ว่าจะเขียนบันทึก

..สักหน่อย..ร่างกายไม่ไหว..

ขออนุญาตกินยานอน.พักผ่อนก่อน..

ฝันดีทุกท่านจ้า...

มีอะไรในห้องแชท..

สิ่งที่ฉันค้นหา..จากปัญหาในชั้นเรียน..

ที่นี่..เร็วๆนี้....

วันนี้เหนื่อยออ่นเมื่อยล้าอ่อนแรง

พิษไข้หวัดกำแหงหนักเล่นงานฉัน

แค่ตากฝนทำสวนวันเดียวอนิจจัง

กระหม่อมบางไร้หมวกบัง..ช่างกระไร..

ไม่ได้ป่วยหลายปี..คราวนี้แย่

พึ่งรู้แน่การเจ็บไข้ได้ป่วยทุกข์มหันต์

อยากกินอะไรไม่หร่อยเลยสุดรำพัน

ไปไหนกันไม่ได้ไป..ใจรอนๆ..

โดนหวัดเล่นงาน..ซะน่วมเลย..ลุกไม่ขึ้นตั้งแต่เมื่อวาน..

แต่วันนี้ฝืนใจ..โซซัดโซเซ..ไปทำงาน..ห่วงหน้าที่..ห่วงนักเรียน..

กินยาแก้หวัด..ง่วงเหลือเกิน..ฝึกซ้อมนักเรียนเพื่อเข้าแข่งขัน

ครูก็นั่งสัปงก..เด็กน้อยก็เหลือเกิน..ไม่ตั้งใจเอาซะเลย..

เครียดนะนิ..รู้ไหม..?

กลับมาตอนเย็น..กะจะนอนพักสักหน่อย..มองเห็นกล้วยไม้ที่ห้อยอยู่..

นึกสงสาร..คงไม่ได้กินน้ำมาหลายวัน...ตัดสินใจงัดออกมาแบ่งกอให้น้อยลง

จาก15 กอ ซอยให้เหลือกอเล็กๆได้เกือบ 40 กอ..

นั่งตั้งแต่ 4 โมงเย็นถึงสามทุ่ม..อะโล่..ปวดหลังน่าดู..

มือก็เจ็บ..ลวดตำ..แต่โตแล้ว..บอกตัวเอง..ต้องอดทน..

พรุ่งนี้ต้องขับรถเดินทางไกลอบรมอีก..ร่างกายยังไม่พร้อม..

ต้นไม้ก็ไม่เรียบร้อย..ห่วงหน้าพะวงหลัง..ทำไงดี..คืนนี้..จะหลับไหมนิ..

นี่กระมังเขาเรียก...ความทุกข์..

เมื่อสามวันที่แล้วเอาโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋า..ความเก่าของมัน..ทำให้บางครั้งก็ได้ยินเสียง..บางครั้งก็ไม่มีเสียง..

เลิกงาน..มาดูอีกที..เอ๊ะะ...มีเบอร์เเปลกๆโทรเข้ามาหลายสาย..ไม่ได้รับ..เลยลองโทรกลับ..มีคนรับ..แต่ตัดสายทิ้ง..เราเริ่มงง..เอ๊ะอะไรกันนิ...เลยคิดว่า..คงมีคนจิตป่วนโทรมารบกวน..กังวลอยู่พักใหญ่่ๆ..แต่แล้วก็เลิกสนใจ..ช่างเหอะ..น่า..คงไม่มีอะไรหรอก..

เมื่อวานก็มีมาอีก..เราเลยตัดสินใจปิดโทรศัพท์ทั้งวัน..พรรคพวกบ่น.ติดต่อไม่ได้..เป็นอะไร..ปิดทำไม ? เลยต้องบอก..เหตุผลเขาไป..

วันนี้..ขณะกำลังทำงานปิดเสียงโทรศัพท์..ไว้ในกระเป๋าถือวางบนโต๊ะ..ไปทำงานตามปกติ..มีสายเข้ามาอีก..เบอร์แปลกอีกแล้ว..ว่าจะไม่รับ..ลองตัดสินใจรับเผื่อเขามีเหตุจำเป็น..ฝนก็ตก..รับโทรศัพท์แล้วตกใจ..เสียงลูกศิษย์คนหนึ่งที่จบไปแล้ว..แต่ไม่ได้เรียนต่อ..ต้องดูแลแม่ที่ป่วยเป็นโรคไตเรื้อรัง..ไม่มีเงินรักษาแม่..

