ง  แล้วจึงยื่นให้กับ รมต ใน วันอังคารที่จะถึงนี้ (4ธ.ค. 50)

          มหาวิทยาลัยจึงจะจัดประชาพิจารณ์ร่าง พ.ร.บ. มน. แก่บุคลากรทุกคนในมหาวิทยาลัยอีกครั้ง  ในวันจันทร์ที่ 3 ธันวาคม เวลา 9.00-12.00  ณ โรงละคร อาคารเฉลิมพระเกียรติ์  จึงขอให้ผู้บริหารคณะฯ กลับไปถามความเห็นของบุคคลากรในคณะวิชาว่า เห็นด้วย หรือไม่เห็นด้วย ต่อการร่าง พ.ร.บ. ในประเด็น ดังนี้

1. อธิการ รองอธิการและ ผู้ช่วยอธิการเท่านั้นที่ถูกบังคับโดย พ.ร.บ. ให้ออก (จากการเป็นข้าราชการ) นอกนั้นมีสิทธิเลือก
2. เพิ่มสิทธิประโยชน์อย่างเป็นลายลักษณ์อักษร ในเรื่องการเพิ่มเงินเดือนพนักงานเมื่อข้าราชการได้เงินเพิ่มด้วย
3. ลดจำนวนกรรมการสภาฯ ที่เป็นบุคคลภายนอก แต่เพิ่มจำนวนผู้บริหาร พนักงานสายบริการ และนายกสมาคมศิษย์เก่า
4. ตำแหน่งวิชาการสามารถเพิ่มได้ เช่น ศ พิเศษ ศ เกียรติคุณ เป็นต้น

          ถึงวันนี้ บุคลากรของคณะสหเวชฯ ที่ให้ความคิดเห็นในเรื่องนี้มีเพียง 3 ท่าน จากจำนวนทั้งสิ้นราว 60 กว่าท่าน ส่วนที่แสดงความคิดเห็น ดิฉันก็ไม่แน่ใจว่าท่านเหล่านั้นได้เคยศึกษาข้อมูลมาแล้วมากน้อยเพียงใด

          วันนี้ (30 พ.ย.) ดิฉันจึงจำเป็นต้องเขียนข้อคิดเห็นและให้ข้อมูลเพิ่มเติมแก่บุคลากรในคณะฯ และประชาสัมพันธ์โดยด่วนที่สุด ผ่าน e-office ของคณะ (หวังว่าจะได้อ่านกันทัน ก่อนตัดสินใจ) ดังนี้

เรียนบุคลากรคณะสหเวชศาสตร์ทุกท่าน
        
         
          ในฐานะผู้นำองค์การของคณะสหเวชศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร  ดิฉันขอเสนอข้อคิดเห็นเกี่ยวกับ ร่างพ.ร.บ. มหาวิทยาลัยในกำกับของ มน.  ซึ่งส่วนหนึ่งเป็นการเสริมสร้างความรู้ความเข้าใจแก่ทุกๆ ท่านด้วย  หวังว่าจะเป็นประโยชน์ในการใช้ประกอบการตัดสินใจ  ร่วมกับวิจารณญานอันรอบคอบของท่าน  ขอท่านโปรดคิดและตัดสินใจด้วยหลักของเหตุและผล และเพื่อสิทธิประโยชน์ของตัวท่านเองอย่างมองการณ์ไกล  ( ข้อความข้างล่างต่อไปนี้  เรียบเรียงมาจากหลายบทความ ใน http://gotoknow.org/blog/council  ของ ศ.นพ.วิจารณ์  พานิช : นายกสภามหาวิทยาลัยมหิดล มหาวิทยาลัยที่ออกนอกระบบไปแล้ว)

1. เหตุใดจึงต้องสนับสนุนให้นำ พ.ร.บ. เข้าพิจารณาในสภานิติบัญญัติแห่งชาติในช่วงเวลานี้
   
   (๑) เพื่อให้เสร็จทันอายุของสภานิติบัญญัติแห่งชาติชุดนี้   มิฉะนั้นอาจต้องรอต่อไปอีกหลายปี   ก่อผลเสียหายต่อโอกาสมีความคล่องตัวยืดหยุ่นในการพัฒนามหาวิทยาลัย
   
   (๒) หากต้องการผลตามข้อ ๑   ต้องเลือกดำเนินการในขั้นตอนที่ลัดสั้นที่สุด   ผ่านขั้นตอนน้อยที่สุด   ต้องไม่เสนอร่าง พ.ร.บ. ใหม่ที่ต้องกลับไปผ่านคณะกรรมการกฤษฎีกา   ซึ่งจะใช้เวลานานมาก (อาจหลายปี)  และขั้นตอนอื่นๆ ก็มากขึ้นด้วย
   
   (๓) ต้องตระหนักว่า   การเสนอร่าง พ.ร.บ. ไปจากมหาวิทยาลัยนั้น   ไม่ใช่ว่าจะได้กฎหมายตามที่เราเสนอ   จะมีขั้นตอนที่มีการแก้ไขโดยคนหลายกลุ่ม   ดังนั้น  ในขั้นตอนการออกกฎหมายนี้ควรมุ่งหวังเฉพาะหลักใหญ่ๆ ก่อน    ส่วนรายละเอียดยอมประนีประนอมบ้าง   หวังไปแก้รายละเอียดบางอย่างในภายหน้าเมื่อมีการดำเนินการและสังคมยอมรับหลักการใหม่ๆ มากขึ้น
   
   (๔) หวังไปแก้ไขรายละเอียดบางอย่างที่ประชาคมนเรศวรต้องการ และคณะทำงานของสภามหาวิทยาลัยพิจารณาแล้วเห็นเหมาะสมในขั้นตอนของคณะกรรมาธิการวิสามัญของสภานิติบัญญัติ   โดยที่สภาจะมีมติแต่งตั้งผู้แทนไปอยู่ในคณะกรรมาธิการดังกล่าว
   
   (๕) ทันที่ที่ยื่น พ.ร.บ. เข้าสู่ สนช. แล้ว สภามหาวิทยาลัยจะต้องแต่งตั้งคณะทำงานพิจารณารายละเอียด  และรับฟังข้อคิดเห็นเพื่อเตรียมประเด็นไปขอแก้ไขร่าง พ.ร.บ. ในชั้นกรรมาธิการฯ
   
   การออกจากระบบราชการ   ไปเป็นมหาวิทยาลัยในกำกับรัฐนั้น   ก็เพื่อสร้างโอกาสในการทำงานสร้างสรรค์หลากหลายให้แก่สังคม   ผ่านความเป็นอิสระ (แต่มีความรับผิดชอบ) ใน 3 ด้าน  คือ
                       1. ด้านการเงิน
                       2. ด้านการบริหารคน
                       3. ด้านการบริหารวิชาการ

             แต่ถึงจะออกไปมีอิสระ   มหาวิทยาลัยเหล่านี้ก็ยังต้องการการสนับสนุนด้านการเงินจากภาครัฐ   สำหรับทำงานวิชาการยากๆ ให้แก่สังคม

             ภาพความเป็นจริงที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน ก็คือ
                       แม้ยังอยู่ในระบบราชการ   แต่มหาวิทยาลัยก็ถูกรัฐบาลและกลไกต่างๆ ล่อให้ออกไปอยู่นอกระบบราชการกระแสหลักตั้งเกือบครึ่งตัวแล้ว
                      ออกหรือไม่ออกจากระบบราชการก็วิกฤตอยู่แล้ว   มหาวิทยาลัยของรัฐจะต้องปรับตัวรวมพลังกันเต็มที่  เพื่อรับมือกับแรงบีบคั้นรอบด้าน   เพื่อทำหน้าที่แก่บ้านเมืองให้ดีที่สุด

   
   