สอบถามเรื่องราวการเรียนต่อ..บอกไม่ได้เรียน..ต้องดูแลแม่ต่อไป..สักพักได้ยินเสียงแหบๆเหมือนเสียงคนแก่..ถามออกไปทำไมเสียงอย่างนั้น..เสียงตอบกลับมา..ว่าไม่สบาย..ตอนนี้ไม่มีข้าวกิน..อั๊ยยยะะะผู้ปกครองเด็กคนนั้น..เขาไม่มีข้าว..ไม่มีเงินใช้..ไม่รู้จะทำอย่างไร..ตรากหน้าโทรมา..หา..

ลองเช็คเบอร์เก่าที่โทรเข้ามาเมื่อสามวันที่แล้ว...โอ้ววววววววววววว...เบอร์เดียวกัน....ถามว่ามีอะไร..เขาบอกไม่กล้า..อายครูครับ..ตอนนี้ไม่รู้จะไปพึ่งใคร...ไม่มีข้าวกิน ไม่มีอาหาร เงินที่หยิบยืมเขามาก็เยอะแล้ว.ไปรับจ้างก็ไม่ได้ต้องเฝ้าแม่ฟอกไต 2ครั้ง..จ้างรถพาแม่ไปโรงพยาบาลยังไม่มีเงินจ่าย...เวรกรรม.เลยบอกว่าออกมาเอาของที่ร้าน......ก่อน..เดี่ยวครูไปจ่ายให้...

ชีวิตมนุษย์..คนมีก็มีจนเกินพอ...

คนจน..แม้แต่ข้าวสารกรอกหม้อก็ไม่มี....

นี่เป็นเพราะ..ผลบุญ..แต่ชาติปางก่อนหรือไร....

เช้านี้ฝนตกปรอยๆ เดินลงบันไดมา เห็นพ่อลูกคู่หนึ่งเดินเข้าโรงเรียนมา

 พ่อท่าทางอายุมากแล้ว ใส่หมวกกันน๊อค ใส่เสื้อผ้าเก่าๆ

สงสัยเตรียมเดินทางไปไร่....เดินทางร่มมาส่งลูกสาวคงจะเป็นม.ต้น เห็นใส่คอซอง 

ยืนมองแล้วยิ้มในหน้าน่ารักจัง...

พ่อจอดมอไซด์ไว้หน้าโรงเรียนแล้วเดินกางร่มให้ลูกสาวเดินมาจนถึงบันไดตึกลูกสาวเจอคุณครูยกมือไหว้สวัสดี..ค่ะคุณครู..พ่อส่งร่มให้ลูกเมื่อส่งลูกเข้าอาคารแล้ว......พ่อก็เดินกลับไปขึ้นมอไซด์ ที่จอดไว้ที่เดิม...พร้อมหมวกกันน๊อคกันฝน..กับเสื่้อผ้าเก่าๆ..

.....ความรัก...ที่บริสุทธิ์...

อยากขอบคุณฟ้าที่ส่งเธอมาให้

ขอบคุณด้วยดวงใจที่เห็นในคุณค่า

ขอบคุณที่กรุณาแม้รู้ว่าเอาแต่ใจ

แต่อยากบอกให้เธอรู้ไว้..อภัยให้ไม่ได้

หากจ่มออกไป.ไม่พูดอะไรแล้วหนีเลย..ฮื่มมมมมม..

อย่าให้เจอ...

ฝนตกปรอยๆ..นอนหลับผลอย..ด้วยความเหนื่อยอ่อน..

เมื่อวานพาละอ่อนเข้าสวนทำงานหนัก..ปลูกผัก ถอนหญ้า

ตากฝนตอนเย็น..กินอาหารอร่อย..ตอนดึกละเมอ

ฝันว่าอุจาระร่วงเลอะเทอะเช้ดไม่หมด..เหม็นจัง..

สะดุ้งตื่น..อะไรกัน..ฝันไปหรือนิ่..ดีร้ายอย่างไร..