   
2. เรื่องค่าตอบแทน
   (ก)  หลักการในร่างกฎหมายแม่ (พ.ร.บ.)
         การออกข้อบังคับว่าด้วยการบริหารงานบุคคลของมหาวิทยาลัยต้องเป็นไปเพื่อความเป็นธรรม สร้างขวัญและกำลังใจ โดยได้รับฟังความคิดเห็นของพนักงานและลูกจ้างมหาวิทยาลัยประกอบด้วย"
   (ข)  หลักการในการออกกฎหมายลูก (ข้อบังคับ)
         ค่าตอบแทนในการทำงานมหาวิทยาลัยในกำกับของรัฐ มี ๖ ส่วน
        ๑. เงินเดือน
        ๒. เงินประจำตำแหน่ง
        ๓. เงินสวัสดิการ ได้แก่  ค่ารักษาพยาบาล  ค่าเล่าเรียนบุตร ฯลฯ
        ๔. เงินเพิ่มจากการทำงานพิเศษ เช่น  การวิจัย  การบริการ วิชาการ
        ๕. การได้ทำงานที่ตนมีความสุข ความพึงพอใจ  ตามแรงบันดาลใจ
        ๖. การได้อยู่ในบรรยากาศวิชาการ มีเครื่องอำนวยความสะดวกในการใช้ชีวิตวิชาการ    ในการสร้างผลงานที่ตนใฝ่ฝัน
    
   ข้อ ๑ – ๔ เป็นค่าตอบแทน in cash    ข้อ ๕ – ๖ เป็นค่าตอบแทน in kind 
   
   มหาวิทยาลัยที่เคยเป็นส่วนราชการ เมื่อออกไปเป็นมหาวิทยาลัยในกำกับของรัฐ จะต้องรับประกันว่า ค่าตอบแทนข้อ ๑ – ๓ รวมกันต้องไม่น้อยกว่าเมื่ออยู่ในระบบราชการ
   
   แต่เมื่อได้ความคล่องตัวในการบริหารจัดการมาจากการไม่เป็นส่วนราชการ  ก็จะต้องช่วยกันทำให้ค่าตอบแทนข้อ ๔ – ๖ เพิ่มขึ้น
   
   สำหรับคนเก่งและขยันเป็นพิเศษ ค่าตอบแทนข้อ ๔ จะมากกว่าค่าตอบแทนข้อ ๑ และ ๒ รวมกัน และในหลายคนอาจสูงถึง ๒ เท่า
   
   แนวทางการจัดสวัสดิการแก่บุคลากรทุกประเภท  ควรยึดหลักการว่าสมาชิกแต่ละคนได้รับสิทธิประโยชน์ไม่น้อยกว่าที่ได้รับอยู่เดิม   ฝ่ายบริหารและสภาฯ ต้องระมัดระวังมากว่าจะจัดให้ได้จริงตามสัญญา คือต้องมีการทำวิจัยทำนายอนาคตในหลากหลาย  scenario เอาตัวเลขมาดู     โดยระบบที่กำหนดมีการคำนึงถึงทั้งประโยชน์ส่วนบุคคล และขีดความสามารถในการจ่ายของมหาวิทยาลัยด้วย  มีคู่มือวิธีใช้สวัสดิการของบุคลากรแต่ละประเภทออกมาช่วยให้แต่ละคนรู้วิธีใช้สิทธิประโยชน์อย่าง “พอเพียง”  บุคลากรแต่ละกลุ่ม จะได้รับสิทธิประโยชน์ต่างกัน  แต่ยึดหลัก ใช้ระบบประกันสังคมให้มากที่สุด  บุคลากร ๔ กลุ่มของมหาวิทยาลัยนเรศวร ได้แก่
    
   (๑) พนักงานมหาวิทยาลัยสายวิชาการ
   (๒) พนักงานมหาวิทยาลัยสายบริการ
   (๓) พนักงานราชการ
   (๔) พนักงานที่เปลี่ยนสภาพมาจากข้าราชการและลูกจ้าง
   
3. เรื่องการสรรหาผู้บริหาร
   (ก)  หลักการในกฎหมายแม่ (พ.ร.บ.)
         ต้องแสดงเจตนารมณ์ว่าผู้บริหารต้องเป็นผู้ที่ไม่ใช่ข้าราชการ  กล่าวคือ ผู้บริหารในปัจจุบัน (อธิการบดี  รองอธิการบดี  ผู้ช่วยอธิการบดี) ต้องแสดงความจำนงออกจากการเป็นข้าราชการภายใน ๖๐ วัน นับจากวันที่ พ.ร.บ.ประกาศใช้ จึงจะสามารถดำรงตำแหน่งต่อจนครบวาระ    หากท่านใดไม่ออกจากการเป็นข้าราชการก็จะหมดวาระดำรงตำแหน่งโดยปริยาย