โปรดอภัย..หากไม่สุภาพ..อยากทราบ..ฝันนี้เป็นเช่นไร..?

เช้านี้..เข้าสวนดูต้นไม้ ถอนหญ้า ปลูกพลูเพิ่ม..กำลังจะลงมือกัน ก็มีโทรศัพท์เข้ามา..ให้ไปช่วยมัดผ้างานเผาศพผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง..เสียชีวิตต่างประเทศเนื่องจากภาวะร่างกายอ่อนแอ..

ตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ เขาว่า...(เอาห้าหาร หรือปล่าวไม่รู้) ..ท่านเอาเงินของหน่วยงานไปใช้ทำใ้ห้ต้องโดนไล่ออกจากงาน และมีคนตามเอาชีวิต จนต้องหนีไปอยู่ต่างประเทศ..จนกระทั่งเสียชีวิตอย่างสงบ..หากยังอยู่เมืองไทย..ท่านอาจจะยังไม่เป็นอะไรก็ได้..นิต้องหลบๆซ่อนๆใช้ชีวิตในป่า..อนิจจา..ขอให้ท่านจงไปอย่างสงบเถิด..

ได้รับฟังเรื่องราว..แล้วเศร้าใจจัง..นิกระมังชีวิต..เขาให้หมั่นสร้างความดี..มีกิน มีใช้ พอเพียง..ใช้จ่ายอย่างประหยัด ไม่ต้องดิ้นรนให้มากนัก จัดการบริหารเวลาอย่างลงตัว ก็ไม่ต้องเดือดร้อนแล้ว..

มุมมองชีวิต..ที่ต้องย้อนมองตัวเอง..ไม่มีอะไรแน่นอนในชีวิตนี้..เพราะท้ายทีสุด ยากดีมีจน..ก้อมีจุดจบเหมือนกัน..

เคยไหมเสียใจ เสียหน้า ผิดหวัง อับอาย จนอยากฆ่าตัวตายให้พ้นๆ..เราแคร์คนอื่นมากว่าคนที่รักเรา..

นั่นคือพ่อและแม่..เมื่อผ่านช่วงนั้นมา..เราจะพบว่าไม่น่าไปเสียเวลาและน้ำตา..ให้คนไม่รู้ค่าของมันเลย..

คนที่เราต้องดูแลอย่างดีและพร้อมให้เราทุกอย่าง..นั่นคือ..ครอบครัวเรา..ต่างหาก..

..

เคยไหม..รักใคร..ไม่เคยสมหวังเลย..

เคยโทษตัวเองที่เกิดมาไม่สวยพอ..

ท้ายที่สุด..ตอนนี้..คิดได้..คงเป็นกรรมเก่า..ชาติที่แล้ว..

ชาตินี้หมั่นทำบุญ..เห็นคนรักกัน..ก็ยิ้มเป็นสุขกับเขา..

ถ้ามัวแต่โทษตัวเอง..ใจจะเป็นสุขได้อย่างไร?

โทษเวรโทษกรรม..แล้วทำตัวใหม่ให้ดีกว่าเดิม..

.

อั๊ยยยะะะะ!!!! ดีขึ้นเยอะเลย..

รักคือความสุข..หากเราเข้าใจกัน

รักคือความทุกข์..หากเราหมดใจกัน

รักคือความทรมาน..หากเราไม่ยอมตัดใจจากกัน

รักคือการให้อภัย..หากใจยังต้องการ..กัน.

เคยไหมกับภาวะที่เราแอบชอบใครสักคน..แล้วเขาไม่ชอบเรา...เศร้า..น้อ..แม้ว่ามันจะผ่านมานาน..แต่ความทรงจำ..เก่าๆ..ไม่เคยเลือนไปจากความทรงจำ..แม้จะพยายามลบ..อย่างไร..ทำไมลบไม่ออก..เหมือนการทำงาน..บางทีคนทำงานเก่ง..สู้..คนทำงานด้วยปากเก่งไม่ได้..อนิจจา..

แปลกน้อ..คนเรา..แม้ไม่เคยรู้จักกัน..แต่ความรุ้สึกดีๆที่ส่งผ่านกัน..ทำให้มีความสุขได้..สุขใดไหนเล่าจะเท่าสุขใจ...