(ข)  หลักการ (บางประการ) ในการออกกฎหมายลูก (ข้อบังคับ)
      ข้อบังคับว่าด้วยการสรรหาคณบดี    ควรระบุให้ผู้มีสิทธิได้รับการสรรหาเป็นใครก็ได้ที่มีคุณสมบัติตามต้องการ     ไม่จำเป็นต้องเป็นพนักงานของมหาวิทยาลัยมาก่อน  กล่าวคือ เปิดกว้างยืดหยุ่น เพื่อให้มหาวิทยาลัยสามารถดึงดูดคนเก่งเข้ามาทำงานในตำแหน่งสำคัญได้  โดยดึงดูดได้จากทั่วประเทศไทย  และทั่วโลก

จึงเรียนมาเพื่อโปรดพิจารณา

          ดิฉันมีความรู้ในเรื่องกฎหมายแค่หางอึ่ง  แต่ก็ได้พยายามศึกษาเรื่องการออกนอกระบบจากผู้รู้หลายๆแหล่งเพิ่มเติม   เพราะ ณ เวลานี้  เรื่องสำคัญอย่างนี้  ความรู้เป็นสิ่งจำเป็นต่อการตัดสินใจ  ยิ่งเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับความมั่นคงในอาชีพการงาน ก็ยิ่งต้องสนใจ ดังนั้น แม้จะสื่อสารกับบุคลากรในคณะฯแล้ว  ดิฉันก็ยังหวังไว้เล็กๆ ว่า จะมีบุคลากรบางท่านใน มน. (ต่างคณะฯ) ได้อ่านด้วย  จึงบันทึกผ่าน Blog อีกทางหนึ่ง

          โดยเฉพาะบุคลากรที่เป็นพนักงานมหาวิทยาลัย ของมหาวิทยาลัยนเรศวร กลุ่มบุคคลผู้ซึ่งอาจกล่าวได้ว่า  แทบไม่รู้ร้อนรู้หนาว เอาเสียเลย กับการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้

          ดิฉันสงสัยอยู่เสมอว่าเพราะเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้  แต่เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา ดิฉันได้มีโอกาสฟังคำสัมภาษณ์ของพนักงานมหาวิทยาลัยที่เป็นทั้งอาจารย์และเจ้าหน้าที่ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง  จึงได้ถึงบางอ้อว่า...ทำไม พนักงานมหาวิทยาลัยนเรศวร จึงไม่รู้ร้อนรู้หนาว กับการออกนอกระบบของมหาวิทยาลัย

          ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะ  พนักงานมหาวิทยาลัยของมหาวิทยาลัยนเรศวร  มีสิทธิ สวัสดิการ และค่าตอบแทนต่างๆ ล้นเหลือ ไม่ต่างจากข้าราชการ (หรือมากกว่าด้วยซ้ำ)   ในขณะที่ มหาวิทยาลัยแห่งอื่นๆ  มีน้อยกว่า หรือไม่มีเลย  โดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งที่มีค่าเหนือกว่าเงินทอง  นั่นก็คือความเป็นอิสระและความเสมอภาคทางความคิดเห็น โอกาสในการออกความคิดเห็นต่างๆ  ตลอดจนสิทธิในการบริหารงานทุกระดับ

แต่จะเป็นอย่างนี้ตลอดไปหรือเปล่าไม่รู้นะ

เพราะถึงอย่างไรก็เป็นคนนอกกฎหมาย

          ถ้าท่านต้องตกอยู่ในสภาพที่ไม่เท่าเทียมดังกล่าว  และต้องทนอยู่ในระบบนั้นอย่างหวานอมขมกลืน  เพราะไม่มีทางไป  หรือไม่มีทางเลือกที่ดีกว่า  ท่านคงโหยหา และเรียกร้องมากกว่านี้

โอกาสที่ท่านยังสามารถต่อรองได้....

โอกาสที่ท่านจะเลือกทางเดินของท่านได้เอง...

เหลือไม่มากนักแล้วนะคะ.....

การรอคอย....

ไม่ได้รับประกันว่า....

โอกาสนั้นจะหวลกลับมาหาอีก.....

ถ้าไม่รีบคว้าไว้.....